Ακούω καθημερινά για διαζύγια και χωρισμούς. Αλλά βλέπω και ζευγάρια που δείχνουν να έχουν χάσει την όποια φλόγα τους ένωσε. Ζευγάρια που όταν έχουν και παιδιά τα χρησιμοποιούν ως διαχωριστικό τείχος προστασίας του ενός από τον άλλο. Πρόκειται νομίζω για τη μάστιγα των γάμων και των σχέσεων της εποχής μας: τον εύκολο χωρισμό. Με τα πρώτα δύσκολα οι άνθρωποι χωρίζουν, παίρνουν διαζύγιο, αν έχουν και παιδιά διεκδικούν την επιμέλειά τους. Εύκολα όλα αυτά, από την άποψη ότι το πιο δύσκολο είναι να προσπαθήσεις, να κοπιάσεις, να δεις τη σχέση σου, το γάμο σου πιο μακροχρόνια, να επενδύσεις τις δυνάμεις σου στο να χτίσεις νέες γέφυρες επικοινωνίας με το σύντροφό σου. Νομίζω ότι πολλοί σήμερα πολύ εύκολα τα παρατάνε και το βάζουν κάτω με τις παραμικρές δυσκολίες, αποφασίζοντας ότι ξεχείλισε το ποτήρι τους. Και ξεχνάνε ότι πάνε εβδομάδες, μήνες ή και χρόνια από την τελευταία φορά που έκατσαν να κουβεντιάσουν ένα κοινό πρόβλημα με τον συνοδοιπόρο τους, που μπόρεσαν να κάνουν οι ίδιοι το πρώτο θετικό βήμα, να του προσφέρουν ένα δώρο, να πάνε μαζί ένα ταξιδάκι. Και ο βαθύτερος λόγος πιστεύω που έτσι εύκολα χωρίζει πολύς κόσμος είναι ότι δεν έκατσαν ποτέ κάτω να μάθουν καλά τον ίδιο τους τον εαυτό πριν προχωρήσουν παρακάτω: πριν ξεκινήσουν μια σχέση ή παντρευτούν. Και όταν δεν ξέρεις ή δεν ήξερες ποτέ πραγματικά ποιος είσαι, δεν είναι δυνατό να ξέρεις και τι θέλεις, πόσο δε πώς να διεκδικήσεις και να συνδεθείς με έναν άνθρωπο. Τις περισσότερες φορές από ανασφάλεια ξεκινάνε μια σχέση και λόγω μεγαλύτερης ανασφάλειας την τερματίζουν, χωρίς να έχουν γίνει σοφότεροι μέσα από αυτή.
Ίσως θα έπρεπε, όπως παλιά με τα σκυλάκια έτσι και με τους συντρόφους ή συζύγους, να βγει ένα σλόγκαν σε αυτοκόλλητα: "A husband or a boyfriend, a girlfriend or wife is for life, not just for Christmas".
27 σχόλια:
Στη μέση του κειμένου...είχα σκεφτεί, ήδη το σχόλιο που θα σούκανα..
"αφού παρατάνε, εύκολα, τον εαυτό τους..πως να συνυπάρξουν..δυό παρατημένοι".
Παρακάτω, όμως...γεράσιμε τάπες μια χαρά (αλίμονο..που θα σου ξέφευγε η αιτία, εσένα)
Καλημέρα σου..
Ένας φίλος ψυχίατρος που έχει δει πολλά λέει ότι "όποιος αποδέχεται ότι οι πιθανότητες να πάει καλά η σχέση του είναι 50/50, μάλλον θα τα πάει καλύτερα".
Νομίζω εννοεί ότι το αίσθημα "εγκλωβισμού" σε μια μόνιμη σχέση ή σ' ένα γάμο βλάπτει (σύνηθες αποτέλεσμα οι ανταγωνισμοί, οι άσκοποι καυγάδες, η γκρίνια, η βαρεμάρα, η έλλειψη χιούμορ, ανοχής και φαντασίας). Κι επίσης νομίζω ότι εννοεί ότι αλλάζουμε, κι είναι σε μεγάλο βαθμό ευτυχής σύμπτωση αν αλλάζουμε μαζί με τον άλλο.
Πάντως, ακόμη και για λάθος λόγους και με λάθος τρόπο, προτιμότερος (για μένα) ο χωρισμός από μια κακή σχέση, που δηλητηριάζει και το ζευγάρι και τα παιδιά (όταν υπάρχουν). Κι είναι βεβαίως άλλη συζήτηση αν η απουσία "άλλοθι" θα κάνει τον καθένα σοφότερο ή αν θα συνεχίσει με τον ίδιο τρόπο και "μετά"...
