Ένα 15χρονο αγόρι νεκρό από μια έκρηξη που το βρήκε απροετοίμαστο, ανυπεράσπιστο, ανυποψίαστο. (Αλλά και πώς θα μπορούσε ένας 15χρονος να προετοιμαστεί για να σκάσει μια βόμβα πάνω του;) Η 10χρονη αδελφή του ζωντανή μεν, αλλά με κίνδυνο να μείνει τυφλή, καθώς φέρει διαμπερή τραύματα και στα δυο της μάτια. Σε κατάσταση σοκ η μητέρα, που είδε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να διαμελίζεται μπροστά στα μάτια της το ένα της παιδί και να σακατεύεται το άλλο. Η γυναίκα αυτή ήρθε με τα παιδιά της από το πολύπαθο Αφγανιστάν αναζητώντας μια καλύτερη τύχη και τη βρήκε η ίδια ακριβώς τύχη ή ορθότερα ατυχία που νόμιζε ότι άφησε πίσω της. Άφησε μια χώρα βυθισμένη στο χάος, τις εμφύλιες συγκρούσεις, το μίσος και την αιματοχυσία για μια άλλη, που κάθε μέρα που περνά βυθίζεται διαρκώς περισσότερο σε αυτά. Όπως και στη 'φυσική' της πατρίδα, το Αφγανιστάν, έτσι και στη θετή της πατρίδα, την Ελλάδα, οι βόμβες δεν κοιτούν ηλικίες ή οτιδήποτε άλλο: δεν έχουν πρόσωπο τα θύματά τους. Χτυπάνε τυφλά, όπως τυφλή – εκτός από κοινωνικά απροσάρμοστη – είναι και η νέας κοπής τρομοκρατία που 'ανθεί' μέσα από τέτοια χτυπήματα στη σημερινή Ελλάδα. Μια τρομοκρατία που τα βάζει με αόρατους εχθρούς στο όνομα κάποιων επίσης αόρατων αδύναμων και καταφρονεμένων, που εν αγνοία τους αποτελούν την πηγή 'έμπνευσης' για κάποιους ψυχικά διαταραγμένους και την εκτόνωσή τους. Αν δεν υπάρξει, όπως πριν λίγα χρόνια στην Ισπανία, μια μαζική καταδίκη και διαμαρτυρία από κάθε πολίτη που ίσως νομίζει ότι δεν τον αφορά η υπόθεση 'τρομοκρατία' αλλά τη θρέφει με την αδιαφορία και την απραξία του, τα απάνθρωπα αυτά χτυπήματα θα συνεχιστούν. Ας μην επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτή η ηθική, πολιτιστική και κυρίως κοινωνική κατρακύλα. Ας πούμε ένα 'φτάνει πια' και ας κατέβουμε στους δρόμους να το φωνάξουμε. Αν το κάνουμε θα δείξουμε όχι μόνο την εναντίωσή μας στην έξαρση μιας εγκληματικά βλακώδους τρομοκρατίας αλλά κάτι σπουδαιότερο: ότι υπολογίζουμε τη ζωή ενός μετανάστη, του κάθε μετανάστη, όπως και αυτή ενός Έλληνα πολίτη, ότι δεν κάνουμε εκπτώσεις όταν μιλάμε για την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.
9 σχόλια:
Δε νομίζω -δυστυχώς- πως ακόμα κι αν κατέβουμε στους δρόμους θα δούμε αποτέλεσμα. Αυτό που χρειάζεται (και είναι εξαιρετικά δύσκολο και χρονοβόρο) είναι να φτιάξουμε μία κοινωνία που σε 10-20 χρόνια δε θα βγάλει νέα γενιά "τρομοκρατών" ή όπως θέλει να τους πει ο καθένας.
ΥΓ: Και λίγες ώρες αργότερα, στην ίδια περιοχή, είχαμε έναν νεκρό κι έναν τραυματία από ένοπλες ληστείες μέρα-μεσημέρι...
Οδυσσέα κανείς στη σημερινή νεοελληνική κοινωνία δεν θα κατέβαινε - κανείς δεν κατέβηκε - στους δρόμους για έναν 15χρονο Αφγανό και τη 10χρονη αδελφή του. Οπότε, ρητορική ήταν η προτροπή αυτή...
