Καλό καλοκαίρι

Stress test

Φανταστείτε να ζείτε σε μια χώρα που από το περσινό φθινόπωρο, στα πλαίσια μιας άνευ προηγουμένου οικονομικής κρίσης και υπό την αιωρούμενη απειλή της χρεοκοπίας, μαστίζεται από μαζικές απεργίες ως αντίδραση σε σκληρά μέτρα που πάρθηκαν για την αντιμετώπιση αυτής της φοβερής κρίσης και της συνοδού απειλής. Απεργίες ανθρώπων που μπορούσαν να απεργήσουν, με μοναδικό αποτέλεσμα την ταλαιπωρία όλων αυτών – όπως εγώ – που ΔΕΝ μπορούσαν να απεργήσουν. Φανταστείτε, στο τελείωμα αυτής της βασανιστικής, εξαντλητικής χρονιάς, να στερείστε και το μέσο μαζικής μεταφοράς (για την ολοκλήρωση έργων ‘εκσυγχρονισμού’ που ήταν να είχαν τελειώσει από τον περασμένο Μάρτιο) που χρησιμοποιείτε για τη μετακίνησή σας από και προς τη δουλειά, να ψάχνετε για εναλλακτικές διαδρομές και να καταλήγετε απλώς σε περισσότερο περπάτημα στο μολυσμένο και υποβαθμισμένο κέντρο της Αθήνας. Σαν επιστέγασμα όλων αυτών και καθώς πλησιάζουν οι μέρες για την πολυπόθητη καλοκαιρινή άδεια – για τις ολιγοήμερες διακοπές που περιμένατε όλη τη χρονιά και με τη σκέψη τους κάνατε κουράγιο, αντέχατε όταν έρχονταν τα χειρότερα –, φανταστείτε να μένετε χωρίς βενζίνη και να μην μπορείτε καν να φτάσετε μέχρι το μέρος των διακοπών σας, λόγω καινούργιων απεργιών και ‘κινητοποιήσεων’ από μειοψηφίες (αποκλεισμούς εισόδων διυλιστηρίων και άλλες τέτοιες ‘δημοκρατικές’ δράσεις, όπως συνηθίζεται στη χώρα που κάποτε γέννησε τη δημοκρατία και έκτοτε την έδωσε για υιοθεσία, εισπράττοντας ως αντίτιμο τα εκατομμύρια τουρίστες που έρχονται κάθε καλοκαίρι να δουν που γεννήθηκε η νεαρά). Πόσο, πόσα μπορεί να αντέξει κανείς; Οι εφημερίδες έλεγαν πριν λίγες μέρες ότι οι ελληνικές τράπεζες πέρασαν πανηγυρικά τα ‘stress tests’ της ΕΕ, τα τεστ κοπώσεως στα οποία υπεβλήθη το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα. Άρα, οι τράπεζες αντέχουν. Οι πολίτες;

Περί λαδωμάτων, ανταλλαγών, δυστυχημάτων...

Δεν ξέρω αν έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Ένα ολόκληρο κράτος λαδώνονταν από έναν γερμανικό τεχνολογικό κολοσσό και παρ’ όλα αυτά δεν βρέθηκε κανένας που να… λαδώθηκε. Στην αρχή, οι του διάτρητου και μπατίρικου αυτού κράτους - οι κυβερνήσεις κατά το κοινώς λεγόμενο - προσπάθησαν να βρουν και να ‘τιμωρήσουν’ τον άνθρωπο που μοίραζε το χρήμα, σαν να έφταιγε αυτός που πάντα βρίσκονταν κάποιοι δημόσιοι λειτουργοί, εκλεγμένοι ή διορισμένοι, έτοιμοι να το πάρουν. Όμως, το πουλάκι πέταξε. Kαι πλέον, όπως λένε οι σημερινές εφημερίδες, ψάχνουν οι ιθύνοντες νόες που εκλέξαμε για να μας κυβερνούν να βρουν πώς θα ‘τιμωρήσουν’ τον ίδιο τον γερμανικό κολοσσό, που - σα δε ντρεπόταν - μοίραζε ‘μαύρα’ δεξιά κι αριστερά – ή μάλλον Δεξιά ΚΑΙ Αριστερά του πολιτικού φάσματος. Και κανείς μα κανείς μέχρι τώρα δεν ασχολήθηκε με το να βρει όλους αυτούς που λαδώθηκαν, που τα πήραν. Σα να λέμε ο παραλογισμός που γεννάται με την κορύφωση της ανευθυνότητας, της αδιαφάνειας και της ημετεροκρατίας, σε όλο του το μεγαλείο.

