Μια πρόταση στα δυο μεγάλα κόμματα για την πάταξη της φοροδιαφυγής

Ακούμε καθημερινά τελευταία πολιτικούς και από τα δυο μεγάλα κόμματα να ερίζουν για το πώς θα αντιμετωπιστεί αποτελεσματικότερα η μεγάλη πληγή που λέγεται φοροδιαφυγή, να πασχίζουν να βρουν πώς θα καταφέρει η επόμενη κυβέρνηση να εισπράξει ανείσπρακτους μέχρι σήμερα φόρους. Κάθισα λοιπόν κι εγώ ως υπεύθυνος πολίτης και προσπάθησα να βρω τρόπους να κατορθωθεί το φαινομενικά ακατόρθωτο. Και νομίζω τα κατάφερα. Με βοήθησαν κάποιες ιστορίες που άκουσα πρόσφατα με χειρουργικές επεμβάσεις γνωστών μου, οι οποίοι σε όλες τις περιπτώσεις πλήρωσαν κάποιες χιλιάδες ευρώ στους μεγαλογιατρούς που τους χειρούργησαν χωρίς να πάρουν απόδειξη. Όλοι ανεξαιρέτως οι γιατροί δυσανασχετούσαν όταν τους ζητούνταν να δώσουν απόδειξη: στις 'καλύτερες' των περιπτώσεων ζητούσαν μια ακόμη μεγαλύτερη από την αρχική αμοιβή, προκειμένου να δώσουν ΚΑΙ απόδειξη. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι αν υπήρχε μια περιεκτική και εκτεταμένη μηχανοργάνωση στα νοσοκομεία μας, τόσο στα δημόσια όσο και στις ιδιωτικές κλινικές, θα μπορούσαν ανετότατα να καταχωρούνται σε βάσεις δεδομένων ηλεκτρονικών υπολογιστών όλες οι χειρουργικές επεμβάσεις που πραγματοποιούνταν, με όλες τις λεπτομέρειές τους: πότε και από ποιον γιατρό πραγματοποιήθηκαν, με τι ύψους αμοιβή, πόσους και ποιους βοηθούς, αναισθησιολόγους, με τι αμοιβές ο καθένας. Αν επιπλέον υπήρχε σύνδεση του δικτύου του κάθε νοσοκομείου με το Ολοκληρωμένο Πληροφοριακό Σύστημα Φορολογίας, το γνωστό σε όλους μας ως TAXIS (TAX Information System), θα μπορούσε ο κάθε υπάλληλος Δ.Ο.Υ., κάθε εφοριακός δηλαδή, να βλέπει, να παρακολουθεί και φυσικά να ελέγχει όλες τις χειρουργικές επεμβάσεις που πραγματοποιούνται στα νοσοκομεία της χώρας από την άποψη των αμοιβών των γιατρών που τις πραγματοποίησαν. Πιστεύω ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο θα αναγκάζονταν, πολλοί φοροφυγάδες μεγαλογιατροί, τα ετήσια αδήλωτα έσοδα καθενός εκ των οποίων ισοδυναμούν με αυτά πολλών κακόμοιρων μισθωτών, να δηλώνουν στο κράτος τα πραγματικά τους εισοδήματα, πολύ περισσότερο απ’ ό, τι σήμερα. Κυρίες και κύριοι των οικονομικών επιτελείων των δυο μεγάλων κομμάτων, τι λέτε;

Populism

Η λέξη αυτή χρησιμοποιείται, στις πολιτικές επιστήμες, για να περιγράψει κυρίως λατινοαμερικανικά πολιτικά καθεστώτα. Τα καθεστώτα αυτά χαρακτηρίζονται από την έντονη, χαρακτηριστική, κυριαρχική παρουσία ‘χαρισματικών’ ηγετών, που με την προσωπική τους ακτινοβολία και επιρροή στα πλήθη χαράζουν ή εφαρμόζουν πολιτικές, δημιουργούν και εγκαθιδρύουν ιδεολογίες εντελώς δικής τους έμπνευσης, ξεκινούν μια προσωπική πορεία στο δημόσιο βίο που κληρονομείται και συνεχίζεται από γιους, ανιψιούς, εγγόνια. Σε αυτά τα θορυβώδη, τρικυμιώδη, ασταθή πολιτικά καθεστώτα όλα τα μεγάλα κόμματα απευθύνονται με την παραμικρή ευκαιρία στο ‘λαό’ at large, χωρίς διακρίσεις ή στόχευση σε συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών ή ψηφοφόρων. Όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα υπόσχονται, ανεξαρτήτως της ιδεολογικής τους προέλευσης, να στηρίξουν και να συνδράμουν τους μικρομεσαίους και αναξιοπαθούντες, τιμωρώντας ταυτόχρονα τους όποιους πλούσιους. Οι πολιτικοί ταγοί προεκλογικά αρέσκονται να διοργανώνουν μεγάλες, θεαματικές συγκεντρώσεις, στις οποίες απευθύνονται στα αλαλάζοντα πλήθη οπαδών του κόμματός τους και κυρίως των ίδιων προσωπικά με τρόπο στομφώδη, ενθουσιώδη, φωνακλάδικο, δημεγερτικό. Εν ολίγοις στα καθεστώτα αυτά οι πολίτες δεν υπάρχουν ως πολίτες στην κυριαρχούσα ρητορική πολιτικών και κομμάτων αλλά ως ‘λαός’, ενθαρρύνονται να λειτουργούν όχι σκεπτόμενοι αλλά με συναισθηματική αφοσίωση στον ένα ή στον άλλο πολιτικό, να ψηφίζουν όχι βάσει των προτεινόμενων προγραμμάτων των κομμάτων αλλά ανάλογα με το ποιος πολιτικός αρχηγός τους έχει συνταράξει βαθύτερα με την προσωπικότητά του. Πολλές φορές μάλιστα καθεστώτα όπως αυτά δεν συναντώνται μόνο στη Λατινική Αμερική αλλά και σε άλλες χώρες, ακόμη και ευρωπαϊκές. Ξέρω μάλιστα μια στην οποία, ιδίως από το ’81 και μετά, οι προαναφερόμενες πρακτικές γνωρίζουν πρωτοφανή άνθιση. Ακόμα και σήμερα. Ακόμα και μια εβδομάδα πριν τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου.

Παγκόσμια Ημέρα Αυτοκινήτου

Χθες γιορτάστηκε η Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο, με δωρεάν μετακίνηση για όλους τους πολίτες με όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Η σημερινή είναι μια ακόμη Ημέρα Αυτοκινήτου, όπως και όλες οι επόμενες. Κάθε μέρα χρησιμοποιώ για τις μετακινήσεις μου τραμ, μετρό και ηλεκτρικό. Από το τραμ, βλέπω σε αυτοκίνητα κουστουμαρισμένους οδηγούς που μοναχικά οδηγούν από και προς τις δουλειές τους και βλέποντάς τους αναρωτιέμαι: γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι επιμένουν κάθε πρωί – και κάθε απόγευμα, επιστρέφοντας από τις δουλειές τους – να μποτιλιάρονται, να εκνευρίζονται, να χάνουν το χρόνο τους σε φανάρια, να ιδρώνουν, να ταλαιπωρούνται ή να χρυσοπληρώνουν για το παρκάρισμα, να μαυρίζουν με τις εξατμίσεις τους τον αέρα που αναπνέουν; Δε θα μπορούσαν να μετακινηθούν από και προς τις δουλειές τους με τα μέσα μαζικής μεταφοράς; Ειλικρινά πιστεύω πως αρκετοί από αυτούς θα μπορούσαν. Αλλά αυτή τους η άρνηση αντικατοπτρίζει μια μεγάλη ρήξη στον κοινωνικό ιστό αυτής της πόλης, της τόσο προικισμένης κατά τα άλλα με πλήθος μαζικών μεταφορικών μέσων. Οι άνθρωποι αυτοί, υποψιάζομαι, απλώς δε θέλουν να βλέπουν, να συγχρωτίζονται, να περιμένουν στις στάσεις ή να μπαίνουν στα ίδια βαγόνια μετρό ή τραμ με άλλους συμπολίτες τους. Το αυτοκίνητο αποτελεί γι’ αυτούς ένα προστατευτικό κέλυφος, μια ασπίδα προστασίας από την απευθείας επαφή με τους συνανθρώπους τους και ταυτόχρονα το ισχυρότερο, ίσως, τεκμήριο της αποξένωσής τους, του οικειοθελούς εγκλωβισμού τους στην ιδιωτική τους ζωή. Αποτελεί το χαράκωμά τους, ένα χαράκωμα που τους βοηθά να μάχονται ενάντια στην επικοινωνία με ανθρώπους που ζουν στην ίδια πόλη με αυτούς, που ταλαιπωρούνται από τις ίδιες δημόσιες υπηρεσίες, που πληρώνουν τους ίδιους φόρους, που τυφλώνονται από τον ίδιο μεσογειακό ήλιο. Και καθημερινά τους βοηθά να ζουν μια ζωή αποστειρωμένη, πλήρως ιδιωτικοποιημένη, απαλλαγμένη από ανεπιθύμητες, ενοχλητικές ανθρώπινες παρουσίες. Χρόνια τους πολλά λοιπόν, σε όσους ΚΑΙ σήμερα γιορτάζουν την ημέρα αυτή. Όπως τη γιόρταζαν και χθες, αγνοώντας φυσικά την ξεχωριστή συμβολική σημασία της Παγκόσμιας Ημέρας Χωρίς Αυτοκίνητο.

Βαριά αναποφάσιστος

Πώς λέμε ‘βαριά άρρωστος’; Κάπως έτσι. Η αλήθεια είναι ότι έχω να ψηφίσω δεκατρία χρόνια, από τις εκλογές εκείνες του Σεπτέμβρη του ’96, που έβγαλαν την πρώτη κυβέρνηση Σημίτη. Τη χρονιά εκείνη έφυγα στο εξωτερικό όπου έμεινα για χρόνια και αργότερα, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έλειψα για χρόνια και από την Αθήνα. Αυτό τον καιρό όμως, έχοντας επιστρέψει στη γενέτειρα πρωτεύουσα, βρίσκομαι για πρώτη φορά αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο να πάω να ψηφίσω. Τα δυο μεγάλα κόμματα δεν τα έχω ψηφίσει ποτέ ούτε και θα τα ψήφιζα, για τον απλούστατο λόγο ότι, πέραν της ασυνέχειας μεταξύ λόγων και πράξεων που τα χαρακτηρίζει, ανέκαθεν μου προκαλούσαν απέχθεια οι καλοστημένες επιχειρήσεις κάθε είδους που για χρόνια επικρατούν σε μια αγορά. Έτσι και με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Μιλάμε, στην περίπτωσή τους, για κραυγαλέα παραδείγματα μονοπωλιακού καπιταλισμού στην πράξη, για δυο Microsoft της πολιτικής που τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια μονοπωλούν - όπως ο επιχειρηματικός κολοσσός του Bill Gates έχει κυριαρχήσει, μονοπωλιακά, στην αγορά λογισμικού Η/Υ - τις πιθανότητες να εκλέγονται κυβέρνηση, μοιράζοντας ακούραστα κι αχόρταγα τις τετραετίες μεταξύ τους σε βάρος όλων των υπόλοιπων πολιτικών σχηματισμών. Στα πλαίσια λοιπόν της ατομικής μου προσπάθειας να σπάσω αυτό το μονοπώλιο, αρνούμαι να διανοηθώ καν να τους ρίξω την ψήφο μου. Αν πάμε στα άλλα, τα μικρότερα κόμματα, εκεί τα πράγματα μπορεί να ξεφεύγουν από τον μονοπωλιακό καπιταλισμό των δυο μεγάλων, αλλά βλέπω άλλα που με προβληματίζουν. Υπάρχει ένα αποσκελετωμένο, δίχως νευρικό και μυϊκό σύστημα ΚΚΕ που επιμένει να ζει σε ένα δικό του, φαντασιακό τόπο και χρόνο όπου διεξάγεται η ατελεύτητη μάχη μεταξύ Καλού και Κακού, μεταξύ Πλουτοκρατίας και Προλεταριάτου, μπροστά στην οποία ωχριά πάσα άλλη προτεραιότητα ή επικαιρότητα. Απ’ την άλλη ο άλαλος παρά τις κραυγές των κατά καιρούς διαδηλωσάντων υπό την αιγίδα του ΣΥΡΙΖΑ, ένα κάποτε ελπιδοφόρο κόμμα που όμως κάπου στη δεκαετία του ’90 ενέδωσε στον πειρασμό ενός ‘εύκολου’, επιδεικτικού αριστερισμού του ‘παλαιστινιακού’ μαντηλιού περασμένου στο λαιμό, της φωνής για τη φωνή και της αλογοουράς, σε βάρος ενός στοχευμένου, εναλλακτικού, ολοκληρωμένου λόγου - και όχι αντίλογου - που θα μπορούσε και θα έπρεπε να αρθρώσει. Στην άλλη άκρη του πολιτικοκομματικού φάσματος έχουμε τον ΛΑΟΣ, ένα καινούργιο φρούτο, απότοκο των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών των τελευταίων ετών, που απευθύνεται στα ταλαιπωρημένα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από τη φτώχεια, την εγκληματικότητα, την ‘εισβολή’ στις φτωχογειτονιές τους μαυριδερών μεταναστών που δε μιλάνε τη γλώσσα τους και ψάχνουν ένα στιβαρό, πατριωτικό ώμο σαν του κύριου Καρατζαφέρη για να γείρουν. Αυτές τις επιλογές έχω εν συντομία να κάνω μετά από δεκατρία χρόνια αποχής από τις εκλογές και βρίσκομαι πραγματικά σε αδιέξοδο. Πάσα βοήθεια ευπρόσδεκτη.

Επιστροφή στα θρανία

Πλησιάζει ο καιρός που θα ανοίξουν διάπλατα οι αυλόπορτες των σχολείων της χώρας για να υποδεχθούν, για μια ολόκληρη μέρα από την ανατολή μέχρι και τη δύση του ήλιου, τον κυρίαρχο λαό: ένα λαό που θα στριμωχτεί αδιαμαρτύρητα στις σχολικές αίθουσες για να ασκήσει το δικαίωμά του να μην αποφασίζει ο ίδιος για όσα τον καίνε καθημερινά αλλά μια χούφτα δημοκρατικά εκλεγμένοι ‘αντιπρόσωποι’. Ενέχει ένα συμβολισμό η επιστροφή αυτή, κάθε δυο, τρία ή τέσσερα χρόνια, στις σχολικές αίθουσες: σα να επιστρέφουν οικειοθελώς οι ψηφοφόροι στην παιδική τους, στη σχολική τους ηλικία που άβουλοι, ασχημάτιστοι ακόμα ως προσωπικότητες ήταν υποχρεωμένοι να ακούνε γονείς, δασκάλους, τους ‘μεγάλους’ γενικώς και αορίστως, να πείθονται με τις υποσχέσεις τους, να υφίστανται υπομονετικά τις τιμωρίες, να κάνουν οτιδήποτε τους ζητούσαν, αφού ήταν ‘για το καλό τους’. Έτσι και την ημέρα των εκλογών, νέοι και ηλικιωμένοι, άντρες και γυναίκες, νοικοκυρές και εργαζόμενοι, σε μια συμβολική κίνηση υποταγής στην παντοδυναμία των πολιτικών τους ταγών, στήνονται υπομονετικά σε ουρές έξω από σχολικές αίθουσες προκειμένου να ξαναγίνουν παιδιά, να απαρνηθούν το δικαίωμά τους στην αυτονομία τους, να παραδώσουν τα κλειδιά της καθημερινότητάς τους, της ζωής τους σε εκλεγμένους ‘αντιπρόσωπους’. Οι αντιπρόσωποι αυτοί, όπως οι ‘μεγάλοι’ της παιδικής τους ηλικίας, ξέρουν καλύτερα από τους ίδιους για τους ίδιους, δεν έχουν λοιπόν παρά να τους εμπιστευτούν και να αφήσουν στα χέρια τους το τιμόνι της χώρας. Στραβοτιμονιές βεβαίως θα υπάρξουν, άνθρωποι είναι κι αυτοί. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι αν δεν ήταν αυτοί θα μέναμε ακυβέρνητοι, ένα τσούρμο – μερικά εκατομμύρια – παιδιά απροστάτευτα, ακαθοδήγητα, αδέσποτα. Πίσω στα θρανία λοιπόν!

Οι νέοι υποψήφιοι: Αλίκη Αρβανιτίδη, aka σύζυγος Πασχάλη

Η κυρία Αρβανιτίδη θα συμμετέχει στις προσεχείς εκλογές ως υποψήφια βουλευτής της ΝΔ στη Β' Αθηνών. Έγινε, όπως ξέρετε, γνωστή στο πανελλήνιο με την υπόθεση του εξώγαμου τέκνου του διάσημου συζύγου της, υπόθεση η οποία συγκλόνισε την κοινή γνώμη και κυριάρχησε για καιρό στην ελαφρά επικαιρότητα. Παρά το βαρύ, ανελέητο χτύπημα που της επιφύλασσε η ζωή, η κυρία Αρβανιτίδη, αφού συγχώρησε τον σύζυγό της για το στραβοπάτημά του – το στιγμιαίο λάθος του, όπως δήλωσε και ο ίδιος στα ΜΜΕ – στάθηκε όρθια, πάτησε στα πόδια της και χάραξε τη δική της, ξεχωριστή πορεία στην πολιτική ζωή του τόπου. Ακολουθώντας το υπερατλαντικό παράδειγμα της Hillary Clinton, που επίσης συγχώρησε τον διάσημο σύζυγό της για ανάλογο συζυγικό ολίσθημα και πλέον σταδιοδρομεί ως υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, η κυρία Αρβανιτίδη – για να επιστρέψουμε στα πτωχά πλην ταπεινά Βαλκάνια – απέδειξε ότι οι σύγχρονες γυναίκες, ιδίως οι σύζυγοι διάσημων, ξέρουν ΚΑΙ να συγχωρούν: δείχνουν ανωτερότητα και χαράζουν δυναμικά το δικό τους δρόμο στη δημόσια ζωή και την πολιτική. Δεν έχω λοιπόν παρά να ευχηθώ στην κυρία Αρβανιτίδη καλή επιτυχία στον προεκλογικό αγώνα της για το βουλευτικό αξίωμα. Ένας άνθρωπος όπως η ίδια, που ξέρει να παραβλέπει συζυγικές ατασθαλίες, διαθέτει αναμφίβολα όλα τα προσόντα για να μπορεί να παραβλέπει και σκάνδαλα, διαπλοκές, χρηματισμούς και άλλα ζιζάνια που ταλανίζουν την πολιτική μας ζωή, δείχνοντας, όπως έπραξε και στην προσωπική της περιπέτεια, ανωτερότητα και ασυγκράτητη όρεξη για νέα ξεκινήματα.

Δαν(ε)ία

Σύντομα κοντά σας...

Οι νέοι υποψήφιοι: Δάφνη Μπόκοτα

Σε αντίθεση με τις δυο προηγούμενες υποψηφιότητες που τελικά δε μας προέκυψαν - μάλλον ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Γιώργος Καρατζαφέρης έχουν εξελιχθεί σε φανατικούς του blog και οι απόψεις μου για τους παρά λίγο υποψήφιούς τους άλλαξαν τη ροή των πραγμάτων - η αποψινή μας υποψήφια κατεβαίνει και επισήμως, μετά τη σημερινή ανακοίνωση των ψηφοδελτίων, με το ΠΑΣΟΚ στην Α' Πειραιώς. Για ποια πρόκειται; Μα για τη δημοσιογράφο, συγγραφέα και άνθρωπο του πολιτισμού Δάφνη Μπόκοτα. Η κυρία Μπόκοτα ξεκίνησε την πορεία της ως τραγουδίστρια, με δυο δίσκους στη δεκαετία του ’80. Εν συνεχεία προσελήφθη στην ΕΡΤ ως εκφωνήτρια και σύντομα ανέλαβε την παρουσίαση του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision, τον οποίο και συνέχισε να παρουσιάζει για δεκαοκτώ συναπτά έτη. Καρπός της πολύχρονης αυτής ενασχόλησής της με το κορυφαίο και πιο αγαπητό χοροτραγουδιστικό υπερθέαμα της σύγχρονης Ελλάδας, το βιβλίο ‘18 Χρόνια Eurovision’ (στη φωτογραφία) που κυκλοφόρησε πρόσφατα, για όσους ενδιαφέρονται να εντρυφήσουν στις αναμνήσεις της από το διαγωνισμό. Πριν λίγα χρόνια, τεκμηριώνοντας τη μεγάλη αγάπη της για το ποιοτικό τραγούδι, συμμετείχε και ως κριτής στο talent show ‘Fame Story’, ενώ κατά καιρούς έχει παρουσιάσει διαφόρων ειδών εκπομπές, κυρίως στην κρατική τηλεόραση, της οποίας διετέλεσε και διευθύντρια διαφήμισης και δημοσίων σχέσεων. Δεν ξέρω αν η υποψηφιότητά της αντιπροσωπεύει την πρόθεση του κυρίου Παπανδρέου να παρουσιάσει νέα πρόσωπα στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ ή αν στοχεύει να αποδείξει πόσο μεγάλη προτεραιότητα δίνει το κίνημα στον πολιτισμό και τους ανθρώπους του. Αν ισχύει το πρώτο, τότε πραγματικά η κυρία Μπόκοτα αποτελεί νέο πρόσωπο για όσους - τους λίγους και εκλεκτούς - δεν έχουν παρακολουθήσει ποτέ τον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision. Αν ισχύει το δεύτερο, η κυρία Μπόκοτα, ως ιστορική πλέον μορφή στην ιστορία των παρουσιαστών του εν λόγω διαγωνισμού, οπωσδήποτε αποτελεί σημαίνουσα φυσιογνωμία για όσους - μάλλον περισσότεροι από τους προηγούμενους - θεωρούν τον συγκεκριμένο διαγωνισμό πολιτιστικό θεσμό. Όπως και να έχει, της εύχομαι καλή επιτυχία. Αν μη τι άλλο, με την εκλογή της θα έχει κάνει ένα ακόμη μεγάλο βήμα στο χώρο του θεάματος.

