Περί καρότων και άλλων ζαρζαβατικών

Εδώ και καμία δεκαετία η πραγματικότητα ξεπέρασε τον επαγγελματία σκανδαλοθήρα Μάκη Τριανταφυλλόπουλο. Όταν ολόκληρο το πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι μιας χώρας γίνεται ένα τεράστιο σκάνδαλο, δεν έχει νόημα να κάνεις μια σκανδαλοθηρική εκπομπή  που προβάλλοντας επιμέρους, μικρά σκάνδαλα προσπαθεί να βγάλει το ψωμάκι της. Και από αυτό το σημείο και πέρα ο σκανδαλοθήρας δημοσιογράφος έχασε τον raison d'être του. Δεν είχε όχι μόνο λόγο ύπαρξης πια, αλλά ούτε καν λόγο σκέτο, στα πράγματα.

Πράγμα δύσκολο να το αποδεχτεί ένας άνθρωπος που επί χρόνια μεσουρανούσε τηλεοπτικά στη βαλκανική αυτή άκρη ως σκανδαλοκυνηγός, με ολόκληρη την Ελλάδα να ξενυχτάει παρακολουθώντας τον δικό της Marat να ξεσκεπάζει και να παραδίδει στη γκιλοτίνα της ανυποληψίας και της χλεύης τους εχθρούς του λαού.

Ο Marat ως γνωστόν εξέδιδε, από το 1789 ως το 1792 την πιο εμπρηστική απ’ όλες τις επαναστατικές εφημερίδες που τιτλοφορούνταν «Ο φίλος του λαού», ζητώντας – και ουκ ολίγες φορές επιτυγχάνοντας – το θάνατο όλων όσων θεωρούσε «κακούς πολίτες».

Από τότε, πολλά άλλαξαν. Και σήμερα μια εφημερίδα ή ένα site υπ’ αυτό τον τίτλο θα θεωρούνταν εξόφθαλμα λαϊκιστικά. Ενώ η «Ζούγκλα», χωρίς να λαϊκίζει σου περνάει εμμέσως πλην σαφέστατα, το μήνυμα ότι όπως και στη ζούγκλα τη γνωστή, των θηρίων των τετράποδων έτσι και σ’ αυτή των δίποδων, όλα επιτρέπονται. Αρκεί να μας κινήσουν το ενδιαφέρον. Και σαφώς, ένας άγνωστος μέχρι πρότινος, συμπαθητικός σε πολύ κόσμο  υποψήφιος της Αριστεράς για τη δημαρχία της μεγαλύτερης πόλης της χώρας, που τα κατάφερε εντυπωσιακά καλά στη μάχη του με τον δήμαρχο στις πρόσφατες εκλογές, μας κινεί το ενδιαφέρον συθέμελα.

Το μόνο αξιοπερίεργο, στο όλο πράγμα; Τα θηρία, δίποδα ή τετράποδα, τα καρότα ποτέ δεν τα συγκινούσαν. Ήταν, ανέκαθεν, σαρκοβόρα.

*γράφτηκε για το thegreekcloud

Μεγάλα κανάλια, μεγάλες απουσίες

Ένας χρόνος έκλεισε από το κλείσιμο της ΕΡΤ. Αυτός ο ένας χρόνος, δεν έχει σημασία, θα μπορούσε να ’ναι μια ώρα, ένας μήνας. Οι απουσίες άλλωστε δεν μετρούνται με ρολόγια, λεπτά και δευτερόλεπτα και το ίδιο ισχύει γι’ αυτή. Την απουσία όχι της ΕΡΤ, αλλά ενός λαού που δεν ήταν ποτέ εκεί.

Δεν ήταν εκεί όταν του έκλειναν το Δεύτερο, το Τρίτο Πρόγραμμα, την ΕΤ1, τη ΝΕΤ, την ERT World που έφτανε στα πέρατα της γης, στα μάτια της ξεχασμένης ομογένειας. Είχε φύγει, από χρόνια. Για άλλα ραδιόφωνα ή καθόλου ραδιόφωνο. Για άλλα κανάλια. 

Δεν ήταν εκεί όταν προσπαθούσες να του δώσεις να νιώσει τι θα πει να κλείνει σε έναν λαό ένας τύπος που αποφασίζει και διατάσσει με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου τη δημόσια του ραδιοφωνία και τηλεόραση, τον απολύτως τελευταίο φάρο οπτικοακουστικού πολιτισμού που του είχε απομείνει μέσα στα σκοτάδια των τούρκικων και των μπουζουκοράδιων. Ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ, δεν ήταν ένα ακόμη ζήτημα εργαζόμενων που είχαν χάσει τη δουλειά τους αλλά ενός λαού που είχε προ πολλού χάσει την ψυχή του.

Δεν ήταν εκεί, όταν έμπαιναν τα ΜΑΤ στα «υπό κατάληψη» κτίρια για να εγκαθιδρύσουν τη νέα τάξη πραγμάτων βρίσκοντας απέναντί τους μια χούφτα εξαθλιωμένους εργαζόμενους.

Ήταν όμως εκεί για να «σταυρώσει» τον εκτελεστή της ΕΡΤ Παντελή Καψή εκατό χιλιάδες φορές στις ευρωεκλογές. Για να χάσει στο νήμα την εκλογή στο Ευρωκοινοβούλιο από την άλλοτε παρουσιάστρια ειδήσεων του «Μεγάλου Καναλιού» Εύα Καϊλή, που στάλθηκε στις Βρυξέλλες μαζί με την πρώην συνάδελφό της από το ίδιο κανάλι Μαρία Σπυράκη των 230.000 σταυρών. Και οι αριθμοί, λένε πάντα την αλήθεια.

Είκοσι χρόνια χωρίς το Μάνο. Μόνο;

Λέμε 20 χρόνια χωρίς τον Μάνο Χατζιδάκι και ψευδόμαστε. Γιατί τόσο τον ίδιο όσο και όσα αντιπροσώπευε τα είχαμε αφήσει να πεθάνουν, τα είχαμε στριμώξει σ' ένα βολικό, πρακτικό περιθώριο πολύ πριν το φυσικό του θάνατο.

Πολύ πριν το 1994 και την ήσυχη, ανεπαίσθητη αναχώρηση του ανθρώπου από τη ζωή αυτή, που πέρασε σαν μια παραφωνία σεμνότητας και ευπρέπειας στα δελτία ειδήσεων της ιδιωτικής τηλεόρασης, το σύνθημα είχε δοθεί. Από την περίφημη διαμάχη Χατζιδάκι-Αυριανής, νικητής με διαφορά και ακλόνητη κληρονομιά για την Ελλάδα του μέλλοντος, έμεινε η δεύτερη. Ο Αυριανισμός, η ευτέλεια που καμαρώνει για την «αυθεντικότητα» και την άσχημη, ανθρωποκτόνο πυγμή της, είχε έρθει για να μείνει και να μεταλλαχτεί, προσαρμοζόμενος στα δεδομένα των εποχών: από τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο μέχρι τους νεκροθάφτες της ΕΡΤ Σίμο Κεδίκογλου και Παντελή Καψή, το ίδιο το δημοσιογραφικό επάγγελμα πήρε μια στροφή ανθρωποφάγο, στρεφόμενο, στις μεγάλες του πείνες, ακόμα και κατά του ίδιου του εαυτού του, σαν θεριό ζαλισμένο από τις άγριες ορμές της αχαλίνωτης φύσης του.

Στα μουσικά πράγματα, πολύ πριν το θάνατο του Χατζιδάκι η πίστα είχε αρχίσει να μεσουρανεί στις μάζες, να στρογγυλοκάθεται στο θρόνο της και να θάβει σε αόρατες χωματερές, χωρίς αναστολές, οτιδήποτε δεν «τα έφερνε». Με το πέρασμα στις δεκαετίες της αλλαγής της χιλιετίας, το όλο πράγμα άρχισε να παίρνει εξωπραγματικές, σουρεαλιστικές διαστάσεις. Και πλέον, με τον εκλεγμένο δήμαρχο του πανέμορφου Βόλου να δηλώνει ευθυτενής ότι οι Έλληνες αυτού του περίεργου, πρόωρου, αιφνιδιαστικού 21^ου αιώνα «λέμε της Πάολας θα γίνει» όταν ερχόμαστε στο κέφι, ζώντας ακομπλεξάριστα, «όλοι στητοί ως Ηρακλείς ροπαλοφόροι»  με τα λόγια του Ανδρέα Εμπειρίκου, μέχρι τα μεδούλια μας την παρακμή, βρήκε και την πολιτική του έκφραση, γέμισε τις κάλπες.

Ευτυχώς δεν πρόλαβε ο Μάνος Χατζιδάκις να δει το τέρας να παίρνει διψήφια ποσοστά στις εκλογές. Δεν πρόφτασε να νιώσει να ξεχύνεται παντού γύρω του, σαν ασίγαστη λάβα, μια ασχήμια που κανείς πια δε φοβάται, που φώλιασε στις ζωές των ανθρώπων. Μια ασχήμια εξημερωμένη, που οι ιδιοκτήτες της τη βγάζουν καθημερινά βόλτα επιδεικνύοντάς τη σαν φρόνιμο, καλομαθημένο pet. Παρότι τα είχε όλα δει βαθιά εντός του, σε όλη τους την πομπώδη φτήνια, να προελαύνουν, χωρίς να μπορεί να κάνει το παραμικρό. Πέραν του να μας αφήσει, για κάποιες απάνεμες στιγμές, τις μελωδίες του.

*γράφτηκε για την Parallaxi

Βόλος

«Όποιος δεν είδε το Βόλο να πάει να τον δει, κι αν τον είδε να πάει να τον ξαναδεί. Γιατί η πολιτεία τούτη είναι μια από τις μεγάλες απλοχεριές της ζωής, που αν έρθεις στον κόσμο και ξεχάσεις να τις χαρείς, είναι σαν να ξέχασες γιατί ήρθες.»

