Περί λαδωμάτων, ανταλλαγών, δυστυχημάτων...

Δεν ξέρω αν έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Ένα ολόκληρο κράτος λαδώνονταν από έναν γερμανικό τεχνολογικό κολοσσό και παρ’ όλα αυτά δεν βρέθηκε κανένας που να… λαδώθηκε. Στην αρχή, οι του διάτρητου και μπατίρικου αυτού κράτους - οι κυβερνήσεις κατά το κοινώς λεγόμενο - προσπάθησαν να βρουν και να ‘τιμωρήσουν’ τον άνθρωπο που μοίραζε το χρήμα, σαν να έφταιγε αυτός που πάντα βρίσκονταν κάποιοι δημόσιοι λειτουργοί, εκλεγμένοι ή διορισμένοι, έτοιμοι να το πάρουν. Όμως, το πουλάκι πέταξε. Kαι πλέον, όπως λένε οι σημερινές εφημερίδες, ψάχνουν οι ιθύνοντες νόες που εκλέξαμε για να μας κυβερνούν να βρουν πώς θα ‘τιμωρήσουν’ τον ίδιο τον γερμανικό κολοσσό, που - σα δε ντρεπόταν - μοίραζε ‘μαύρα’ δεξιά κι αριστερά – ή μάλλον Δεξιά ΚΑΙ Αριστερά του πολιτικού φάσματος. Και κανείς μα κανείς μέχρι τώρα δεν ασχολήθηκε με το να βρει όλους αυτούς που λαδώθηκαν, που τα πήραν. Σα να λέμε ο παραλογισμός που γεννάται με την κορύφωση της ανευθυνότητας, της αδιαφάνειας και της ημετεροκρατίας, σε όλο του το μεγαλείο.

Την ίδια στιγμή επιβάλλεται η απαγόρευση εξόδου από τη χώρα στο δεξί χέρι του πρώην πρωθυπουργού για ευθύνες στο άλλο μεγάλο σκάνδαλο ξεπουλήματος κρατικής γης και δεν κουνιέται φύλλο. Οι του κόμματος που έβγαλε αυτόν τον πολιτικό-καρτούν που μας κυβέρνησε - τρόπος του λέγειν - για πεντέμισι χρόνια ‘καλύπτουν’ το δεξί χέρι, κατηγορώντας τη Δικαιοσύνη για υπερβολική αυστηρότητα. Σαν να λένε στους Έλληνες πολίτες ότι η ίδια η Δικαιοσύνη δεν είναι να την εμπιστεύεται κανείς, γιατί λειτουργεί - κατευθυνόμενη υποτίθεται από την τωρινή κυβέρνηση - με κριτήρια εκδικητικά-πολιτικά, προσπαθώντας να ‘εξοντώσει’ έναν ανθρωπάκο που έτυχε να βρεθεί ‘μπλεγμένος’ σε ένα τραγικό σίριαλ διαπλοκής μεταξύ των δυο κυρίαρχων εξουσιών της χώρας αυτής, που έχουν, σαν από συνεννόηση, ενωθεί εις σάρκαν μια και άντε να τις ξεχωρίσεις τις ρημάδες: πολιτικών και παπάδων.

Αυτοί πάντως που δεν είναι να εμπιστεύεται κανείς είναι οι ελληνικοί δρόμοι, για χρόνια κάτοχοι του πανευρωπαϊκού ρεκόρ σε θανατηφόρα δυστυχήματα. Σήμερα προστέθηκαν, στο βάθρο της πρωτιάς, τρεις ακόμη νεκροί από σύγκρουση φορτηγού με τουριστικό λεωφορείο στη Βόρειο Ελλάδα (στη φωτογραφία). Απ’ ό, τι φαίνεται μάλλον δε χρειάζεται να περιμένουμε το κυκλοφοριακό χάος που απειλεί να εμφανιστεί στην πρωτεύουσα με τη μη ανάθεση στη Siemens - στα πλαίσια της ‘τιμωρίας’ της για το αδιάντροπο λάδωμα του ελληνικού κράτους - της συντήρησης των φωτεινών σηματοδοτών, για να θρηνήσουμε νεκρούς. Αρκούν οι δρόμοι αυτοί που είναι, οι Έλληνες οδηγοί αυτοί που είμαστε, για να κρατήσουμε το θλιβερό μας ρεκόρ. Δεν ξέρω τελικά τι είναι χειρότερο: να ζεις σε μια χώρα με κυβερνήσεις που λαδώνονταν εν τω συνόλω τους αλλά δεν κατάφεραν να βρουν ούτε έναν μεταξύ τους που να λαδώθηκε και ψάχνουν να ‘ξεσπάσουν’ στους ‘χορηγούς’ τους; Να ξέρεις ότι για πεντέμισι χρόνια σε κυβερνούσε ένας άνθρωπος που αποκαλύπτεται διαρκώς ‘μικρότερος’, σιωπώντας μπροστά σε όσα του καταλογίζονται; Ή να ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να τους ξεχάσεις όλους αυτούς όταν σε κάποια κακοχαραγμένη στροφή ή αντιμέτωπος με έναν άμυαλο ‘συμπολίτη’ οχυρωμένο στο λαμαρινένιο του φρούριο, θα έχεις άλλα να σκεφτείς;