Οι νέοι υποψήφιοι: Βάνα Μπάρμπα

Μόλις έφτασε μέχρι το κατώφλι του blog η ανεπιβεβαίωτη πληροφορία ότι η γνωστή ηθοποιός Βάνα Μπάρμπα θα είναι υποψήφια με το ΠΑΣΟΚ (στα Γιάννενα ή στον Πειραιά; Οι πληροφορίες αλληλοσυγκρούονται), μια υποψηφιότητα που θα έπρεπε να θεωρείται αναμενόμενη. Άλλωστε, ο ίδιος ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ έχει δηλώσει ότι, στα πλαίσια της ευρύτερης και ριζικότερης ανανέωσης του κινήματος, θα δοθούν ευκαιρίες σε νέους, αξιόλογους, αδοκίμαστους ανθρώπους, έξω από τον στενό κύκλο κομματικών στελεχών. Και απ’ ό, τι φαίνεται αποφάσισε να ξεκινήσει στρεφόμενος σε ανθρώπους του πολιτισμού, όπως η κυρία Μπάρμπα. Ηθοποιός με πλούσιο, πληθωρικό ταλέντο, η κυρία Μπάρμπα ξεκίνησε την επιτυχημένη πορεία της στην έβδομη τέχνη κερδίζοντας σε ένα διαγωνισμό ομορφιάς και εν συνεχεία άφησε άσβηστο το χνάρι της στον πολιτιστικό χάρτη της σύγχρονης Ελλάδας: συμμετείχε κατά καιρούς σε διάφορα τηλεοπτικά σίριαλ αλλά και σε αξέχαστες ταινίες, όπως ‘Έλα τώρα που λείπει ο άντρας μου’, ‘Ροζ γάτος’, ‘Τρελάδικο πολυτελείας’, ‘Λιγουράκο αγάπη μου’, ‘Ερωτικές απιστίες’ και άλλες δημιουργίες του νεότερου ελληνικού κινηματογράφου. Με την επιλογή της κυρίας Μπάρμπα ως υποψήφιας βουλευτού η στροφή του κυρίου Παπανδρέου προς ‘εξωκομματικές’ προσωπικότητες από το χώρο του πολιτισμού, των επιχειρήσεων, του αθλητισμού, καθίσταται σαφής, όπως και η πρόθεσή του να εμπλουτίσει τις τάξεις των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ με ανθρώπους που έχουν δοκιμαστεί και διακριθεί σε δύσκολα, απαιτητικά μετερίζια, όπως αυτό της έβδομης τέχνης. Με τη ‘large’ παρουσία της Βάνας Μπάρμπα οι προεκλογικές προοπτικές του ΠΑΣΟΚ αναμφίβολα θα διευρυνθούν, καθώς η υποψηφιότητα αυτή αναμένεται να κεντρίσει το ενδιαφέρον των απανταχού κινηματογραφόφιλων, ιδίως των φανατικών του νέου ελληνικού κινηματογράφου. Και ο Γιώργος Παπανδρέου αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι βρίσκεται κοντά στο λαό, όπως ο ίδιος τον αντιλαμβάνεται.

Οι νέοι υποψήφιοι: Ηλίας Ψινάκης

Στα πλαίσια της ενημερωτικής αποστολής του και εν όψει των εκλογών που έρχονται, το blog θα σας παρουσιάζει τους νέους υποψήφιους βουλευτές που καλείστε να τιμήσετε με τις ψήφους σας προκειμένου να εκλεγούν. Αρχή σήμερα με τον Ηλία Ψινάκη, που λέγεται (δεν έχει οριστικοποιηθεί ακόμα) ότι θα κατέβει στις εκλογές με το ΛΑΟΣ. Υποθέτω ότι όλοι τον γνωρίζετε ή τον έχετε ακουστά. Πρόκειται για μεγάλη προσωπικότητα της σύγχρονης Ελλάδος. Έχει διακριθεί ιδιαίτερα, όπως και ο έτερος εκλεγμένος βουλευτής του ΛΑΟΣ, σεξολόγος και Αντιπρόεδρος της Βουλής Βαΐτσης Αποστολάτος για την χαριτωμένη, πολύχρωμη και ‘large’ παρουσία του σε τηλεοπτικές εκπομπές, reality shows, ‘δελτία ειδήσεων’ ελαφρού περιεχομένου και άλλα τέτοια στολίδια του τηλεοπτικού μας γίγνεσθαι. Ο υποψήφιός μας έχει επίσης χρηματίσει manager του κορυφαίου ποπ ειδώλου Σάκη Ρουβά, έχοντας χωρίς αμφιβολία συμβάλει τα μέγιστα στην επιτυχημένη καριέρα του τελευταίου στη show biz και τη χοροτραγουδιστική τέχνη. Άλλα επιτεύγματά του δεν έχουν γίνει ευρύτερα γνωστά, ούτε και γνωρίζω περισσότερα όσον αφορά στην κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική του δράση. Αλλά δε χωρά αμφιβολία ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο με ζωντανή, πάλλουσα κοινωνική συνείδηση, που ενδιαφέρεται για τον τόπο και τους Έλληνες - ας μην ξεχνάμε την κορυφαία τηλεοπτική του στιγμή στο σόου ‘Ελλάδα έχεις ταλέντο’, στο οποίο ακούραστα και με αυτοθυσία αναζητά ταλαντούχους Έλληνες που θα πλουτίσουν με την παρουσία και το ταλέντο τους το χώρο του θεάματος -, που έχει προσφέρει στον πολιτισμό όσο λίγοι, μανατζάροντας επί σειρά ετών έναν showman του βεληνεκούς του Sakis και πλουτίζοντας την ελληνική γλώσσα με νέες εκφράσεις όπως το αξέχαστο ‘είσαι θεά’. Αυτά και άλλα πολλά, που λόγω της εμφανούς του σεμνότητας δεν έχει ακόμη αποκαλύψει στον ελληνικό λαό ο κύριος Ψινάκης θα έλαβε υπόψη του ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ και τον επέλεξε για να κοσμήσει τα ψηφοδέλτια του κόμματός του. Υπενθυμίζω στο σημείο αυτό ότι μιλάμε για το μοναδικό αυτή τη στιγμή κόμμα που δείχνει να ακμάζει, ανεβάζοντας σταθερά τα ποσοστά του σε κάθε εκλογική αναμέτρηση και εκλέγοντας διαρκώς περισσότερους βουλευτές. Αν και όταν λοιπόν οριστικοποιηθεί η υποψηφιότητά του, η εκλογή του στο Κοινοβούλιο θα μπορούσε να θεωρηθεί αρκετά πιθανή. Δεν έχω παρά να του ευχηθώ καλή επιτυχία: τι πιο χαριτωμένο και αντιπροσωπευτικότερο του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού από μια Βουλή με Αντιπρόεδρο τον σεξολόγο και βετεράνο πανελίστα τηλεοπτικών εκπομπών κύριο Αποστολάτο και Πρόεδρο τον επίσης (ερασιτέχνη) σεξολόγο και τηλεαστέρα κύριο Ψινάκη;

