Μια αγάπη που σκοτώνει

Βλέπω διαρκώς περισσότερο τελευταία στις τηλεοράσεις τον γιο ενός περιβόητου για τις ακροδεξιές του απόψεις πολιτικού να τον πω, «συγγραφέα» να προτιμήσω; Εν πάση περιπτώσει, ο πατέρας δε με ενδιαφέρει τόσο όσο ο γιος, οπότε τον αφήνουμε άτιτλο. Ο γιος αυτός λοιπόν, ο junior θα έλεγαν οι Αμερικανοί, εξελέγη με τον ΛΑΟΣ στην τελευταία Βουλή και δε χάνει ευκαιρία να καταφέρεται σε τηλεοπτικές εκπομπές εναντίον μειονοτήτων κάθε είδους: ομοφυλόφιλων, σκεπτόμενων ανθρώπων (κι αυτοί μια μειονότητα κατάντησαν στην Ελλάδα), μεταναστών και πολλών άλλων. Πάντα διακηρύσσοντας την αγάπη του για την Ελλάδα, την «πατρίδα» και τα ελληνοχριστιανικά του ιδεώδη. Αυτομάτως μοιάζει να υπαινίσσεται ότι όσοι από εμάς τους υπόλοιπους δεν κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι με κάθε του λέξη ίσως κάπου ή κάπως να μην είμαστε και τόσο άξιοι να λεγόμαστε Έλληνες, όσο ο ίδιος. Αν δηλαδή μας φαίνεται και στο ελάχιστο περίεργο το ότι τα τηλεοπτικά κανάλια σπεύδουν, στα δελτία ειδήσεων να αναφέρουν την εθνικότητα κακοποιών και εγκληματιών και μάλιστα ΜΟΝΟΝ όταν πρόκειται για αλλοδαπούς ενώ τηρούν σιγή ιχθύος σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, κατά τον κύριο αυτόν ίσως να μην είμαστε τόσο Έλληνες. Ή αν, βλέποντας τον ίδιο και άλλους συνήθεις ωρυόμενους, όπως κληρικούς, να δηλώνουν με αλαλαγμούς την απέχθειά τους προς τους ομοφυλόφιλους μας δημιουργηθεί η εντύπωση ότι επιχειρούν να κατευνάσουν, θα έλεγε κανείς, τους προσωπικούς τους δαίμονες, που ξεπροβάλουν από τα μαύρα κι άραχνα σκοτάδια της ψυχής τους, ή ότι επιχειρούν μάταια να βρουν διέξοδο από τα δαιδαλώδη κι ανήλιαγα συμπλέγματά τους, πάλι δε φανήκαμε καλοί Έλληνες. Αν, τέλος, βλέποντάς τον να εμφανίζεται εκ προοιμίου καχύποπτος απέναντι σε κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενο, καλοπροαίρετο ή χαμηλών τόνων άνθρωπο που μπορεί να βρεθεί συνομιλητής του σε κάποιο από τα ουκ ολίγα τηλεοπτικά πάνελ και παράθυρα στα οποία φιλοξενείται, μας δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο άνθρωπος αυτός έχει καταντήσει υποχείριο των στερεοτύπων, των προκαταλήψεων και των απολιθωμένων στεγανών με τα οποία ανατράφηκε πολιτικά, τα οποία τον έκαναν να μοιάζει με καρικατούρα και προκαλούν την απορία όποιου τύχει να τον παρακολουθήσει, για μια ακόμη φορά δε θα ’πρεπε να λεγόμαστε Έλληνες. Έλληνες, όπως ΑΥΤΟΣ εννοεί τη λέξη. Δηλαδή ρατσιστές, μισάνθρωποι, μισαλλόδοξοι, ξενόφοβοι και σοβινιστές. Ε λοιπόν κύριε θα του έλεγα, όχι, ΔΕΝ είμαι Έλληνας όπως εσείς εννοείτε τη λέξη. Είμαι απλώς άνθρωπος. Εσείς;