Μια κατάληψη με ερωτηματικά

Η όλη ιστορία με την ‘κατάληψη’ της Νομικής από παράνομους μετανάστες φέρνει στην επιφάνεια ορισμένα ερωτήματα, θα έλεγα αμείλικτα: καταρχάς αν θα έπρεπε να υπάρχουν φοιτητικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια (εφόσον μια απ’ αυτές φέρεται να έμπασε τους κακόμοιρους αυτούς στο κτίριο της Σχολής). Τι ακριβώς εξυπηρετεί η ύπαρξή τους; Τι ανάγκες καλύπτει; Τι προσφέρει όχι μόνο στους φοιτητές αλλά και στην ευρύτερη κοινωνία; Αν υποθέσουμε καλοπροαίρετα ότι οι φοιτητικές παρατάξεις αποτελούν απαραίτητο όχημα έκφρασης των πολιτικοκοινωνικών ανησυχιών και προβληματισμών κάποιων σκεπτόμενων φοιτητών, που σε μια δημοκρατική χώρα έχουν κάθε δικαίωμα να προβληματίζονται και να ‘ψάχνονται’, προκύπτει ένα ακόμα, ενοχλητικό, ερώτημα: αν τελικά αυτό είναι οι φοιτητικές παρατάξεις, τι έχουν παράγει τα τελευταία 35 χρόνια σε ιδέες ή προτάσεις; Υποτίθεται ότι τόσο οι ίδιες όσο και οι φοιτητές εν γένει προστατεύονται και από το πανεπιστημιακό Άσυλο για να διασφαλίζεται η ελεύθερη διακίνηση ιδεών: που είναι αυτές οι ιδέες που τόσο ελεύθερα διακινούνται όλα αυτά τα χρόνια, αλλά πουθενά δεν φαίνονται; Θα ήμουν έτοιμος προσωπικά να υπερασπιστώ, ιδίως σε μια απελπιστικά αποστεγνωμένη από νέες ιδέες και φρέσκες απόψεις κοινωνία όπως η νεοελληνική, το δικαίωμα κάθε νέου, κάθε φοιτητή, να οργανώνεται πολιτικά ακόμα και μέσα στη Σχολή του, παρότι αυτή υποτίθεται αποτελεί χώρο παραγωγής και μετάδοσης γνώσης, όχι πολιτικών ζυμώσεων. Θα συμφωνούσα να προστατεύεται σ’ αυτή του την επιλογή ο σκεπτόμενος φοιτητής με κάθε δυνατό τρόπο, ακόμα και με το χωρίς πολύ νόημα σε μια δημοκρατία Άσυλο, θα χαιρόμουν να τον έβλεπα όχι μόνο να σκέφτεται αλλά και να δρα δυναμικά, ακολουθώντας τις ιδέες του, σπάζοντας την κατεστημένη τάξη πραγμάτων, σοκάροντάς μας, τους μεγαλύτερους. Θα χαιρόμουν πολύ να τα έβλεπα όλα αυτά αν στη βάση τους διαφαινόταν μια ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση ζωής, μια αληθινά φρέσκια αντίληψη των πραγμάτων, αποκαθαρμένη και απαλλαγμένη από τα παλιά γνωστά καλούπια, μια πραγματικά ρηξικέλευθη σκέψη που θα συνεπικουρούνταν από καινοτόμες, δημιουργικές, ευφάνταστες δράσεις που θα μας άνοιγαν τα μάτια σε μια άλλη γενιά και τις ανησυχίες της, στα δικά της προβλήματα, τις δικές της προκλήσεις, τα δικά της οράματα. Αν όλα αυτά συμπυκνώνονται και εκφράζονται στο καινοτόμο όραμα της νομιμοποίησης των εκατοντάδων χιλιάδων παράνομων μεταναστών που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και στην ως εκ τούτου δια μαγείας ή δια… κατάληψης ‘επίλυση’ του παγκόσμιου προβλήματος που λέγεται μεταναστευτικό, νομίζω ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας.