Όμορφα λόγια

Ο θάνατος του Χαμί (έτσι έλεγαν το αγόρι που ανατινάχτηκε από ‘αδέσποτη’ τρομοκρατική βόμβα στα Κάτω Πατήσια) οδήγησε σε μια ανοιξιάτικη άνθιση την ήδη ακμάζουσα λογοτεχνία των ενοχών σε blogs, εφημερίδες, περιοδικά. Κάθε ώρα, κάθε μέρα που περνά ξεφυτρώνουν λογοτεχνήματα που με αριστοτεχνικό τρόπο μας φέρνουν αντιμέτωπους με τις ενοχές και τις ευθύνες μας, αποκαλύπτοντας σε όλο τους το μεγαλείο τις κάθε είδους ασχήμιες που μας περιβάλλουν. Όλες αυτές οι λέξεις, οι εύστοχα, στρατηγικά, ευρηματικά τοποθετημένες και συνδυασμένες για να ξεδιπλωθούν τα συγγραφικά ταλέντα του κάθε δοκιμιογράφου, επαγγελματία και μη, που θα καμαρώσει με την ολοκλήρωσή του το κομψοτέχνημά του, κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ποια η δουλειά τους; Να λειτουργούν ως βαλβίδα ή αν θέλετε ως δίχτυ ασφαλείας, να μας βοηθούν να χωνέψουμε, να αποδεχτούμε πράγματα και γεγονότα όλο και πιο αχώνευτα, όλο και πιο απαράδεκτα. Οι Έλληνες είμαστε λαός με λογοτεχνική φλέβα, μια λογοτεχνική φλέβα που ξεπετάγεται ορμητικά όταν έρχεται η ώρα να κάνουμε κάτι. Έχουμε τα λάπτοπ μας και μπορούμε, όταν νιώσουμε την ανάγκη να εκτονωθούμε, να βάλουμε πέντε-δέκα λεξούλες στη σειρά χωρίς καν να σηκωθούμε από την καρέκλα. Έχουμε το ζεστό, φιλόξενο, οικείο καταφύγιο των λέξεων το οποίο προτιμούμε από την οιαδήποτε πράξη ή δράση που θα μας έβγαζε από τη βολή μας, που θα μας σήκωνε από τις καρέκλες μας. Άλλωστε, ο γραπτός λόγος ανέκαθεν αποτελούσε το καταφύγιο, τη διέξοδο ανθρώπων που ζούσαν σε καταπιεστικά καθεστώτα ή υπό συνθήκες περιορισμού (φυλακή, εξορία, κατ’ οίκον περιορισμό). Και όλοι όσοι καθημερινά παράγουν και καταναλώνουν παθητικά όμορφες λέξεις, όμορφα λόγια σε αυτές τις τεράστιες ποσότητες ζουν - ζούμε - υπό αυτές ακριβώς τις συνθήκες. Ζούμε σε κατ’ οίκον αυτοπεριορισμό.