Την ίδια στιγμή επιβάλλεται η απαγόρευση εξόδου από τη χώρα στο δεξί χέρι του πρώην πρωθυπουργού για ευθύνες στο άλλο μεγάλο σκάνδαλο ξεπουλήματος κρατικής γης και δεν κουνιέται φύλλο. Οι του κόμματος που έβγαλε αυτόν τον πολιτικό-καρτούν που μας κυβέρνησε - τρόπος του λέγειν - για πεντέμισι χρόνια ‘καλύπτουν’ το δεξί χέρι, κατηγορώντας τη Δικαιοσύνη για υπερβολική αυστηρότητα. Σαν να λένε στους Έλληνες πολίτες ότι η ίδια η Δικαιοσύνη δεν είναι να την εμπιστεύεται κανείς, γιατί λειτουργεί - κατευθυνόμενη υποτίθεται από την τωρινή κυβέρνηση - με κριτήρια εκδικητικά-πολιτικά, προσπαθώντας να ‘εξοντώσει’ έναν ανθρωπάκο που έτυχε να βρεθεί ‘μπλεγμένος’ σε ένα τραγικό σίριαλ διαπλοκής μεταξύ των δυο κυρίαρχων εξουσιών της χώρας αυτής, που έχουν, σαν από συνεννόηση, ενωθεί εις σάρκαν μια και άντε να τις ξεχωρίσεις τις ρημάδες: πολιτικών και παπάδων.

Αυτοί πάντως που δεν είναι να εμπιστεύεται κανείς είναι οι ελληνικοί δρόμοι, για χρόνια κάτοχοι του πανευρωπαϊκού ρεκόρ σε θανατηφόρα δυστυχήματα. Σήμερα προστέθηκαν, στο βάθρο της πρωτιάς, τρεις ακόμη νεκροί από σύγκρουση φορτηγού με τουριστικό λεωφορείο στη Βόρειο Ελλάδα (στη φωτογραφία). Απ’ ό, τι φαίνεται μάλλον δε χρειάζεται να περιμένουμε το κυκλοφοριακό χάος που απειλεί να εμφανιστεί στην πρωτεύουσα με τη μη ανάθεση στη Siemens - στα πλαίσια της ‘τιμωρίας’ της για το αδιάντροπο λάδωμα του ελληνικού κράτους - της συντήρησης των φωτεινών σηματοδοτών, για να θρηνήσουμε νεκρούς. Αρκούν οι δρόμοι αυτοί που είναι, οι Έλληνες οδηγοί αυτοί που είμαστε, για να κρατήσουμε το θλιβερό μας ρεκόρ. Δεν ξέρω τελικά τι είναι χειρότερο: να ζεις σε μια χώρα με κυβερνήσεις που λαδώνονταν εν τω συνόλω τους αλλά δεν κατάφεραν να βρουν ούτε έναν μεταξύ τους που να λαδώθηκε και ψάχνουν να ‘ξεσπάσουν’ στους ‘χορηγούς’ τους; Να ξέρεις ότι για πεντέμισι χρόνια σε κυβερνούσε ένας άνθρωπος που αποκαλύπτεται διαρκώς ‘μικρότερος’, σιωπώντας μπροστά σε όσα του καταλογίζονται; Ή να ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να τους ξεχάσεις όλους αυτούς όταν σε κάποια κακοχαραγμένη στροφή ή αντιμέτωπος με έναν άμυαλο ‘συμπολίτη’ οχυρωμένο στο λαμαρινένιο του φρούριο, θα έχεις άλλα να σκεφτείς;

Αναταραχή στην blogόσφαιρα για τη δολοφονία Γκιόλια και άλλα παραμύθια

Έτσι τιτλοφορείται άρθρο των Νέων - χωρίς τη δική μου... προσθήκη - που με έκανε να βγω για λίγο από τη θερινή ραστώνη για να διευκρινίσω κάποια πράγματα. Καταρχάς, αγαπητοί συντάκτες των Νέων, ο Σωκράτης Γκιόλιας ΔΕΝ ήταν blogger. Ήταν, όπως λέγεται, η 'ψυχή' ενός blog που όμως ΔΕΝ ήταν blog αλλά ιντερνετικό κουτσομπολάδικο, κάτι σαν τηλεοπτικό μεσημεριανάδικο αλλά με ευρύτερη θεματική γκάμα και μεγαλύτερες φιλοδοξίες (φιλοξενεί βλέπετε και 'καταγγελίες' πολιτών του τύπου 'πήγα να φάω στην τάδε ταβέρνα και οι πατάτες ήταν προτηγανισμένες'). Εν συνεχεία, η blogόσφαιρα των Νέων ΔΕΝ είναι η blogόσφαιρα. Όλα τα blogs του άρθρου είναι 'ειδησεογραφικά', που εκμεταλλεύονται τη δυνατότητα συνεχούς ροής 'ειδήσεων' που παρέχει η Google για να κρατάνε το ενδιαφέρον του κάθε βαριεστημένου που θα μπει για να δει τα τελευταία κουτσομπολιά επί παντός επιστητού. Ούτε το neolaia.gr του συμπαθέστατου Νικόλα Μπαρδάκη είναι blog, όπως και ο Νικόλας δεν είναι blogger. Δεν είναι blogger ούτε ο δημοσιογράφος Αλέκος Μάρκελλος. Εν ολίγοις, αγαπητοί συντάκτες των Νέων: ξέρω, ξέρετε, ότι στην Ελλάδα έχουμε μια τάση να μπερδεύουμε τα πράγματα. Το ποδόσφαιρο μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης το αποκαλούμε πολιτική, τα κλαψουριάρικα μπουζουκοτράγουδα τα αποκαλούμε 'λαϊκό' τραγούδι, τους διαπλεκόμενους εργατοπατέρες τους αποκαλούμε 'εκπροσώπους των εργαζομένων' και ούτω καθ' εξής. Όμως, τουλάχιστον σε ό, τι αφορά στα blogs, θα έπρεπε να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί. Και αυτό γιατί όσο κι αν έχει εκφυλιστεί - δείτε όλα αυτά τα 'blogs' του άρθρου -, όσο κι αν έχει 'ξεφουσκώσει' σε σχέση με τα πρώτα της πετάγματα, η blogόσφαιρα, όχι αυτή των Νέων αλλά η πραγματική, αποτελεί ένα τελευταίο καταφύγιο ανόθευτης, αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας, διαμόρφωσης απόψεων και άσκησης κριτικής στα όσα μας κρατάνε στάσιμους. Μπορείτε να μην τη γουστάρετε, να την αγνοείτε, να την κριτικάρετε, να την κατηγορήσετε για μύρια όσα. Αλλά τουλάχιστον δείτε την όπως είναι, αυτή που είναι. ;-)

Η... δική τους ΑΓΡΟΓΗ

Σε κορυφαία απόδειξη της αναξιοκρατίας και της διασπάθισης του δημόσιου χρήματος αναδεικνύεται το σκάνδαλο της εταιρείας ΑΓΡΟΓΗ, μετά την αποκάλυψη ότι η εταιρεία είχε μεταβληθεί επί Νέας Δημοκρατίας σε χώρο «τακτοποίησης» συγγενικών προσώπων υπουργών της κυβέρνησης Καραμανλή και βουλευτών του κόμματος. Το όργιο των αυθαίρετων προσλήψεων έγινε μάλιστα προσπάθεια να καλυφθεί με γνωμάτευση του καθηγητή της Νομικής Σπ. Φλογαΐτη, στον οποίο προσέφυγε η διοίκηση της εταιρείας ΑΓΡΟΓΗ τις πρώτες ημέρες μετά τις εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου, προκειμένου να αποσείσει τις ποινικές ευθύνες της. Σύμφωνα με ντοκουμέντο που δόθηκε στη δημοσιότητα, ο καθηγητής Φλογαΐτης γνωμάτευσε θετικά υπέρ των 273 παράνομων προσλήψεων «δικών μας παιδιών» στην εταιρεία και έλαβε ως αμοιβή 25.000 ευρώ!

