Το βίντεο

Πώς τεκμηριώνεται άραγε, πώς πιστοποιείται η βουτιά μιας ολόκληρης κοινωνίας στο βάραθρο της ασημαντότητας; Μιας ασημαντότητας της οποίας βλέπουμε κάθε μέρα την άνοδο με σάρκα και οστά (με πολύ περισσότερη σάρκα, για την ακρίβεια, παρά οτιδήποτε άλλο); Τεκμηριώνεται όταν νοικοκυρές στις λαϊκές, εργαζόμενοι στα γραφεία τους, φίλοι πάνω από φλιτζάνια καφέ, μαθητές ή φοιτητές στις παρέες τους, bloggers στα blogs τους, δημοσιογράφοι, ασχολούνται μαζικά, ομόφωνα, ομοιόμορφα, με το πορνοβίντεο μιας στάρλετ. Και όχι μόνο ασχολούνται αλλά το κουβεντιάζουν αδιαμαρτύρητα, αμέριμνα, ατάραχα, όπως μιλάνε για τον καιρό, για το τι έφαγαν το μεσημέρι, για το τι βαθμούς πήραν τα παιδιά τους στο σχολείο, πλήρως παραδομένοι στην κανονικοποίηση της χυδαιότητας, στην καταξίωση της φτήνιας. Παρακινημένοι από τις αγαπημένες τους τιποτολογικές εκπομπές της τηλεόρασης που ως συνήθως έδωσαν τον τόνο, ανέλαβαν από στόμα σε στόμα να συνεχίσουν την πορνοκουβέντα που πιστή στο καθήκον της αποχαύνωσης άνοιξε η πολυαγαπημένη τους τηλεόραση. Δέχτηκαν να αφήσουν το απόλυτο τίποτα να κυριαρχήσει στην προσωπική τους ζωή, να μονοπωλήσει τα λεγόμενά τους, να σαρώσει στο πέρασμά του κάθε έγνοια ή προβληματισμό. Βρισκόμαστε πλέον στα πρόθυρα όχι μόνο οικονομικής χρεοκοπίας, αλλά και πολιτιστικής πτώχευσης. Την ίδια στιγμή που το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης ψυχορραγεί, που ο πολιτισμός μας περνάει μια κρίση που σαν έτοιμος από καιρό περίμενε, που στην Αθήνα βόμβες μίσους δίνουν το στίγμα μιας πόλης αποπροσανατολισμένης, κατακερματισμένης, μπερδεμένης, όλη η Ελλάδα συζητά το βίντεο. Ένα βίντεο που κατά κάποιον περίεργο, ενδιαφέροντα, κωμικοτραγικό τρόπο ενσαρκώνει την ίδια. Διότι στο βίντεο βλέπει μια ‘φτηνή’ στάρλετ να γίνεται ακόμη φτηνότερη. Όπως ακριβώς και η ίδια η χώρα, που επέλεξε να μην έχει πυθμένα το βάραθρο της ασημαντότητας στο οποίο έχει βουτήξει εδώ και χρόνια, υπονομεύει ασταμάτητα τον ίδιο τον εαυτό της.