Δεν ξέρω ποια στάση είναι η πιο εξοργιστική: δεν κατεβαίνουμε στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε, επειδή ο 15χρονος ήταν ένας φτωχός μετανάστης, οπότε σε αυτή την περίπτωση είμαστε απαθείς κρυφο-ρατσιτστές; Ή επειδή στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας αυτό το άθλιο κακέκτυπο τρομοκρατίας που έχουμε φαντάζει ηρωικό; Να το θέσω διαφορετικά, αν το παιδί το σκότωνε ένας επίδοξος Κορκονέας η αντίδρασή μας θεωρώ πως θα ήταν άμεση, ίσως όχι όπως το Δεκέμβρη. Από τη στιγμή όμως που ένα μεγάλο κομμάτι των Ελλήνων θεωρεί τον Κουφοντίνα και τον Ξηρό αντάξιους του Βελουχιώτη και του Κολοκοτρώνη, ε, εκεί υπάρχει πρόβλημα συλλογικής νοημοσύνης.
Αλήθεια, δεν ξέρω ποιος είναι ο πιο αξιολύπητος. Το αγόρι που έχασε τη ζωούλα του στα 15 του χρόνια, το κορίτσι που ίσως μείνει τυφλό, η μάνα που θα ζει μια ζωή με τον καημό ή εμείς που γεννούμε αυτού του είδους τους "επαναστάτες", τρομάρα τους....
Blonde Elena νομίζω ότι το έθεσες ωραία, μιλώντας για συλλογική νοημοσύνη. Διότι στα μάτια πολλών συμπατριωτών μας οι Κουφοντίνες και οι Ξηροί είναι λαϊκοί ήρωες με πρωταγωνιστικούς ρόλους στο θέατρο του παραλόγου που λέγεται ελληνική πραγματικότητα. Όσο για το γιατί δεν κατέβηκε κανείς στους δρόμους για τον 15χρονο Αφγανό: ο θάνατος ενός μετανάστη από τη βόμβα μιας τρομοκρατικής οργάνωσης αποτελεί νομίζω για πολλούς πολύ δύσκολη εξίσωση, με πολλούς αγνώστους. Δε 'χωράει' στα καθιερωμένα καλούπια βάσει των οποίων δικάζουμε και καταδικάζουμε καθημερινά στη χώρα αυτή...
Μερόπη τείνω να πω ότι οι πιο αξιολύπητοι είμαστε εμείς, που γεννάμε αυτού του επιπέδου 'επαναστάτες'...
Πολύ φοβάμαι, σαν πρώτη αποτίμηση (προσωπική) του γεγονότος, με κίνδυνο πάντα να χαρακτηριστεί και επιπόλαιη, ότι δεν ακούστηκαν διαμαρτυρίες όχι από την αδιαφορία των πολιτών αλλά από τον ενδόμυχο φόβο μήπως και οι μετανάστες αποκτήσουν δύναμη και περισσότερα δικαιώματα, μήπως γίνουμε ίσοι. Γιατί έχω την αίσθηση ότι αυτό μας απομακρύνει κυρίως; Αφήστε που οι περισσότεροι ετοιμάζονται για την μεγάλη έξοδο του Πάσχα, ποιος να προβληματιστεί μέρες που είναι. Μετά το γλέντι θα έχουν ξεχαστεί όλα, και πάμε για το επόμενο θύμα, μην είναι κάποιο παιδί δικό μας όμως γιατί αν δεν διαμαρτυρόμαστε έντονα για τέτοιου είδους φαινόμενα ποτέ δεν ξέρεις.. αλλά ξέχασα τα δικά μας δεν τριγυρίζουν σε κάδους σκουπιδιών ε;;
Maximus ο φόβος μήπως εξισωθούμε με τους μετανάστες μου φαίνεται αδικαιολόγητος υπό τις παρούσες συνθήκες (υπό τις οποίες οι μετανάστες αντιμετωπίζονται ως Β' ή και Γ' Κατηγορίας άνθρωποι...). Αλλά στο άλλο που λες για τη μεγάλη πασχαλινή έξοδο, νομίζω έχεις δίκιο. Βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για τη... σούβλα, οπότε ποιος να νοιαστεί για ένα 'μεταναστάκι' που ανατινάχτηκε σε έναν κάδο σκουπιδιών (τα λέω κάπως ωμά γιατί φοβάμαι ότι έτσι ωμά τα βλέπουν πολλοί...).
