Απόδραση στη φυλακή

Αυτό θα έλεγα, σε πολλά νέα παιδιά που ίσως νομίζουν ότι λίγη κοκαΐνη ή κάνναβη θα τους βοηθήσει να ξεφύγουν από δυσκολίες ή θα τους προσφέρει εναλλακτικές λύσεις στα προβλήματά τους, ότι αντιπροσωπεύουν τα ναρκωτικά: τίποτε περισσότερο από μια απόδραση από τη ζωή. Μια απόδραση προς έναν κόσμο ψευδαισθήσεων, εξάρτησης και απώλειας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στο κατώφλι του οποίου μας ζητείται - όπως σε κάθε φυλακή ή στρατόπεδο συγκέντρωσης - να αφήσουμε την προσωπικότητά μας και να συνεχίσουμε χωρίς αυτή. Πρόκειται για απόδραση προς έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η εμπορική εκμετάλλευση της χρήσης απαγορευμένων ουσιών από ανθρώπους που πλουτίζουν από την παράνομη διακίνησή τους, εκμεταλλευόμενοι τον εθισμό πολλών που έπεσαν στην παγίδα αυτής της δήθεν απόδρασης. Η οποία τελικά μόνο απόδραση δεν ήταν, αλλά εγκλεισμός σε μια φυλακή στην οποία το πρώτο που χάνει κανείς είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπειά του, ο εαυτός του και στη συνέχεια πολλά πολλά χρήματα.

Όταν έκανα το στρατιωτικό μου - και μάλιστα στην αεροπορία, όχι κάπου πολύ δύσκολα - διαπίστωσα ότι περίπου επτά στους δέκα φαντάρους έκαναν χρήση τουλάχιστον κάνναβης. Σιγά-σιγά και μέσα από τις παρέες αυτές αντιλήφθηκα ότι αρκετά από αυτά τα παιδιά είχαν φτάσει να θεωρούν ότι η χρήση κάνναβης ήταν ό, τι πιο σημαντικό είχαν κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή τους - ότι ήταν αυτό που τους έκανε ξεχωριστούς. Είχαν αρχίσει δηλαδή να εγκλωβίζονται στην λανθασμένη αντίληψη ότι αυτό για το οποίο θα ξεχώριζαν στη ζωή τους θα ήταν το ότι κατάφεραν να χρησιμοποιούν απαγορευμένες ουσίες, κάτω από τη μύτη κάποιες φορές των αξιωματικών που μας επέβλεπαν, γονέων, κηδεμόνων και φίλων. Σκέφτηκα λοιπόν ότι μια δεύτερη παγίδα στη οποία θα μπορούσε να πέσει κανείς ήταν ακριβώς αυτή: να φτάσει να νομίζει ότι μέσα από τη χρήση απαγορευμένων ουσιών γίνεται ξεχωριστός, αντιστέκεται στον όποιο κομφορμισμό έχει επιβληθεί στους υπόλοιπους ανθρώπους από τις οικογένειές τους, το σχολείο, ίσως το πανεπιστήμιο και τις εργασίες τους και ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο κάνει όχι μόνο το κέφι του αλλά και κάτι σημαντικό - ότι η χρήση ναρκωτικών αποτελεί δηλαδή μια πράξη αντίστασης. Αδυνατεί έτσι να συνειδητοποιήσει ο χρήστης ότι η πράξη αυτή αντιπροσωπεύει όχι την αντίσταση σε όσα δεν του αρέσουν στην καθημερινότητα αλλά, αντιθέτως, την ήττα του από αυτά. Δεν αντιλαμβάνεται ότι δημιουργώντας μια δεύτερη, εικονική ζωή χρήσης ναρκωτικών το μόνο που καταφέρνει είναι να πέφτει διαρκώς και ακόμη περισσότερο θύμα της ίδιας της ζωής, την οποία αρχικά απέρριψε. Νομίζει ότι κλείνοντας τα μάτια και βυθιζόμενος στην τεχνητή λίμνη λήθης της κάνναβης ή άλλων ουσιών, έπαψαν να υπάρχουν όσα τον δυσαρεστούσαν, έπαψε να υπάρχει η θάλασσα της ζωής που άφησε πίσω, ενώ όχι μόνο υπάρχουν αλλά, πλέον, αδυνατεί και να τα δει.