Και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά…

Νομίζω ότι ζούμε ένα ενδιαφέρον καλοκαίρι, προπαθώντας να επανεφεύρουμε τους εαυτούς μας. Αλλά για να τους επανεφεύρουμε πρέπει πρώτα να τους ξαναβρούμε, ύστερα από δεκαετίες κατά τις οποίες κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να μη δούμε ποιοι είμαστε, κλείνοντας τα μάτια ή στρέφοντας αλλού το βλέμμα μπροστά στα προβλήματα, τις ασχήμιες, τις μικρότητες. Εδώ που φτάσαμε, το να επανεφεύρουμε τους εαυτούς μας, το να επανακτήσουμε λίγη από την ανθρωπινότητά μας, δεν είναι και το ευκολότερο. Είναι πράγμα δύσκολο, καθήκον – ναι, πλέον έχει γίνει καθήκον – βαρύ. Γι’ αυτό και αν καταφέρουμε κάτι, το παραμικρό, θα έχουμε καταφέρει πολλά. Αν πετύχουμε, αλλάζοντας οι ίδιοι, να περάσουμε ένα δυνατό, συλλογικό, σαρωτικό μήνυμα στους κυβερνώντες ότι στεκόμαστε, οι πολίτες, στο ύψος των προσωπικών μας περιστάσεων για να μπορέσουν κι αυτοί να ξαναγίνουν ταγοί και όχι ουραγοί, θα έχουμε κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα. Θα έχουμε κερδίσει το τζόκερ για τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Βεβαίως η χώρα αυτή, όπως βγάζει ελιές και πορτοκάλια, έτσι βγάζει και Χατζηγάκηδες. Και θα συνεχίσει να παράγει μεγάλους ευεργέτες ψηφοφόρων με αντίτιμο κάποια προσταυρωμένα ψηφοδέλτια, φιλάνθρωπους υπουργούς και ευγνώμονες διορισμένους. Στο χέρι μας είναι όμως να στραφούμε σε άλλους είδους ‘προϊόντα’, μποϊκοτάροντας τα μπαγιάτικα, παλαιοπολιτικά. Αρκεί να αποκτήσουμε καταναλωτική συνείδηση, ως καταναλωτές υποσχέσεων με αντίτιμο ψήφους. Αρκεί να ξεκινήσουμε από τους εαυτούς μας για να φτάσουμε, για να φτάσει το παράδειγμά μας μέχρι τα υπουργικά γραφεία. Μπορούμε;

Polis Park: πρώτα τα αυτοκίνητα, μετά οι άνθρωποι

Δεν ξέρω αν έχετε περάσει τελευταία από τη Νέα Σμύρνη. Αν ναι, θα προσέξατε μεταξύ πλατείας και Άλσους, στο κέντρο δηλαδή της Νέας Σμύρνης, ένα Polis Park. Το υπόγειο αυτό πάρκινγκ κατασκευαζόταν για χρόνια, έχοντας μετατρέψει τις δυο πλατείες τις οποίες καταλαμβάνει το επίγειο μέρος του σε ένα τεράστιο εργοτάξιο. Πέρσι το καλοκαίρι παραδόθηκε το υπόγειο τμήμα του. Όχι όμως και το επίγειο, που παραμένει εργοτάξιο, με λαμαρινένια περίφραξη. Το τμήμα του αυτό θα γινόταν υποτίθεται πράσινο, αλλά αυτό που βλέπει κανείς είναι μια αλόγιστη χρήση τσιμέντου, με την κατασκευή μιας γιγάντιας – έξω από κάθε μέτρο και εντελώς αταίριαστης με τα μεγέθη της περιοχής – πεζογέφυρας που περνάει πάνω από τον συγκριτικά μικροσκοπικό δρόμο που χωρίζει τις δυο πλατείες, ‘εξυπηρετώντας‘ τους ανύπαρκτους – μια και παραμένουν αποκλεισμένοι από τις λαμαρίνες της περίφραξης – πεζούς. Και αυτό το τσιμεντούργημα αναγκάζομαι δυστυχώς να το βλέπω καθημερινά από το μπαλκόνι μου, με τα παρατημένα οικοδομικά υλικά, τους τόνους τσιμέντου που κατέστρεψαν την αισθητική της κάποτε όμορφης αυτής περιοχής με τις δυο πλατειούλες που ‘έδεναν’ το Άλσος με την πλατεία, την ψυχρή όψη του. Στέκει μάρτυρας της επικράτησης κάποιων διαχρονικών ‘αξιών‘’ που έχουν στιγματίσει τη χώρα αυτή και την πρωτεύουσά της: της εργολαβικής αυθαιρεσίας, της πρωτοκαθεδρίας του ΙΧ έναντι του απλού πολίτη, της τσιμεντοποίησης των τελευταίων ανοιχτών, ελεύθερων χώρων αυτής της πόλης, της κερδοφορίας για την κάθε αλυσίδα χώρων στάθμευσης. Eν τέλει, μετά από σαράντα σχεδόν χρόνια στη Νέα Σμύρνη και στην ίδια την Αθήνα, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, απ’ όπου έφυγα και ξαναγύρισα, σκέφτομαι, αντικρίζοντας το απέραντο γκρίζο του τσιμέντου, ότι έρχεται η ώρα της οριστικής φυγής…