Οι gay γάμοι και η διπρόσωπη ηθική μας

Αυτές τις μέρες βλέπω στην επικαιρότητα, με αφορμή των πρώτο στην Ελλάδα γάμο ομοφυλόφιλων που ήταν να γίνει στο νησί της Τήλου, μεγάλη αναταραχή γύρω από τους gay γάμους. Aπ’ ό, τι είδα στον σημερινό τύπο, μετά από παρέμβαση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου αλλά και διαμαρτυρίες τόσο κατοίκων της Τήλου όσο και οργανώσεων απόδημων Τηλίων, ο δήμαρχος της Τήλου - που θα τελούσε το γάμο - έκανε ή μοιάζει να έκανε πίσω. (Tελικά, ΔΕΝ έκανε πίσω και νωρίς το πρωί της Τρίτης 3 Ιουνίου, τέλεσε τους δυο πρώτους gay γάμους στην Ελλάδα.) Κάθισα λοιπόν και σκέφτηκα, τους λόγους για τους οποίους αντιδρούν ή θα μπορούσαν να αντιδράσουν πολλοί στην ιδέα και μόνον, ενός gay γάμου. Aν τους ρωτούσαμε, αρκετοί νομίζω απ’ αυτούς που δεν μπορούν να αποδεχτούν κάτι τέτοιο θα αναφέρονταν αμέσως ή εμμέσως στο σκανδαλώδες του πράγματος: «δυο άνθρωποι του ίδιου φύλου να παντρεύονται; Που ακούστηκε» ίσως να έλεγαν. Κάποιοι μπορεί και να έφταναν να δηλώσουν τον ηθικό αποτροπιασμό τους απέναντι σε αυτό το θέαμα ή και μόνο στη σκέψη δυο ανδρών ή δυο γυναικών πιασμένων χέρι-χέρι στα σκαλιά του δημαρχείου. Όμως, και θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα μεγάλο όμως, δεν είδα κανέναν να θεωρεί σκανδαλώδες το ότι - για να φέρω ένα, νομίζω, κραυγαλέο παράδειγμα - πριν λίγα χρόνια πάμπλουτος Έλληνας μεγαλοκαναλάρχης παντρεύτηκε μια νέα και όμορφη γυναίκα που ήταν πάνω από 30 χρόνια μικρότερή του, η οποία θα μπορούσε να ήταν κόρη του. Ούτε είδα κανέναν να διαρρηγνύει τα ηθικά ιμάτιά του με πολλούς άλλους παρόμοιους γάμους που βλέπουμε στην Ελλάδα μεταξύ μεγαλοεπιχειρηματιών, μεγαλοδημοσιογράφων και μεγαλολιγούρηδων γενικώς θα έλεγα (αν μου επιτρέπεται η λέξη) και πολύ νεότερών τους γυναικών. Αλλά ούτε και να προβληματίζεται κανείς γύρω από άλλους γάμους που γίνονται λόγω διαφόρων ειδών συμφερόντων - γάμους ανδρών οι οποίοι μπορεί να ενδιαφέρονται περισσότερο για την κινητή και ακίνητη περιουσία της μέλλουσας συζύγου τους παρά για την ίδια -, ή γάμους λόγω της μιας ή της άλλης ανωτέρας βίας, πάντως όχι λόγω αγάπης.

Αν με ρωτήσετε, πολλούς από ΑΥΤΟΥ του είδους τους ετεροφυλοφιλικούς γάμους που προανέφερα θα θεωρούσα σκανδαλώδεις και ηθικά διάτρητους και όχι το γάμο μεταξύ δυο ανθρώπων που αγαπιούνται αλλά τυχαίνει να ανήκουν στο ίδιο φύλο. Με άλλα λόγια, απλώς και μόνον το ότι ανήκουν δυο άνθρωποι σε μια σεξουαλική μειονότητα, δε σημαίνει ότι η πλειονότητα δηλαδή οι ετεροφυλόφιλοι, δικαιούται να τους αρνείται στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματά τους, όπως το να παντρευτούν. Το ότι δηλαδή οι ετεροφυλόφιλοι είμαστε περισσότεροι ΔΕΝ μας παρέχει, νομίζω, ούτε τη δύναμη ούτε και το δικαίωμα να αποφασίζουμε για τις ζωές των άλλων και δη των ανθρώπων που τυγχάνουν μέλη μιας οποιασδήποτε μειοψηφίας ή μειονότητας – εν προκειμένω, των ομοφυλόφιλων. Εκτός αν ενστερνιστούμε το παλιό αγγλικό ρητό ότι might makes right, ότι δηλαδή το «δίκιο» του ισχυρότερου και στην περίπτωση αυτή των εν Ελλάδι ετεροφυλόφιλων θα έπρεπε εκ των πραγμάτων να ισχύει, απλώς και μόνον διότι τυχαίνει να υπερέχουν αριθμητικά. Κάτι τέτοιο θα με έβρισκε ριζικά αντίθετο, διότι για μένα η ανήθικη κάποιες φορές ηθική του ισχυρότερου, της πλειοψηφίας και εν προκειμένω των ετεροφυλόφιλων, παραμένει ανήθικη όταν κλείνει τα μάτια εμπρός σε γάμους όπως αυτοί που περιέγραψα. Και η υποκρισία μας παραμένει υποκριτική, ασχέτως του ότι είμαστε περισσότεροι.