Μεγάλα κανάλια, μεγάλες απουσίες

Ένας χρόνος έκλεισε από το κλείσιμο της ΕΡΤ. Αυτός ο ένας χρόνος, δεν έχει σημασία, θα μπορούσε να ’ναι μια ώρα, ένας μήνας. Οι απουσίες άλλωστε δεν μετρούνται με ρολόγια, λεπτά και δευτερόλεπτα και το ίδιο ισχύει γι’ αυτή. Την απουσία όχι της ΕΡΤ, αλλά ενός λαού που δεν ήταν ποτέ εκεί.

Δεν ήταν εκεί όταν του έκλειναν το Δεύτερο, το Τρίτο Πρόγραμμα, την ΕΤ1, τη ΝΕΤ, την ERT World που έφτανε στα πέρατα της γης, στα μάτια της ξεχασμένης ομογένειας. Είχε φύγει, από χρόνια. Για άλλα ραδιόφωνα ή καθόλου ραδιόφωνο. Για άλλα κανάλια. 

Δεν ήταν εκεί όταν προσπαθούσες να του δώσεις να νιώσει τι θα πει να κλείνει σε έναν λαό ένας τύπος που αποφασίζει και διατάσσει με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου τη δημόσια του ραδιοφωνία και τηλεόραση, τον απολύτως τελευταίο φάρο οπτικοακουστικού πολιτισμού που του είχε απομείνει μέσα στα σκοτάδια των τούρκικων και των μπουζουκοράδιων. Ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ, δεν ήταν ένα ακόμη ζήτημα εργαζόμενων που είχαν χάσει τη δουλειά τους αλλά ενός λαού που είχε προ πολλού χάσει την ψυχή του.

Δεν ήταν εκεί, όταν έμπαιναν τα ΜΑΤ στα «υπό κατάληψη» κτίρια για να εγκαθιδρύσουν τη νέα τάξη πραγμάτων βρίσκοντας απέναντί τους μια χούφτα εξαθλιωμένους εργαζόμενους.

Ήταν όμως εκεί για να «σταυρώσει» τον εκτελεστή της ΕΡΤ Παντελή Καψή εκατό χιλιάδες φορές στις ευρωεκλογές. Για να χάσει στο νήμα την εκλογή στο Ευρωκοινοβούλιο από την άλλοτε παρουσιάστρια ειδήσεων του «Μεγάλου Καναλιού» Εύα Καϊλή, που στάλθηκε στις Βρυξέλλες μαζί με την πρώην συνάδελφό της από το ίδιο κανάλι Μαρία Σπυράκη των 230.000 σταυρών. Και οι αριθμοί, λένε πάντα την αλήθεια.