Stress test

Φανταστείτε να ζείτε σε μια χώρα που από το περσινό φθινόπωρο, στα πλαίσια μιας άνευ προηγουμένου οικονομικής κρίσης και υπό την αιωρούμενη απειλή της χρεοκοπίας, μαστίζεται από μαζικές απεργίες ως αντίδραση σε σκληρά μέτρα που πάρθηκαν για την αντιμετώπιση αυτής της φοβερής κρίσης και της συνοδού απειλής. Απεργίες ανθρώπων που μπορούσαν να απεργήσουν, με μοναδικό αποτέλεσμα την ταλαιπωρία όλων αυτών – όπως εγώ – που ΔΕΝ μπορούσαν να απεργήσουν. Φανταστείτε, στο τελείωμα αυτής της βασανιστικής, εξαντλητικής χρονιάς, να στερείστε και το μέσο μαζικής μεταφοράς (για την ολοκλήρωση έργων ‘εκσυγχρονισμού’ που ήταν να είχαν τελειώσει από τον περασμένο Μάρτιο) που χρησιμοποιείτε για τη μετακίνησή σας από και προς τη δουλειά, να ψάχνετε για εναλλακτικές διαδρομές και να καταλήγετε απλώς σε περισσότερο περπάτημα στο μολυσμένο και υποβαθμισμένο κέντρο της Αθήνας. Σαν επιστέγασμα όλων αυτών και καθώς πλησιάζουν οι μέρες για την πολυπόθητη καλοκαιρινή άδεια – για τις ολιγοήμερες διακοπές που περιμένατε όλη τη χρονιά και με τη σκέψη τους κάνατε κουράγιο, αντέχατε όταν έρχονταν τα χειρότερα –, φανταστείτε να μένετε χωρίς βενζίνη και να μην μπορείτε καν να φτάσετε μέχρι το μέρος των διακοπών σας, λόγω καινούργιων απεργιών και ‘κινητοποιήσεων’ από μειοψηφίες (αποκλεισμούς εισόδων διυλιστηρίων και άλλες τέτοιες ‘δημοκρατικές’ δράσεις, όπως συνηθίζεται στη χώρα που κάποτε γέννησε τη δημοκρατία και έκτοτε την έδωσε για υιοθεσία, εισπράττοντας ως αντίτιμο τα εκατομμύρια τουρίστες που έρχονται κάθε καλοκαίρι να δουν που γεννήθηκε η νεαρά). Πόσο, πόσα μπορεί να αντέξει κανείς; Οι εφημερίδες έλεγαν πριν λίγες μέρες ότι οι ελληνικές τράπεζες πέρασαν πανηγυρικά τα ‘stress tests’ της ΕΕ, τα τεστ κοπώσεως στα οποία υπεβλήθη το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα. Άρα, οι τράπεζες αντέχουν. Οι πολίτες;