7 Δεκ 2007

H δική μου δεκαετία

.......................................Στη μνήμη του πατέρα μου

Υπάρχει νομίζω στη ζωή κάθε ανθρώπου μια δεκαετία που τον καθορίζει, χαράζει μέσα του ανεξίτηλες γραμμές - κάποιες όμορφες ρυτίδες θα έλεγα - που ακολουθεί στην υπόλοιπη ζωή του. Για μένα αυτή ήταν αναμφίβολα η δεκαετία του '80. Μπήκα σ' αυτήν στα 10 μου και βγήκα όταν ήμουν 20 χρόνων. Υπήρχαν περίοδοι και γεγονότα που τα θυμάμαι ακόμα και μοιάζουν να έρχονται από ένα μακρινό σύμπαν αθωότητας, αφέλειας αλλά και αυθεντικότητας.

Θυμάμαι για παράδειγμα τον Οκτώβρη του '81, που όπως πολύς κόσμος τότε κατεβήκαμε με την οικογένειά μου στην Ομόνοια να πανηγυρίσουμε τη νίκη του ΠΑΣΟΚ. Μας αγόραζαν σ' εμάς τα παιδιά οι γονείς κάτι φωσφορίζοντα πράσινα μπιχλιμπιδάκια - κολιέ, βραχιολάκια - για να συνάδουν υποθέτω (χωρίς να ρίχνω κανένα φταίξιμο στους ταλαίπωρους γονείς) με τον πράσινο, λαμπερό ήλιο του ΠΑΣΟΚ που μόλις ανέτειλε στη χώρα. Το ότι αισθάνομαι από τότε σαν ιθαγενής που οι πρασινοφρουροί κονκισταδόροι πήγαν να τον "τουμπάρουν" με ευτελή ψευτομπιχλιμπίδια, ίσως να 'ναι κι ένας λόγος που δεν ψήφισα ποτέ ΠΑΣΟΚ αργότερα ως ενήλικας (προς αποφυγήν παρεξηγήσεων σπεύδω να διευκρινίσω: ΟΥΤΕ Νέα Δημοκρατία, για άλλους λόγους). Την ίδια χρονιά θυμάμαι το μεγάλο σεισμό, την ώρα που με τη μεγαλύτερη αδελφή μου βλέπαμε στην τηλεόραση το 'Φως του Αυγερινού' (δημοφιλές σίριαλ της εποχής για τους νεότερους) που το συνόδευσε η Βουή του Εγκέλαδου.

Το καλοκαίρι του '81 είχα παρακολουθήσει και στην τηλεόραση, στο εξοχικό φίλων των γονιών μου, το γάμο του Καρόλου και της Νταϊάνας. (Ποιος να φανταζόταν πως θα κατέληγε...) Αργότερα, στο γυμνάσιο, δε θυμάμαι χρονιά - βλέπω τώρα στο Google 1984 - θυμάμαι ένα πρωί στην προσευχή που ένας συμμαθητής μου φώναξε: 'δολοφόνησαν τη Γκάντι!' (πάλι για τους νεότερους: Ίντιρα Γκάντι, τότε πρωθυπουργός της Ινδίας). Πιτσιρικάδες ήμασταν βέβαια αλλά κάτι τέτοια μας άγγιζαν, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς που και πως.

Περιττό να πω ότι από την αρχή της δεκαετίας και ήδη από τα τέλη της προηγούμενης μέχρι που έγινα 14 ή 15 ήμουν όλη μέρα στους δρόμους. Δυστυχώς όποτε επισκέπτομαι τη γειτονιά στο παρόν βλέπω ότι οι ίδιοι δρόμοι τώρα έχουν γεμίσει με τόσα αυτοκίνητα, που τα παιδιά αυτής της γενιάς φοβάμαι ότι μόνο τους παρκαδόρους μπορούν να παίξουν. Εν πάση περιπτώσει, πίσω στις αρχές της δεκαετίας του '80, είχα φτιάξει και μια εφημεριδούλα στην οποία είχα βάλει να γράφουν οι φίλοι μου της γειτονιάς και την οποία έδινα στον πατέρα μου να βγάλει φωτοτυπίες και στη συνέχεια μοίραζα ο ίδιος στα διαμερίσματα της πολυκατοικίας μας και της διπλανής. Τη λέγανε 'Τα νέα μας' νομίζω και περιείχε κυρίως τις γκρίνιες μας για χώρους της γειτονιάς που δε μας άφηναν οι μεγάλοι να παίξουμε αλλά και σταυρόλεξα, αθλητικά όπως κάθε εφημερίδα. Κάναμε βέβαια και άλλα, συνήθως με δική μου πρωτοβουλία, μια που είχα μαζέψει στη γειτονιά 4- 5 άλλα παιδιά κανα-δυο χρόνια μικρότερα και την είχα δει αρχηγός: ομάδες θεάτρου, εξερευνήσεις στο άλσος (της Νέας Σμύρνης), το καλοκαίρι πουλούσαμε τα παλιά τεύχη του Μίκυ Μάους ή του 'Αγόρι' πάνω σε χαρτόκουτα στη γειτονιά, και άλλα διάφορα. Mε τη δεύτερη νίκη του ΠΑΣΟΚ το '85 θυμάμαι ότι είχα "φάει" τους γονείς μου να ξαναπάμε στην Ομόνοια να πανηγυρίσουμε, αλλά αυτή τη φορά ο πατέρας μου δεν ήθελε. Πήγαμε τελικά (άμα θέλω εγώ κάτι τον πρήζω τον άλλο), αλλά με πολύ πιο βαριά πόδια απ' ό,τι την πρώτη φορά.



Σπεύδω τρέχοντας και σκάζοντας μια μπάλα του μπάσκετ να φτάσω στο '87, τη χρονιά του 'The final countdown': της αντίστροφης μέτρησης μέχρι την κατάκτηση από την εθνική ομάδα μπάσκετ, του πρωταθλήματος Ευρώπης. Για μας, δεκαεφτάχρονους τότε, ήταν το καλοκαίρι που είχαμε ήδη αρχίσει να παίζουμε μπάσκετ αλλά από εκείνο το σημείο κι ύστερα με άλλο αέρα πια, αυτό του πρωταθλητή. Ξανά στην Ομόνοια οικογενειακώς, να πανηγυρίσουμε τη νίκη της εθνικής μας ομάδας (δε χρειάζεται πλέον νομίζω να σας πω ποιος έπρηξε τους υπόλοιπους για να πάμε). Ήταν όμως η τελευταία φορά που θα πήγαινα στην Ομόνοια να πανηγυρίσω για κάτι. Και κάπου εκεί τελείωσε η δεκαετία του '80 για μένα, η γλυκιά της όψη τουλάχιστον. Το '88 ήμουν πια στην Τρίτη Λυκείου και ένιωθα ήδη την κρυάδα της ενηλικίωσης και το '89 παραήταν βρώμικο (για τους ακόμα νεότερους: ε, μα όλα θα σας τα λέω; Κοιτάξτε στο Google το "βρώμικο" '89) για να θυμάμαι τίποτα καθαρά. Ακόμα και την πτώση του Τείχους του Βερολίνου μόνο αμυδρά τη θυμάμαι, ίσως βέβαια επειδή τότε αυτό που κυρίως με απασχολούσε ήταν τα μικροθεματάκια που είχα με την τότε (πρώτη) κοπέλα μου, μπροστά στα οποία μικρογεγονότα όπως η κατάρρευση του κομμουνισμού δεν έπιαναν μια.

19 σχόλια:

Meropi είπε...

Αχ τι μου θύμισες Γεράσιμε μου! τη δεκαετία αυτή δεν ήμουν βέβαια παιδί, αλλά νέα γυναίκα. Γέννησα τα παιδιά μου! Γεμάτη δεκαετία! Είδες πως καμμιά φορά τα προσωπικά προβλήματα σκεπάζουν κοσμοϊστορικά γεγονότα! Εννοώ το πρόβλημα με την κοπέλλα σου.
Α, τελικά δεν μας είπες τι έγινε με τον κομπλεξικούλη;; Σε ειδοποίησε για τη δουλειά;;;
Μια ζεστή καλημέρα από μένα.

gerasimos είπε...

meropi είδες, για σένα ήταν σίγουρα η πιο δημιουργική. Όχι αυτός ευτυχώς δε μου ξανατηλεφώνησε. Μάλλον κατάλαβε ότι τον είχα ψιλοπάρει στο ψιλό από μέσα μου. Καλημέρα κι από μένα.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ τρυφερό κείμενο.

gerasimos είπε...

dora tsirka με τρυφερή κι ανθρώπινη διάθεση γράφτηκε και χαίρομαι αν αυτό πέρασε τελικά και παραέξω.

athanasia είπε...

Καλή αναδρομή, με συγκίνησε κι η αφιέρωση...

Υ.Γ. Καλά, υπήρχαν άνθρωποι τόσο μικροί σε ηλικία στην αρχή της δεκαετίας του 80? Μελαγχόλησα... :)))

gerasimos είπε...

athanasia χαίρομαι που σε άγγιξε η αναδρομή, άρα πέτυχε το στόχο της που ήταν να μεταδώσει λίγη έστω από την τρυφερή διάθεση που τη γέννησε.

Με το υστερόγραφό σου με έκανες να νιώσω νέος, με την αναδρομή ένιωσα να με βαραίνει κάπως το πέρασμα των χρόνων. Thanx!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Εγώ γιατί νομίζω πως όταν έγινε ο σεισμός η τηλεόραση έπαιζε την "κραυγή των λύκων";

gerasimos είπε...

ασκαρ απ ό, τι ξέρω στην ΕΡΤ έπαιζε το 'Φως του Αυγερινού' (θυμάμαι και τη σκηνή σα να' ναι τώρα, ο σεισμός έγινε την ώρα που η Κοραλία Καράντη/Όλγα στο σίριαλ διαπληκτιζόταν με τον πρωταγωνιστή) και στην ΥΕΝΕΔ νομίζω οι 'Χαμογελαστοί Ντετέκτιβ'.

Για το 'Φως του Αυγερινού' την ώρα του σεισμού έγραψε πρόσφατα και ο Σπύρος Σεραφείμ στο μπλογκ του.

Roadartist είπε...

καλησπερα. εμενα μου αρεσε που το αφιερωσες στο πατέρα σου :)

gerasimos είπε...

roadartist κι εμένα...:-)

Η αφιέρωση για μένα περιλαμβάνει και συμπυκνώνει εντός της όλο το νόημα του ποστ.

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

την δεκαετία του 80...
σμηνίτης, γέννηση του γιού μου..και
πρωταθλητές ευρώπης..στο μπάσκετ.

gerasimos είπε...

σπίθας σμηνίτης ε; Κι εγώ σμηνίτης ήμουν (Βοηθός Ελεγκτή Πτήσεων) αλλά τη δεκαετία του '90.

fpboy είπε...

Απίστευτο κείμενο !!!!
Μήπως η φάση ''η δικιά μου δεκαετία'' αξίζει να γίνει απο τις φάσεις που οι bloggers προσκαλούν ο ένας τον άλλον να γράψει ?
Έχει πολύ ενδιαφέρον το θέμα ...

gerasimos είπε...

fpboy ναι, κι εγώ το σκέφτηκα αυτό αλλά αποφεύγω να πιέζω... πετώντας το "μπαλάκι" σε άλλους που μπορεί να μην έχουν την όρεξή μου. Αλλά βέβαια αν θα 'θελε κάποιος να κάνει ένα ποστ για τη "δική του δεκαετία" θα 'χε και πολύ ενδιαφέρον, νομίζω.

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Μία απ' τα ίδια! Νεοσμυρνιώτης κι εσύ;

Wrong Guy είπε...

τι ωραία η καινούρια εικόνα του μπλογκ σου!

gerasimos είπε...

synas γέννημα-θρέμμα!

mr. wrong guy με μεγάλο καμάρι το ακούω αυτό από σένα. :-)

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

ΛΑΝΣ;

gerasimos είπε...

Ε όχι και ΛΑΝΣ. Εστία Νέας Σμύρνης, Πανιώνιος για λίγο και μετά κολυμβητήριο.