Ο άνθρωπος αυτός θυμίζοντας σκηνές από παλιές, «μελό» ελληνικές ταινίες, αναλύθηκε σε λυγμούς προκειμένου να ξετυλίξει το δράμα του μπροστά στα μάτια των εθνοπατέρων. Και πραγματικά, το θέαμα ήταν καθηλωτικό. Το να βλέπεις έναν πρώην – νυν ανεξάρτητο – βουλευτή ενός νεοναζιστικού κόμματος να ρουφάει τις μύξες του στο βήμα του Κοινοβουλίου αφού έχει πρώτα μιλήσει σε βάθος και λεπτομερώς για την καραμπίνα του(!) και έχει αποδώσει τον στραβό, «υπερπατριωτικό» δρόμο που πήρε στον Ανδρέα Παπανδρέου και το περίφημο «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» (δηλώνοντας παιδί του ΠΑΣΟΚ στα παιδικά του χρόνια), πρέπει να 'ναι από πάσα άποψη το χαμηλότερο σημείο που έφτασε ποτέ εν λειτουργία – δε μιλάμε για περιόδους κατάλυσής της, περιόδους δικτατορίας – η κοινοβουλευτική δημοκρατία σε αυτή τη χώρα.
Η ίδια η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα τοξικό επακόλουθο της εκκωφαντικής πτώσης ενός καλοστημένου, 40ετούς πολιτικού συστήματος που καταρρέει αργά, βασανιστικά, αναξιοπρεπώς, δίχως να μπορεί να μπει κάτι, το οτιδήποτε, το παραμικρό στη θέση του για να καλύψει το κενό – κενό μεγάλο και αδιαμφισβήτητο – που αφήνει πίσω του. Ένα κενό ουσίας, κενό πολιτικής, ιδεολογικής εκπροσώπησης, που μεταφράζεται στις γνωστές σαρωτικές πρωτιές του «κανένα» στις δημοσκοπήσεις γύρω από τον καταλληλότερο πρωθυπουργό ή την επικρατέστερη στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων κυβερνώσα παράταξη.
Και, χωρίς αμφιβολία, μια δημοκρατία που ναι μεν απευθύνεται σε όλους αλλά είναι του «κανένα», μια δημοκρατία σε μια χρονοβόρο και επώδυνη μετάβαση από μια πολιτική πραγματικότητα σε μιαν άλλη, που κανείς ακόμα δεν μπορεί να γνωρίζει πώς θα μοιάζει, θα πιάσει κάποια στιγμή και βυθό. Το ζήτημα είναι, πώς ξανανεβαίνεις στην επιφάνεια.
*γράφτηκε για το thegreekcloud
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου