Το ρεπορτάζ έλεγε ότι στην πορεία χαιρετίστηκε με κάποιους αστυνομικούς που βρήκε εκεί κοντά, πέρασε από ένα περίπτερο απ' όπου πήρε ένα παγωτό και έπεσε και σε μια τουρίστρια από την Αυστραλία. Και εκεί κάπου (όπως φαίνεται στο σχετικό βίντεο) στάθηκε και χαιρετούσε τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Θέαμα στο οποίο, θα σταθώ κι εγώ. Γιατί η εικόνα ενός ενήλικα, πατημένα εξήντα, μορφωμένου, με σώας τας φρένας και μ' ένα πολύ υψηλό κυβερνητικό αξίωμα - ο άνθρωπος που διοικεί τη χώρα, που έχει το τιμόνι της στα χέρια - να στέκεται στο δρόμο και να χαιρετά τα αυτοκίνητα που περνάνε, ομολογουμένως σε ανησυχεί.
Θα δικαιολογείτο μόνο για κάποιον κατάδικο που μόλις βγήκε από βαθιά και χρόνια απομόνωση, κάποιον τρόφιμο ψυχιατρικής κλινικής ή εν πάση περιπτώσει έναν, ο οποίος χρήζει ψυχολογικής ή παρόμοιας βοήθειας. Δε μιλάμε όμως - τουλάχιστον όχι εκ πρώτης όψεως - για κάτι τέτοιο, αλλά για τον πρωθυπουργό της χώρας. Ο οποίος αν το καλοσκεφτείς προσεγγίζει κάπως στην πρώτη περίπτωση: αυτή του χρονίως και βαθέως απομονωμένου. Ένας άνθρωπος που έχει αποκοπεί από τον κοινωνικό περίγυρο, την πόλη του, τη χώρα και τους πολίτες της, που μια ωραία πρωία αποφάσισε να δοκιμάσει να αποτολμήσει μια ηρωική έξοδο στην πραγματικότητα. Με συνέπεια να παρουσιάσει αυτό το αλλόκοτο θέαμα, κάτι μεταξύ τουρίστα (διόλου τυχαία εδώ η τόσο εγκάρδια συνάντηση με την άλλη τουρίστρια, από την Αυστραλία), αλαφροΐσκιωτου μεσήλικα στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας, χρονίως απομονωμένου από τους ανθρώπους ανθρώπου-λύκου, που τα χάνει μπροστά σε τόση πραγματικότητα. Δεν ξέρεις αν πρέπει να νιώσεις οίκτο περισσότερο ή ανησυχία, που αυτός ο συνάνθρωπός σου παίρνει αποφάσεις για τη ζωή σου.
*γράφτηκε για το thegreekcloud
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου