Να είστε εκεί κύριε Νικοπολίδη

Ο διορισμός του τερματοφύλακα Αντώνη Νικοπολίδη σε θέση κηπουρού στον Δήμο Κηφισιάς προκαλεί κάποια εύλογα, νομίζω, ερωτήματα. Γιατί τιμητική αργομισθία σε έναν άνθρωπο που κατά πάσα πιθανότητα δεν τη χρειάζεται, μια και ως διάσημος ποδοσφαιριστής θα έχει ήδη φροντίσει να βάλει στην άκρη μεγάλα χρηματικά ποσά για τα γεράματα; Και μάλιστα τη στιγμή που η ανεργία αυξάνεται ραγδαία και χιλιάδες άνθρωποι που έχουν άμεσα ανάγκη από οιαδήποτε εργασία με πτυχία και μεταπτυχιακά, με οικογένειες και παιδιά αλλά χωρίς εκατομμύρια στην τράπεζα παραμένουν άνεργοι; Άραγε, θα εργαστεί ποτέ ο άνθρωπος αυτός ως κηπουρός στον Δήμο Κηφισιάς, όπου διορίστηκε «ως διακριθείς αθλητής»; Και γιατί η τιμητική αργομισθία δεν προσφέρθηκε ποτέ σε παλαίμαχους ηθοποιούς και σκηνοθέτες ή σε διακριθέντες καλλιτέχνες, συγγραφείς, επιστήμονες, διανοητές; Στην Ελλάδα, μόνο οι διακρίσεις στο ποδόσφαιρο και στον αθλητισμό των εργαστηριακά κατασκευασμένων επιδόσεων χαρίζουν προνομιακή μεταχείριση και τιμούνται από την πολιτεία;

Η περίπτωσή του μου θύμισε μια αξέχαστη ταινία με τον Πίτερ Σέλερς, το Να είστε εκεί κύριε Τσανς. Στην ταινία, ένας απλοϊκός κηπουρός, μετά το θάνατο του αφεντικού του αναγκάζεται να βγει στη ζωή την οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή έβλεπε μόνο από την τηλεόραση, μια και δεν είχε βγει ποτέ από τον κήπο του. Όμως, μετά από σειρά τυχαίων περιστατικών, αυτός ο απλοϊκός και άσχετος άνθρωπος αναδεικνύεται σε μεγάλη προσωπικότητα της αμερικανικής πολιτικής - σε μια πολιτική Πυθία. Κάπως έτσι και με τον κύριο Νικοπολίδη, που επιπλέον, ούτε απλοϊκός ούτε άσχετος μοιάζει: θα του πρότεινα να ΠΑΕΙ να αναλάβει τα καθήκοντα του κηπουρού και ποιος ξέρει, ίσως αύριο-μεθαύριο αναδειχθεί κι αυτός, όπως ο συνάδελφός του κύριος Τσανς, σε κορυφαία προσωπικότητα της πολιτικής μας ζωής. Άλλωστε, σε τι υπολείπεται του Αντιπροέδρου της Βουλής των Ελλήνων και σεξοθεραπευτή Βαΐτση Αποστολάτου, της Έλενας Ράπτη, της Κατερίνας Παπακώστα και τόσων άλλων λαμπρών αστέρων του κομματικού και πολιτικού μας στερεώματος;