Διαβάζω στο πολύ ενδιαφέρον blog της γενιάς των 700 ευρώ ότι στη σημερινή Ελλάδα ένας στους τρεις τριαντάρηδες συντηρείται οικονομικά από τους γονείς του αλλά και ότι σχεδόν ένας στους τρεις παντρεμένους συνεχίζει να μένει με τους γονείς. Βρισκόμαστε μπροστά - ανήκουμε - στην πρώτη γενιά Ελλήνων που βγάζουν λιγότερα από τους γονείς τους. Όχι όλοι βέβαια και όχι σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά σε ανησυχητικά μεγάλο ποσοστό, πολλοί 30άρηδες - εφόσον βέβαια εργάζονται και δεν είναι άνεργοι ή ημιαπασχολούμενοι - δύσκολα μπορούν να συναγωνιστούν σε αποδοχές τη σύνταξη των γονιών τους. Γι' αυτό και αναγκάζονται, αντί να βοηθάνε οι ίδιοι τους γέροντες γονείς τους, όπως συνήθως συνέβαινε στο παρελθόν, να δέχονται από αυτούς όποια βοήθεια μπορούν να τους προσφέρουν. Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι σημερινοί 20άρηδες, 30ρηδες, 40ρηδες είναι πιο μορφωμένοι, κάποιες φορές πιο καλλιεργημένοι και με περισσότερες δεξιότητες από τους εύπορους γονείς τους. Οι τελευταίοι, αν και υστερούν σε μόρφωση και δεξιότητες σε σχέση με τα παιδιά τους, απολαμβάνουν συντάξεις που οι γιοί και οι κόρες τους ενδεχομένως δε θα δουν ποτέ, σε μια Ελλάδα που παρ'όλα αυτά συνεχίζει να γερνάει, και πληθαίνει κυρίως χάρη στην εισροή μεταναστών. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν τους αξίζουν, στους ταλαιπωρημένους γονείς, συντάξεις που τους επιτρέπουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια όσα χρόνια τους μένουν. ΚΑΙ τις αξίζουν ΚΑΙ καλώς τις παίρνουν. Είναι όμως θλιβερό, να μην μπορούν να ζήσουν με αντίστοιχη αξιοπρέπεια - και στοιχειώδη αυτοεκτίμηση - τα πολλά περισσότερα χρόνια που έχουν μπροστά τους τα παιδιά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου