26 Δεκ 2007

H νεύρωση της γενιάς μου



Αυτές τις ημέρες λίγο μετά την εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη τις πέρασα στην Αθήνα απ' όπου και μόλις επέστρεψα. Ήρθα σε επαφή με αρκετούς ανθρώπους, παλιούς και νεότερους φίλους, γνωστούς και συγγενείς. Όλων των ειδών τις παρέες. Διαπίστωσα λοιπόν ότι στην Αθήνα (στη Θεσσαλονίκη είναι ούτως ή άλλως πιο χαλαροί οι άνθρωποι και οι ρυθμοί) περνάω καλύτερα με την παρέα μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων. Κι αυτό διότι ιδίως όταν αυτοί οι άνθρωποι είναι επιτυχημένοι στο χώρο τους είναι και ισορροπημένοι, δεν αισθάνονται ότι έχουν τίποτα να μου αποδείξουν και χαρακτηρίζονται εμφανέστατα από μια εσωτερική ηρεμία που μόνο η καταξίωση σε κάτι που πραγματικά αγάπησαν και έκαναν πρόταγμα ζωής μπορεί να χαρίσει. Μ' αυτούς τους ανθρώπους μπορούμε να ανταλλάσσουμε ιστορίες από τα ταξίδια μας, να συζητάμε για την επικαιρότητα, να μιλάμε για τους εαυτούς μας χωρίς ίχνος ανταγωνιστικότητας. Αντιθέτως σε αρκετούς συνομήλικούς μου, δηλαδή 30άρηδες και 40ρηδες, διαπίστωσα την ύπαρξη ενός εσωτερικού άγχους και μιας ανεξήγητα κεκτημένης ταχύτητας στον τρόπο που επικοινωνούν, που τους δεν επιτρέπει να απολαύσουν ούτε καν μια χαλαρή χριστουγεννιάτικη παρέα. Πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι με το παραμικρό ερέθισμα αισθάνονται φοβάμαι ανταγωνιστικά και σκαλίζουν τη μνήμη τους, επιστρατεύουν όλη την επινοητικότητά τους για να βρουν κάτι - είτε πρόκειται για ένα ταξίδι, μια δραστηριότητα, ο,τιδήποτε - να προτάξουν σε αντιπαράθεση με όποιον βρίσκεται απέναντί τους. Αισθάνομαι δηλαδή ότι βρίσκομαι παρέα με μαγαζάτορες που φοβούνται μήπως το δικό μου 'εμπόρευμα' επισκιάσει τις δικές τους βιτρίνες που τόσο πιστά ακολουθούν τις μόδες που επιβάλλει το σύγχρονο life-style . Και διακατέχονται γενικότερα από μια νεύρωση να αποδείξουν ότι ζούνε μεγάλες στιγμές στον κατά τα άλλα διαβρωμένο και αλωμένο από την καθημερινότητα βίο τους, ότι πραγματικά ξέρουν να καλοπερνούν. Φαίνονται μάλιστα να έχουν αναγάγει τη μαζική κατανάλωση και την καλοπέραση σε απόλυτη αξία. Και να έχουν αποδεχτεί το χρήμα ως αναμφισβήτητο μέτρο της ανθρώπινης αξίας, στο βαθμό που επιτρέπει σ' έναν άνθρωπο να καλοπερνά περισσότερο από άλλους. Σε σύγκριση λοιπόν με αυτούς τους συνομήλικους προτιμώ την παρέα μεγαλύτερων ανθρώπων που και πιο ισορροπημένοι μου φαίνονται εδώ και αρκετά χρόνια και περισσότερο ενδιαφέροντες.