Gerasime poly wraia post. Ta diavasa mazemena ta pende teleytaia...kai thelw na kanw diafora sxolia alla fovamai oti tha einai bagiatika :)
xairomai pandws poly poy diavazw tetoia keimena...an kai fovamai oti ta diavazoyme mono oi ligoi pou endiaferomaste gi aytou tou eidous toys provlhmatismous...
χα! not just for Christmas! Πολύ εύστοχο..
Γεράσιμε μου καλησπέρα. Απόψε έχω μια μελαγχολική διάθεση και αναπόφευκτα είδα και μελαγχολικά την ανάρτηση σου. Όπως το είπες. Παραιτούνται εύκολα σήμερα από τον αγώνα της συμβίωσης, γιατί περί αγώνα πρόκειται. Εγώ με το σύντροφο μου είμαστε 35 χρόνια μαζί, φέτος γιορτάσαμε και την 30η επέτειο του γάμου μας. Πολλά μου φαίνονται και μένα τώρα που το είδα γραμμένο. Περάσαμε από 40 κύματα, αλλά καταφέραμε να είμαστε ακόμα μαζί. Δεν κουράστηκα από τις δυσκολίες που συνάντησα κατά καιρούς. Πολλές φορές σκέφθηκα να παραιτηθώ, αλλά συνερχόμουν. Παραιτήθηκα ποτέ από την καλλιέργεια της σχέσης με τα παιδιά μου;; Όχι. Γιατί λοιπόν να παραιτηθώ από την καλλιέργεια της σχέσης με τον πατέρα τους;;; Τα τελευταία χρόνια οι συγκρούσεις λιγόστεψαν πολύ, η σχέση μας γαλήνεψε, ωρίμασε.
Γιατί λοιπόν οι νέοι τα παρατούν με την πρώτη δυσκολία;; Νομίζω ότι το πρόβλημα τους είναι ότι δεν θέλουν να τσαλακώσουν καθόλου το εγώ τους. Και το εγώ θα τσαλακωθεί και συμβιβασμοί θα γίνουν για να ριζώσει μια σχέση. Οι ατσαλάκωτοι και ασυμβίβαστοι πρέπει να προσαρμοστούν στη μοναξιά....
κι αν όντως δεν πάει άλλο; Καλύτερα ήταν όταν έμεναν δυστυχισμένοι μαζί και διαιώνιζαν τη μιζέρια;
Απλώς, όπως υπάρχει κρίση επικοινωνίας γενικότερα, υπάρχει και σε αυτό το επίπεδο νομίζω.
Πολύ μου άρεσε όμως το κείμενο.
΄Εχω τη γνώμη πως οι νέοι καλά κάνουν και χωρίζουν,παρά να κάθονται και να βράζουν στο ζουμί τους,όπως κάνουν οι παλιότεροι,¨χάριν των παιδιών¨.
Είναι μερικά ζευγάρια με 20 και 30 χρόνια γάμου που το μόνο που έχεις να θυμάσαι από αυτούς είναι οι καυγάδες τους.
Καυγάδες,που τους κάνουν πιό έντονα σε ξένα σπίτια-ίσως γιατί στο δικό τους δεν έχουν την ευκαιρία να βρεθούν ο ένας απέναντι στον άλλον και να μιλήσουν!
Καλέ μου syneas (αλήθεια τι σημαίνει αυτό το όνομα;) δεν μιλάμε για ακραίες καταστάσεις με καθημερινούς καυγάδες (και μάλιστα στα ξένα σπίτια), ξυλοδαρμούς και αγεφύρωτες διαφορές. Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις συμφωνώ μαζί σου ότι πρέπει να μπαίνει ένα τέλος και η οικονομική υποτέλεια της γυναίκας δεν πρέπει να στέκεται εμπόδιο (γυναίκες μορφωθείτε, εργαστείτε, η μεγαλύτερη ελευθερία, είναι η οικονομική ανεξαρτησία!). Μιλάμε για τις κανονικές σχέσεις, που όσο κανονικές και αν είναι, οι συγκρούσεις από καιρού εις καιρόν είναι αναπόφευκτες. Σ΄αυτές πρέπει να πριτανεύει η σύνεση και να παραμερίζουμε πότε - πότε το εγώ, για χάριν της συμβίωσης.
Έχω δει στη ζωή μου ώριμους "ασυμβίβαστους" και "ασυμβίβαστες" που κατάντησαν μαγκούφηδες και αξιολύπητοι, γιατί δεν είχαν την υπομονή να κτίσουν πετραδάκι - πετραδάκι μια σχέση ζωής.
Την καλησπέρα μου
roadartist καμιά φορά φερόμαστε πιο υπεύθυνα στα κατοικίδιά μας παρά στους συνανθρώπους μας. Μήπως η ζωοφιλία μας να συμπεριλάβει κι αυτό το τρελό ζώο που λέγεται άνθρωπος;
σπίθας έτσι είναι, από το να παρατήσουμε τον εαυτό μας καλύτερα να τον "παλαίψουμε" λίγο περισσότερο.
athanasia, krotkaya (καλώστην:-), syneas το διαζύγιο παραήταν δύσκολο για μια παλιότερη γενιά ζευγαριών και παραείναι εύκολο για πολλά σημερινά ζευγάρια. Νομίζω ότι και το ένα και το άλλο είναι λάθος. Μένοντας σε έναν κακό γάμο και με παιδιά κανείς δεν ξεγελιέται και κυρίως δεν ξεγελιούνται τα παιδιά. Απ' την άλλη το ότι οι γυναίκες σήμερα έχουν την οικονομική ανεξαρτησία για να χωρίζουν πιο εύκολα και πιο ισότιμη παρουσία με τους άντρες κοινωνικά θα έπρεπε να οδηγεί σε πιο ώριμες σχέσεις, όχι πιο εύκολους χωρισμούς.
identitycafe κι εμένα μου άρεσαν τα τελειυταία ποστ και χαίρομαι που άρεσαν και σε σένα. Σίγουρα πολύ προβληματισμό δε σηκώνει το ίντερνετ αλλά όσο μπορούμε ακόμα να προβληματιζόμαστε καλό είναι νομίζω.
meropi μου πολύτιμο το σχόλιό σου και η προσωπική σου εμπειρία. Νομίζω ότι ζούμε σε κοινωνίες όπου πάνω από τις συλλογικές αξίες μπαίνει το άτομο, η λατρεία του "εγώ" και η καλοπέραση. Υπό τέτοιες συνθήκες το "τσαλάκωμα" φαντάζει παραδόξως πολύ πιο τρομακτικό από αυτή την ουσιαστικά πολύ περισσότερο τρομακτική πραγματικότητα.
Η καθημερινότητα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός των έγγαμων σχέσεων. Αν δεν είναι έτοιμος κάποιος να την αντέξει, τότε δεν πρέπει να παντρεύεται.
Είναι καμιά φορά όπως η συνεχής σταγόνα νερού που τρώει ...το βράχο.
Η μαμά μου λέει ότι το ανδρόγυνο είναι δύο εχθροί που κοιμούνται στο ίδιο μαξιλάρι...
Καμιά φορά, όταν επέλθει η ρήξη αυτό επαληθεύεται στο έπακρο, τόσο που αναρωτιέσαι αν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι ένιωσαν κάτι ο ένας για τον άλλο...
Συμφωνώ με τη Μερόπη. Οι αμοιβαίες, συμβατές όμως υποχωρήσεις χτίζουν τη σχέση!
Καλημέρα Γεράσιμε μου καλέ,
θυμήθηκα από την εμπειρία μου ως νομικού μια περίπτωση "easy leaving" που αξίζει να την αναφέρω. Ο σύζυγος ενός ζευγαριού βγαίνοντας από την εκκλησία (ή δημαρχείο δεν θυμάμαι) ψιθύρισε στο αυτί της γυναίκας του (μάλλον χαριτολογώντας) "άντε τα κατάφερες και με τύλιξες"! Και επήλθε η σύρραξη....Σ' ένα μήνα ήταν και οι δύο στο δικηγόρο για διαζύγιο. Εννοείται ότι το μήνα αυτόν ζήσαν χωριστά!
Νέα ζευγάρια οπλιστείτε με υπομονή και ...χιούμορ. Η ως άνω σύζυγος μπορούσε π.χ. να απαντήσει στο συμβίο της "σε τύλιξα, αλλά με θαυμάσιο περιτύλιγμα, δεν έχεις παράπονο!", αντί να εκραγεί και να θυμηθεί τα ...ανθρώπινα δικαιώματα με μια φράση που ήταν φανερό ότι δεν ήταν παρά ένα (έστω κακόγουστο) αστείο. Εννοείται βέβαια ότι την υπομονή πρέπει να δείχνουν και τα δύο φύλα, όχι απαραίτητα μόνο η γυναίκα. Απλώς έχω να κάνω μια παρατήρηση. Η γυναίκα, ίσως επειδή προορίζεται από τη φύση (δεν θα πω από το Θεό) για τη μητρότητα, έχει λίγο περισσότερα αποθέματα υπομονής...