«Οεοο, οεοο, οεοο έχουμε δήμαρχο τον Αχιλλέα Μπέο!» « Μπέο, Μπέο, γ..σε τους Μπέο!» Συνθήματα κάτω από την εξέδρα, όπου ξεκινά να μιλά ο νεοεκλεγείς δήμαρχος. Cut.

«Το τραινάκι μας πάει και παίζει χαρούμενα με τα μικρά τοπία του καπνού του, σαν το παιδάκι που φκιάχνει μικρές φούσκες με το καλάμι του. Πρέπει να πας άνοιξη να τον δεις και να ’ρθεις απ’ τη θάλασσα. Να τον ξακρίσεις έτσι απ’ τη μπούκα του Τρικεριού απλωμένον νωχελικά κάτω απ’ τον ήλιο, σαν παρθένα που ξυπνά από γλυκά όνειρα…»

«Αναγκάστηκα να βγω να μιλήσω πέντε-δέκα λεπτά πιο νωρίς, για να διακόψω έναν άνθρωπο χωρίς αξιοπρέπεια που αύριο ούτως ή άλλως η Κουμουνδούρου θα τον έχει στείλει στο σπίτι του.» Ο δήμαρχος αρχίζει την ομιλία του με αναφορά στον προεκλογικό του αντίπαλο. Cut.

«Τώρα που ξαναεπιστρέφω ναυαγισμένος νοσταλγός στην καθάρια του ομορφιά, οι σβησμένες εικόνες πλημμυρούν τη μνήμη μου σαν πεταλούδες. Ξαναζώ την πολιτεία ολάκερη, έτσι όπως την πρωταντίκρυσα στην πρώτη μας γνωριμιά, να κολυμπά στα καταγάλανα νερά και στη χλόη. Με τις μεταξένιες της αμμουδιές και τους παραμυθένιους της κήπους. Με τις μηλιές της, τόσο φορτωμένες, που σε κάνουν να πονάς. Με τις κερασιές που ανάβουν μεσ’ στα περιβόλια σαν κόκκινες φωτιές. Με τ’ αχλάδια, τα πεπόνια, τα ροδάκινα… να χύνουν τη μοσκοβολιά τους στην κούπα του Παγασητικού. Να είναι όλα παντού μια λιτανεία. Τα χρώματα, οι λόφοι, οι νεροσυρμές…»

«Κάθισα πραγματικά και αναρωτήθηκα: αυτός ο πόλεμος που πραγματικά δεν είχε προηγούμενο ποτέ στη μεταπολίτευση τα τελευταία σαράντα χρόνια σ’ έναν άνθρωπο, ένα ολόκληρο σύστημα που πριν τρία χρόνια με οδήγησε στη φυλακή, πάλι σήμερα απέναντί μου τις τελευταίες δέκα μέρες για να στηρίξουνε τι; Το ίδιο το σύστημα να στηρίξει αυτούς που εκπροσωπούν το σύστημα. Κι αναρωτήθηκα: οι άνθρωποι λέει, των δήθεν προοδευτικών δυνάμεων, της δήθεν κουλτούρας, των γραμμάτων, της τέχνης και της πουτ…ας της αρπαχτής» (έξαλλα χειροκροτήματα από το ακροατήριο). Cut.

«Έλα στο Βόλο ταξιδευτή, σκίσε τα νερά, κι έλα στο Βόλο – έλα όποτε να ΄ναι, μόνο έλα. Είναι όμορφη η πολιτεία την άνοιξη – μα την άνοιξη είναι όμορφες όλες οι πολιτείες. Όχι… Έλα λοιπόν φθινόπωρο. Τότε είναι που η πόλη μοσκοβολά πιο δυνατά – σα μελωμένη γυναίκα. Μα είναι και το χειμώνα όμορφη γιατί δεν ξέρει να μην είναι, γιατί και να το θέλει – άλλο από όμορφη – δε μπορεί να είναι.»

«Εμείς ρε παιδιά, για μας, η τέχνη και η μουσική είναι οι άνθρωποι που μας διασκεδάζουνε αλλά ποτέ δεν περάσανε να πάρουνε τον ιδρώτα σας απ’ τα υπουργεία πολιτισμού και δήθεν κουλτούρας. Είναι ο Καρράς ο κουμπάρος μου, είναι πώς λέμε της Πάολας θα γίνει, είναι ο Ρέμος, ο Παντελίδης, ο Οικονομόπουλος, αυτοί που τους πληρώνουμε εμείς και δεν πήραν ποτέ τον ιδρώτα σας.» Cut.

Στο επάνω διάζωμα, ο Βόλος του Μενέλαου Λουντέμη (από το Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους). Στο κάτω, ο Βόλος του Αχιλλέα Μπέου. Και κάπου ανάμεσα, ένα χαμένο στοίχημα.

*γράφτηκε για το thegreekcloud