Polis Park: πρώτα τα αυτοκίνητα, μετά οι άνθρωποι

Δεν ξέρω αν έχετε περάσει τελευταία από τη Νέα Σμύρνη. Αν ναι, θα προσέξατε μεταξύ πλατείας και Άλσους, στο κέντρο δηλαδή της Νέας Σμύρνης, ένα Polis Park. Το υπόγειο αυτό πάρκινγκ κατασκευαζόταν για χρόνια, έχοντας μετατρέψει τις δυο πλατείες τις οποίες καταλαμβάνει το επίγειο μέρος του σε ένα τεράστιο εργοτάξιο. Πέρσι το καλοκαίρι παραδόθηκε το υπόγειο τμήμα του. Όχι όμως και το επίγειο, που παραμένει εργοτάξιο, με λαμαρινένια περίφραξη. Το τμήμα του αυτό θα γινόταν υποτίθεται πράσινο, αλλά αυτό που βλέπει κανείς είναι μια αλόγιστη χρήση τσιμέντου, με την κατασκευή μιας γιγάντιας – έξω από κάθε μέτρο και εντελώς αταίριαστης με τα μεγέθη της περιοχής – πεζογέφυρας που περνάει πάνω από τον συγκριτικά μικροσκοπικό δρόμο που χωρίζει τις δυο πλατείες, ‘εξυπηρετώντας‘ τους ανύπαρκτους – μια και παραμένουν αποκλεισμένοι από τις λαμαρίνες της περίφραξης – πεζούς. Και αυτό το τσιμεντούργημα αναγκάζομαι δυστυχώς να το βλέπω καθημερινά από το μπαλκόνι μου, με τα παρατημένα οικοδομικά υλικά, τους τόνους τσιμέντου που κατέστρεψαν την αισθητική της κάποτε όμορφης αυτής περιοχής με τις δυο πλατειούλες που ‘έδεναν’ το Άλσος με την πλατεία, την ψυχρή όψη του. Στέκει μάρτυρας της επικράτησης κάποιων διαχρονικών ‘αξιών‘’ που έχουν στιγματίσει τη χώρα αυτή και την πρωτεύουσά της: της εργολαβικής αυθαιρεσίας, της πρωτοκαθεδρίας του ΙΧ έναντι του απλού πολίτη, της τσιμεντοποίησης των τελευταίων ανοιχτών, ελεύθερων χώρων αυτής της πόλης, της κερδοφορίας για την κάθε αλυσίδα χώρων στάθμευσης. Eν τέλει, μετά από σαράντα σχεδόν χρόνια στη Νέα Σμύρνη και στην ίδια την Αθήνα, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, απ’ όπου έφυγα και ξαναγύρισα, σκέφτομαι, αντικρίζοντας το απέραντο γκρίζο του τσιμέντου, ότι έρχεται η ώρα της οριστικής φυγής…