Καλημερούδια και από μένα,
άντε πάλι δύσκολα μας βάζεις Γεράσιμε μου...Εγώ να πω την αλήθεια βαριέμαι εύκολα, αλλά από την άλλη βαριέμαι να είμαι και μόνη μου...Γι αυτό κάνω την υπομονή που μας συμβουλεύει η Meropi που βλέπω ότι είναι μαθουσάλας (όσον αφορά τη σχέση εννοώ, μην παρεξηγηθώ). Εξάλλου αφού έχω σκοπό να κάνω και κανένα παιδάκι πρέπει να εξασκηθώ στην υπομονή. Αφού λοιπόν πρέπει να έχω υπομονή για το παιδί, γιατί όχι και το ...μεγάλο παιδί (τον πατέρα του ντε). Οι οικογένειες που δεν είναι ομοιογενείς, βλέπω ότι έχουν χειρότερες προοπτικές..
Την καλημέρα μου σε όλους
Gerasime tha eimai gia ligo sthn Ellada tis giortes, to vivlio sou gia ton K. kukloforei sta vivliopwleia hdh? an as poume paw ston iano ths Athinas th Deutera?
Καλημέρα Γεράσιμε!Πρώτη φορά στο μπλογκ σου...Θα ξανάρθω σύντομα!Όσο για το ποστ...δεν έχω τίποτα να συμπληρώσω!Θα ήταν περιττό, άλλωστε...Όλοι τα είπαν μια χαρά!
marianaonice συμφωνώ κι εγώ για τις αμοιβαίες υποχωρήσεις. Χωρίς μερικά βήματα πίσω δε γίνεται βήμα μπροστά.
meropi πολύ χαριτωμένη η ιστορία σου... και διδακτική ακριβώς ως προς το θέμα του ποστ.
mania οπλίσου με υπομονή λοιπόν και καλή διάθεση... αλλά να τα απαιτήσεις και από τον μέλλοντα σύζυγο.
identitycafe το βιβλίο κυκλοφορεί τρία χρόνια, απλά φέτος ήταν η αφορμή για την παρουσίαση.
utopia καλώς μας ήρθες, πάντα νομίζω υπάρχει κάτι να ειπωθεί: μια εμπειρία ίσως, ένα παράδειγμα, μια ανάμνηση.
Γεράσιμε .. πολλές φορές τα ζώα έχουνε καλύτερη συμπεριφορά προς τον άνθρωπο, απο οτι αυτός ή προς τους συνανθρώπους του..
roadartist πολύ στενάχωρο αυτό... ελπίζω να μη φτάσαμε εκεί.
Mε δύσκολο θέμα καταπιάνεσαι Γεράσιμε.
Πάντως από ένα γάμο γεμάτο μιζέρια, υποκρισία και εντάσεις, πιστεύω ότι είναι προτιμότερο ένα ήρεμο διαζύγιο.
Και για το ζευγάρι, αλλά κυρίως για τα παιδιά, όταν υπάρχουν.
Η διαπίστωση για τους χωρισμούς πώς να μη με βρει σύμφωνη; Όμως θα διαφοροποιηθώ λίγο ως προς την ερμηνεία του προβλήματος και αυτό γιατί πιστεύω πως ο άνθρωπος διαμορφώνεται μέχρι να πεθάνει και πως φτιάχνει και άρα γνωρίζει τον εαυτό του μέσα από τον άλλο και την σχέση. Θα θυμίσω το γνωστό του Ρεμπώ: Εγώ είναι ένας Άλλος.
Από κει κεαι πέρα είναι στ' αλήθεια πολύ σύνθετο μάλλον το ζήτημα...
Την καλημέρα μου και τους εγκάρδιους χαιρετισμούς μου!
afmarx όπως είπα και παραπάνω το ζητούμενο είναι πιο ώριμες σχέσεις και όχι ο εύκολος χωρισμός ούτε βέβαια και η συμβατική "για τα παιδιά" διατήρηση ενός αποτυχημένου γάμου.
βασιλική ν. ωραίο το του Ρεμπώ, πρώτα ας γνωρίσουμε καλά τον εαυτό μας και μετά ας βγούμε παραέξω να γνωρίσουμε κι άλλους. Το ζήτημα πιστεύω είναι πολύ προσωπικό και έχει πολλές ιδιαίτερες για τον καθένα παραμέτρους.
Συμφωνώ μαζί σου ότι πρώτα πρέπει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και μετά νά βγούμε παραέξω να γνωρίσουμε τους άλλους,αλλά πολλές φορές οι σχέσεις μας με τους άλλους μας βοηθάνε να μάθουμε κομμάτια από τον εαυτό μας,που δεν τα υποπτευόμαστε.Είναι σύνθετο λιγάκι...ένα διαρκές αλισβερίσι...δηλαδή.
Γεράσιμε,
Αν κατάλαβα καλά αυτό που λέει η βασιλική ν., λέει ότι ώσπου να πεθάνουμε γνωρίζουμε τον εαυτό μας, κι ότι αυτό γίνεται και μέσα από τους άλλους. Κι αν το κατάλαβα καλά, συμφωνώ απόλυτα.
Επομένως, δεν γίνεται να γνωρίσει κανείς πρώτα τον εαυτό του και μετά να βγει παραέξω να γνωρίσει άλλους. Γιατί μέσα από τους άλλους μαθαίνουμε ποιοί είμαστε και γινόμαστε αυτοί που είμαστε (πάντα κατά στάδια, σ' όλη τη ζωή μας).
Και εγγύηση δεν υπάρχει ότι αυτό που γινόμαστε εμείς θα εξακολουθεί ν' αρέσει στον άλλο ή ότι αυτό που γίνεται ο άλλος θα εξακολουθεί ν' αρέσει σε μας.
Παλιότερα, ίσως ήταν πιό εύκολο: οι ρόλοι σαφείς και τα όρια δεδομένα για γυναίκες και άντρες, τα καθόριζε η κοινωνική και οικονομική εξάρτηση της γυναίκας από τον άντρα της.
Σήμερα, υποτίθεται ότι υπάρχει μεγαλύτερη αυτοτέλεια κι ελευθερία (τουλάχιστον εξωτερικά), λείπει όμως συχνά η υπομονή που λέει η Μερόπη, υπομονή που δεν δηλώνει υποτέλεια, δηλώνει αποδοχή των εγγενών δυσκολιών, χιούμορ και καλή διάθεση, άρα στηρίζεται πρωτίστως σε αυτοεκτίμηση, κι όχι σε "δικαιώματα".
Ο θεσμός του γάμου σε μερικά χρόνια (πόσα άραγε;) θα είναι μια ιστορία που θα την διηγούνται οι γιαγιάδες στα εγγόνια,σαν ένα ακόμα παραμύθι!
Φαντάζει κάπως ακραία η θέση μου,για όποιον όμως θέλει να βλέπει τα γεγονότα και την ταχύτητα που η μια γενιά απορρίπτει τον τρόπο ζωής της άλλης,θα συμφωνήσει μαζί μου.
Meropi,έτσι με λένε:Συνεάς!
Τι σημαίνει,ποιος ξέρει;
utopia σημασία όμως έχει να ξέρουμε τι θέλουμε... αλλιώς δεν έχει και τόση σημασία το τι επιλέγουμε.
athanasia όπως ωραία λες στην τελευταία παράγραφο, η υπομονή δηλώνει όχι υποτέλεια αλλά εσωτερική ισορροπία και καλή προαίρεση.
syneas δεν θα συμφωνούσα ότι ο γάμος ως θεσμός έχει τόσο λίγη ζωή ακόμα... απλά πιστεύω περνάμε μια μεταβατική φάση.
Επειδή τυχαίνει να είμαι 19 χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο, να πω πως το βασικότερο σ' αυτό είναι κατ' αρχήν η αγάπη, μετά το χιούμορ (ρίχνουμε τρελό γέλιο), μετά ο διάλογος, και τέλος η υποχώρηση του ενός όταν ο άλλος έχει τα νεύρα του. Άμα τα έχουμε ταυτοχρόνως, πλακωνόμαστε, αλλά ποτέ δεν το κρατάμε. Και προσπαθούμε βέβαια να μην λέμε πάνω στον καυγά χοντράδες που πληγώνουν... Α! Επίσης τα κάνουμε όλα μαζί. Αυτά...
Χοντρό πρόβλημα προκύπτει, αν ερωτευτείς άλλον... Γιατί, θα μου πεις, να ερωτευτείς άλλον; Το πέρασμα του χρόνου· η αναζήτηση του πάθους· το καινούριο... Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε το ανικανοποίητο πολύ έντονο μέσα μας.
synas πολύ βασικά τα βρίσκω κι εγώ όσα είπες στην αρχή. Όσο για το ανικανοποίητο εντός μας... νομίζω ότι έχει να κάνει με την αυτογνωσία μας περισσότερο παρά με πραγματικές ανάγκες που δεν ικανοποιήθηκαν.
Δημοσίευση σχολίου