Μικρός προβληματισμός για ένα μεγάλο ζήτημα

‘Μπορεί η ελληνική κοινωνία να αποφεύγει ες αεί τη συγκρότηση ενός πλέγματος δικαιωμάτων όσων επί μακρόν διαβιούν εδώ; Πόση τύφλωση απαιτείται για να μη βλέπουμε τους ανθρώπους-σκιές; Πόση υποκρισία για να παραγνωρίζουμε ότι η έως δουλείας εργασιακή εκμετάλλευση σχετίζεται άμεσα με το καθεστώς διαμονής τους; Πόση μανία αυτοκαταστροφής για να παραβλέπουμε πως η θεσμική αφάνεια χιλιάδων μεταναστών τροφοδοτεί παραβατικότητα και προβλήματα κοινωνικής συνοχής; Πόση ανοχή για να επιτρέπουμε στους ψηφοσυλλέκτες υποστηρικτές αυτής της αφάνειας ανερυθρίαστα να καμώνονται πως κόπτονται για τη δημόσια ασφάλεια;’: αυτά αναρωτιέται ο δημοσιογράφος Κωστής Παπαϊωάννου στο blog του, τα οποία μου φαίνονται αυτονόητα σαν ερωτήματα. Αρκεί να μην ξεχνάμε ότι εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστών στην Ελλάδα μας ήρθαν από θεοκρατικά καθεστώτα όπως του Αφγανιστάν ή του Ιράν. Και ότι αυτό που κυρίως τους έφερε στην Ελλάδα ήταν η φτώχεια, όχι οι λογιών ανελευθερίες στις οποίες γεννήθηκαν και με τις οποίες έχουν ποτιστεί. Οι φωνές που καλούν για τη νομιμοποίησή τους ή την αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους εν ονόματι του ανθρωπισμού ή, έστω, εν ονόματι της αποκατάστασης της τάξης στην ανομική Αθήνα, δεν νομίζω ότι λαμβάνουν υπόψη την προέλευση αυτών των ανθρώπων. Και το πόσο διαφορετικό από το δυτικό είναι το πρότυπο πολίτη και ανθρώπου που ακολουθούν, όπως φάνηκε ανάγλυφα με κάποιους μετανάστες που πριν λίγο καιρό δημοτικοί αστυνομικοί τους έσχισαν ή νόμιζαν ότι τους έσχισαν σελίδες από το Κοράνι.

Κάτι που επίσης προβληματίζει στην Ελλάδα είναι ότι, αν τολμήσεις να εκφράσεις ανοιχτά και ‘ασύστολα’ τέτοιους προβληματισμούς, κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι ‘αριστεροί’ θα βγουν να υπερασπιστούν τους μετανάστες ενάντια στον ‘ρατσισμό’ ή δεν ξέρω τι άλλο. Ξεχνώντας ότι αυτή η ανεκτικότητα αποτελεί δυστυχώς γνώρισμα του δυτικού πολιτισμού και μόνο. Μπορεί στην Ελλάδα να μιλάμε (και ορθώς) για ‘Ελληναράδες’, αλλά δεν νομίζω ότι θα βλέπαμε κανένα σε κάποιο ισλαμικό καθεστώς να μιλά για Ισλαμιστάδες. Έχει μάλιστα ενδιαφέρον, ότι ανάμεσα στις φωνές των ανθρωπιστών που ζητάνε τη νομιμοποίηση των ‘παράνομων’ μεταναστών, κάποιοι σπεύδουν να μας υπενθυμίσουν ότι και οι Έλληνες είμαστε λαός μεταναστών. Ναι, είμαστε οι Έλληνες λαός μεταναστών. Και μεταναστεύουμε για δεκαετίες στην Αυστραλία, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία. Μετακινούμαστε δηλαδή από μια φτωχή αλλά παρόλα αυτά ευρωπαϊκή χώρα σε άλλες παρόμοιες με τη δική μας χώρες, από την άποψη ότι και αυτές ανήκουν σε αυτό που λέμε Δύση. Και μοιράζονται μ’ εμάς θεμελιώδεις κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού, όπως η ανεκτικότητα, η δημοκρατία, η εκκοσμίκευση (η κατάργηση της θρησκείας ως κεντρικής εξουσίας και αυθεντίας στη ζωή των ανθρώπων), ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ελευθερία σκέψης και έκφρασης. Υπάρχει μια αβυσσαλέα και δυστυχώς αγεφύρωτη διαφορά μεταξύ αυτής της μετανάστευσης και του κατατρεγμένου από την ένδεια Ιρανού που θα βρεθεί αξημέρωτα στον Έβρο, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Ανθρώπινα, τον συμπονούμε. Όμως, ο άνθρωπος αυτός θα μπορούσε ποτέ πραγματικά να αφομοιώσει, να αποδεχτεί ως κομμάτι του όσα επί αιώνες και μέσα από επαναστάσεις, επιστημονικές ανακαλύψεις, μέσα από στοχαστές όπως ο Καντ, ο Μαρξ ή ο Νίτσε, μέσα από συναρπαστικά κύματα ανεμπόδιστης καλλιτεχνικής δημιουργίας, κατόρθωσε να καθιερώσει ως κοινές αισθητικές, ηθικές, πολιτικές αξίες η Δύση; Ήδη βλέπουμε πόσο προβληματικά εξελίχθηκε μια δυτική χώρα όπως η Ελλάδα, που είχε την ατυχία να μη ζήσει, μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη, μια Αναγέννηση και έναν Διαφωτισμό. Άραγε, πόσο πιο προβληματικά θα εξελισσόταν αυτή η χώρα αφομοιώνοντας ανθρώπους που δεν προέρχονται καν από τον δυτικό πολιτισμό;