Ημερολόγιο διακοπών μέρος Ι: Ιταλία

Άρτι αφιχθής από τρεις εβδομάδες οδικής περιήγησης μετά της συζύγου στην Ευρώπη, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας μερικές εντυπώσεις και φωτογραφίες από τη μοναδική αυτή εμπειρία. Η περιήγηση ξεκίνησε από την Ιταλία, συνεχίστηκε στην Ισπανία και κατέληξε στη Γαλλία. Μέσο μεταφοράς: το τζιπάκι μας, και μέσο εύρεσης (αγροτουριστικών) καταλυμάτων το internet. Η διαδρομή που ακολουθήσαμε απλή: από την Ηγουμενίτσα με πλοίο στην Ανκόνα και από εκεί στην Τοσκάνη για μια εβδομάδα. Μετά, μέσω νότιας Γαλλίας φθάσαμε στην Ισπανία για παραμονή μιας εβδομάδας στην Καταλονία - μιλάμε για είκοσι ώρες συνεχούς οδήγησης από την Τοσκάνη με τελικό προορισμό τη Βαρκελώνη: ναι, αγαπητοί μου, εδώ τα είδα όλα - και συγκεκριμένα στο Penedès, μια οινοπαραγωγική περιοχή κοντά στη Βαρκελώνη. Στη συνέχεια, η τρίτη και τελευταία εβδομάδα στη Νότια Γαλλία στη Γαλλική Ριβιέρα.

Και λίγα λόγια για το οδοιπορικό, μετά από παράκληση της niemandsrose: 6 ώρες χρειάζεται περίπου κανείς με το αυτοκίνητο από Θεσσαλονίκη για Ηγουμενίτσα (του χρόνου που θα ολοκληρωθεί η Εγνατία θα μειωθεί στο μισό ο χρόνος αυτός), 16 ώρες στο πλοίο από Ηγουμενίτσα για Ανκόνα, τρεις περίπου ώρες από Ανκόνα για Τοσκάνη. Απαραίτητοι 2 τουλάχιστον χάρτες ελλείψει GPS: Ευρώπης και Ιταλίας (εννοείται υπάρχει και χάρτης Ελλάδας). Στην Ιταλία όπως και στη Γαλλία και την Ισπανία έχει κανείς βασικά δύο επιλογές: να επιλέξει τον γρήγορο δρόμο (autostrada στην Ιταλία) από τον οποίο όμως δε βλέπει τίποτα, χάνει το τοπίο και τα γραφικά χωριά, ή να επιλέξει επαρχιακούς δρόμους όπου ούτε πληρώνει και απολαμβάνει και τη θέα, αλλά αν η απόσταση που έχει να καλύψει είναι μεγάλη (πχ από τη μία χώρα στην άλλη) του κοστίζουν πολύ σε χρόνο. Εμείς επιλέξαμε περισσότερο επαρχιακούς δρόμους στις σχετικά μικρές καθημερινές διαδρομές και τους ταχείας κυκλοφορίας για τη μετάβαση από τη μία χώρα στην άλλη και την κάλυψη μεγάλων διαδρομών (άνω των 60 χλμ ας πούμε). Ο γενικός κανόνας είναι ότι όσο περνά ο καιρός 'πονηρεύει' κανείς και μαθαίνει να συνδυάζει ταχείας και βραδείας κυκλοφορίας δρόμους ανάλογα την περίπτωση, τα μποτιλιαρίσματα της ημέρας και άλλους τέτοιους παράγοντες. Γενικά καλό είναι να αποφεύγει τα μποτιλιαρίσματα στους ταχείας κυκλοφορίας (πέσαμε σε τέτοιες ουρές δέκα χιλιομέτρων στη Γαλλία, στη μεγάλη έξοδο των Γάλλων, ουρές από τον ένα σταθμό διοδίων στον άλλο) γιατί μπορεί να μη βρεί εύκολα δρόμους διαφυγής.

Μέρος πρώτο λοιπόν: Ιταλία - Τοσκάνη.

Ας αρχίσω από τα θετικά, όπερ σημαίνει το φαγητό - ευχαριστήθηκα πίτσες - και το καλό κρασί, ιδίως στην περιοχή Chianti στο κέντρο της Τοσκάνης. Επίσης, πλούσιες υποδομές σε αγροτουρισμό. Το συγκεκριμένο κατάλυμα που μείναμε ήταν ένα παλιό σπίτι ευρύχωρο, με δύο υπνοδωμάτια και δική του πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα, στην ΠΟΛΥ λογική τιμή των 70 ευρώ το βράδυ. Από τις τρεις χώρες, η Ιταλία μακράν καλύτερη σε πλήθος και ποικιλία αγροτουριστικών καταλυμάτων. Και βέβαια, το θετικότερο απ' όλα, η πανέμορφη Τοσκάνη με τις απέραντες εκτάσεις με τα ηλιοτρόπια και τα αμπέλια, τα γραφικά χωριουδάκια και τις παλιές καστρόχτιστες πόλεις, που βλέπετε στις φωτογραφίες που ακολουθούν.
Στα αρνητικά πρέπει να συμπεριλάβω το γεγονός ότι οι Ιταλοί οδηγούν τα αυτοκίνητά τους στα όριά τους σαν τρελοί και μάλιστα με ανοιχτά τα φώτα μέρα μεσημέρι - που να τολμήσω να πιάσω με το τζιπάκι αριστερή λωρίδα στην autostrada. Επίσης, πολύ ακριβή η βενζίνη - γύρω στο 1.30 το λίτρο η αμόλυβδη - και τα διόδια, τα οποία μαζί με της Γαλλίας ήταν τα ακριβότερα, σε σημείο που αρχίζει να ψάχνει κανείς επαρχιακούς δρόμους για να γλιτώσει.

Ο τόπος διαμονής μας: Castiglion Fiorentino κοντά στο Arezzo.

San Gimignano. Να προσθέσω ότι στο παραμικρό ιταλικό χωριό και κωμόπολη υπήρχε απόλυτα ελεγχόμενη στάθμευση, πράγμα που πιστεύω ενισχύει οικονομικά το μέρος και το σώζει από την αναρχία που συναντά κανείς στην Ελλάδα.

Τυπικό Τοσκανικό τοπίο: στην καρδιά του Chianti.

Δοκιμάζοντας και αγοράζοντας κρασί στο Castellina in Chianti.

Palazzo del Campo στη Σιένα.

Από τα πιο όμορφα σπίτια της Τοσκανικής υπαίθρου.

Και τα πανταχού παρόντα ηλιοτρόπια.


















Montepulciano, με το καλό κόκκινο κρασί.



Η άλλη Φλωρεντία.


















Pienza, η πατρίδα του καλύτερου Πεκορίνο.



Στα ψηλά της Cortona, λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα.

Arezzo.



Μετά από τόσες ώρες οδήγησης στην Ιταλία έγερνα λιγάκι, σαν το γνωστό κτίριο.