Χτες βράδυ μπήκα σ' ένα τραμ. Ύστερα από λίγο μπήκαν, κάπως αναστατωμένες και δυο νεαρές κοπέλες, πάνω-κάτω στην ηλικία του δολοφονημένου Αλέξη. Ξεκινώντας το τραμ, μια μεσήλικη γυναίκα με κουρασμένο πρόσωπο είπε δυνατά 'αν αυτοί τα σπάνε και θέλουν ταραχές, εμείς θέλουμε ηρεμία και θα πιάσουμε βρεγμένη σανίδα να τους δείξουμε...'. Αμέσως ένα από τα δυο κορίτσια της φώναξε 'δεν τα σπάμε εμείς, η αστυνομία τα κάνει...', κι ένας μεσήλικας άνδρας που καθόταν δίπλα στα κορίτσια άρχισε να λέει 'ε ρε τι γίνεται...' και να μιλάει στα κορίτσια. Ξεκίνησε έτσι στα ξαφνικά μια κουβέντα μεταξύ τους, μεταξύ του άνδρα, της γυναίκας και των κοριτσιών, στην οποία για λίγο συμμετείχα κι εγώ. Οι υπόλοιποι επιβάτες περιορίστηκαν να ρίχνουν κλεφτές ματιές, σαν μικρά παιδιά που μπροστά σ' έναν αναπάντεχο πειρασμό δεν ξέρουν τι να κάνουν: να ορμήξουν ή να συγκρατηθούν, ενθυμούμενα τους καλούς τους τρόπους; Και μένουν να κοιτάνε.
Αυτό το χτεσινοβραδυνό συμβάν μ' έκανε να συνειδητοποιήσω ότι τελικά οι γνωστοί άγνωστοι δεν ήταν αυτοί που έβλεπα τόσες μέρες στις τηλεοράσεις, με τις κουκούλες, να σπάνε βιτρίνες καταστημάτων και να πετάνε βόμβες μολότοφ. Οι γνωστοί άγνωστοι της ζωής μου ήταν αυτοί οι άνθρωποι χτες στο τραμ. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν όταν μπαίναμε στα τραμ αντί να κοιτάμε το υπερπέραν, μιλάγαμε με τους διπλανούς μας; Αν βγάζαμε τις κουκούλες; Νομίζω πολύ.
10 σχόλια:
Είναι αυτό που κάποιος είπε, πως αντί να είμαστε μια χιλιάδα, είμαστε χίλιες μονάδες, χίλιες μοναξιές
Γεράσιμε καλησπέρα. Μ' άρεσε αυτό που περιγράφεις. Ένας διάλογος μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικές ηλικίες, καταβολές, εμπειρίες. Δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί τελικά αν αρχίσουμε να κουβεντιάζουμε.
στα ΜΜΜ ακούς πολλά αυτές τις μέρες..πολλά και θλιβερά. χθες στο λεωφορείο ένας 60αρης κοιτούσε επίμονα δυο τσιγγάνους πιτσιρικάδες-αδελφάκια γύρω στα 8-9 χρονών, ήταν ήσυχα δεν ενοχλούσαν, κάποια στιγμή ο πιτσιρικάς τον ρωτάει: γιατί με κοιτάς ρε παππού? αμα φας ένα χαστούκι θα σου πω εγώ,απαντά αυτός.
Λίγο πριν κατέβει ο εν λόγω "κύριος", αρπάζει αστραπιαια το παιδάκι απ'το λαιμό έτοιμος να το δείρει, εκεί επεμβαίνω δυναμικά τον πιάνω-τον ταρακουνάω λέγοντας του είναι παιδι άφησέ το..όσοι ήταν μες στο λεωφορείο γύρισαν για δέκατα του δευτερολέπτου και ούτε καν μίλησαν, το προσπέρασαν...ΘΛΙΒΕΡΟ.
Ο πιτσιρικάς, λίγο πριν κατέβει, μου 'ριξε ένα γλυκό βλέμμα και με ευχαρίστησε..Απλά,μαθήματα συμπεριφοράς
Ο ρατσισμός ζει και βασιλεύει. Αυτός ο φασίστας κωλόγερος αν τον άφηναν θα είχε σκοτώσει όσους δεν "μοιάζουν" με αυτόν...
Τραγικό...
Θλιβερές καταστάσεις Γεράσιμε και τα έχω χαμένα με αυτά που είδα.
καλοοο...
phlou...flis είμαστε όλοι κουκουλοφόροι. Φοράμε καθημερινά την κουκούλα της αποξένωσής μας.
Meropi κι εμένα μου άρεσε πολύ αυτή η εμπειρία. Αλλά αρχίζουμε να κουβεντιάζουμε μόνο σε ακραίες συγκυρίες.
elli_auth φοβερό αυτό που περιέγραψες, αλλά δυστυχώς και τόσο οικείο.
Lampa ρατσισμός όντως υπάρχει στους Έλληνες, σε μια καθαρά ελληνική βερσιόν.
mariana και ποιος δεν τα 'χει.
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙ :-)
Πολύ όμορφο κείμενο, Γεράσιμε.
Την καλημέρα μου.
NIEMANDSROSE μια καλημέρα - χωρίς κουκούλα - κι από μένα.:-)
Δημοσίευση σχολίου