Ένας 35χρονος Αλβανός νεκρός από μια βροχή σφαίρες που τον βρήκαν απροετοίμαστο, ανυπεράσπιστο, ανυποψίαστο. (Αλλά και πώς θα μπορούσε ένας 35χρονος να προετοιμαστεί για να σκάσει μια βόμβα πάνω του;) Τα παιδιά του ζωντανά μεν, αλλά ορφανά για πάντα - σε κατάσταση σοκ η σύζυγός του, που είδε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να διαμελίζεται μπροστά στα μάτια της η οικογένειά της. Η γυναίκα αυτή ήρθε με τα παιδιά της από την πολύπαθη Αλβανία αναζητώντας μια καλύτερη τύχη και τη βρήκε η ίδια ακριβώς τύχη ή ορθότερα ατυχία που νόμιζε ότι άφησε πίσω της. Άφησε μια χώρα βυθισμένη στο χάος, τις εμφύλιες συγκρούσεις, το μίσος και την εγκληματικότητα για μια άλλη, που κάθε μέρα που περνά βυθίζεται διαρκώς περισσότερο σε αυτά. Όπως και στη 'φυσική' της πατρίδα, την Αλβανία, έτσι και στη θετή της πατρίδα, την Ελλάδα, η κρατική βία δεν κοιτά ηλικίες ή οτιδήποτε άλλο: δεν έχουν πρόσωπο τα θύματά της. Χτυπάνε τυφλά, όπως τυφλή – εκτός από κοινωνικά απροσάρμοστη – είναι και η νέας κοπής κρατική και mass-mediaκή τρομοκρατία που 'ανθεί' μέσα από τέτοια χτυπήματα στη σημερινή Ελλάδα. Μια τρομοκρατία που τα βάζει με αόρατους εχθρούς στο όνομα κάποιων επίσης αόρατων αδύναμων και καταφρονεμένων, που εν αγνοία τους αποτελούν τον χώρο εκτόνωσης για κάποιους ψυχικά διαταραγμένους μπάτσους, δημοσιογράφους, εθνικιστές, 'νοικοκυραίους' και ψυχάκηδες της κονόμας και της φέρμας. Αν δεν υπάρξει, όπως πριν λίγα χρόνια στην Ισπανία, μια μαζική καταδίκη και διαμαρτυρία από κάθε πολίτη που ίσως νομίζει ότι δεν τον αφορά η υπόθεση κρατική τρομοκρατία αλλά τη θρέφει με την αδιαφορία και την απραξία του, τα απάνθρωπα αυτά χτυπήματα θα συνεχιστούν. Ας μην επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτή η ηθική, πολιτιστική και κυρίως κοινωνική κατρακύλα. Ας πούμε ένα 'φτάνει πια' και ας κατέβουμε στους δρόμους να το φωνάξουμε. Αν το κάνουμε θα δείξουμε όχι μόνο την εναντίωσή μας στην έξαρση μιας εγκληματικά βλακώδους κρατικής και μηντιακής ελληνοφρενούς τρομοκρατίας αλλά κάτι σπουδαιότερο: ότι υπολογίζουμε τη ζωή ενός μετανάστη, του κάθε μετανάστη, όπως και αυτή ενός Έλληνα πολίτη, ότι δεν κάνουμε εκπτώσεις όταν μιλάμε για την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια...
bwana ενδιαφέρουσα η παραλλαγή. Αλλά στη μιντιακή και την 'κρατική' τρομοκρατία (εντός εισαγωγικών η δεύτερη γιατί μου φαίνεται κάπως υπερβολικός ο χαρακτηρισμός) θα πρόσθετα και την... ιδιωτική πρωτοβουλία στο χώρο της βίας που ακούει στο όνομα τρομοκρατία (σκέτο).
Δημοσίευση σχολίου