Όνειρο ήταν και πέρασε

Οι ραγδαίες εξελίξεις στην υπόθεση Siemens και πολλά περισσότερα γύρω απ’ αυτή που υποψιάζομαι θα επισκεφθούν απρόσκλητα τις συνειδήσεις μας μέχρι να τελειώσει ο μήνας αυτός ως συνήθως λαμβάνουν χώρα τις ώρες, τις μέρες που ο ‘λαός’ κάνει τα μπάνια του, μακριά από εφημερίδες, τηλεοράσεις, δελτία ειδήσεων. Όταν με το καλό επιστρέψουν οι εκδρομείς του Αυγούστου στις ρουτίνες τους, μαυρισμένοι, με την άμμο να παραμένει πεισματικά σε τσάντες και παπούτσια, ξεκούραστοι και ξέγνοιαστοι, όλα θα έχουν τελειώσει χωρίς κανείς να έχει πολυπάρει χαμπάρι. Ο κύριος Χριστοφοράκος θα αποτελεί ένα - ακόμη - όνομα άνευ περιεχομένου. Θα τον έχει σκεπάσει η ταφόπλακα της επιβεβλημένης λήθης, η ίδια που καλύπτει όλα τα επικίνδυνα για την επιβίωση ενός ετοιμόρροπου πολιτικού συστήματος σκάνδαλα ή ονόματα. Η ίδια επιβεβλημένη λήθη στην οποία βυθίστηκε από τα ΜΜΕ ο κάποτε περιβόητος Κοσκωτάς που πριν είκοσι χρόνια άνοιξε, ως μεγάλος πρωταγωνιστής, πανηγυρικά την αυλαία της κοινωνικοπολιτικής παρακμής του συστήματος εξουσίας μιας χώρας που έχει αναδειχθεί σε βασίλειο ενός λούμπεν, παρακμιακού καπιταλισμού. Με ένα κομμάτι μισοφαγωμένου κέικ γράφτηκε τότε η τελευταία πράξη στο έργο που παιζόταν, η αυλαία τραβήχτηκε κάπως βιαστικά, θεατές και συντελεστές του έργου διαλύθηκαν ησύχως, χωρίς πολλά-πολλά. Ποιος θυμάται σήμερα τον Κοσκωτά; Από τους νεότερους, ποιος ξέρει καν τι σημαίνει το όνομα αυτό, τι αντιπροσωπεύει ή τι είδους συνειρμούς εξακολουθεί να προκαλεί; Ελάχιστοι. Όσοι ελάχιστοι θα θυμούνται, με το που θα μπει ο Σεπτέμβρης μαζί με τη νέα γρίπη που θα σαρώσει στο πέρασμά της όλες τις άλλες ειδήσεις, τον Μιχάλη Χριστοφοράκο, persona non grata ενός άρρωστου πολιτικοκομματικού κατεστημένου στους εκπροσώπους του οποίου δεν αρέσει να μπλέκονται στα πόδια τους απρόσκλητοι επισκέπτες, έστω κι αν κουβαλάνε τσάντες με εκατομμύρια. Η σοβαρότητα της κατάστασης του γερασμένου αυτού κατεστημένου δε ‘σηκώνει’ Χριστοφοράκους, ο ασθενής δεν αντέχει άλλες συγκινήσεις. Ας συμμορφωθούμε λοιπόν όσοι ανυπότακτοι και ας αρκεστούμε στις προκάτ ειδήσεις, στην ετοιμοπαράδοτη, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας επικαιρότητα που μας σερβίρεται από τα ΜΜΕ. Ας πανικοβληθούμε με τη νέα γρίπη, ας ανησυχήσουμε για τις συνεχιζόμενες συνέπειες της οικονομικής κρίσης, ας κουτσομπολέψουμε την πώληση του ‘Σκορπιού’ από την Αθηνά, τελευταία της μεγάλης δυναστείας των Ωνάσηδων - ω, τι ιστορία κι αυτή! -, ας φοβηθούμε με τις καθημερινές ληστείες σε σπίτια, τράπεζες, καταστήματα. Και κυρίως ας ξεχάσουμε τον κύριο Χριστοφοράκο. Ας τον αφήσουμε να πάρει τη θέση του δίπλα στον Κοσκωτά και άλλους πρωταγωνιστές ή δευτεραγωνιστές μιας άγραφης μεταπολιτευτικής ιστορίας παρακμής, ηθικής σήψης, διολίσθησης στη μετριότητα και την ημετεροκρατία. Και όταν έρθουν οι επόμενες εκλογές, ας ξαναπάμε για μπάνιο.

Αυτά έλεγα στις δεκατρείς του περασμένου Αυγούστου. Και δυστυχώς επιβεβαιώθηκα. Ο κύριος Χριστοφοράκος αφήνεται ελεύθερος από τις γερμανικές αρχές και δεν εκδίδεται στην Ελλάδα. Έπεσα βεβαίως λίγο έξω όσον αφορά στην είδηση που θα σάρωνε με το πέρασμά της όλες τις υπόλοιπες. Τελικά δεν θα ήταν η νέα γρίπη αυτή αλλά οι εκλογές, με τις οποίες έκλεινε και το αυγουστιάτικο ποστ. Εκλογές, στις οποίες έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ δυο μεγάλων κομμάτων που δεν φάνηκαν ούτε φαίνονται να πτοούνται στις ρητορικές τους από την υπόθεση Siemens, που δεν ίδρωσε ούτε ιδρώνει τ’ αυτί τους από όσα ήρθαν στο φως της δημοσιότητας γύρω από χρηματισμούς πρώην υπουργών, βουλευτών, κομματικών στελεχών τους. Και μας καλούν, καλώντας μας ταυτόχρονα να κάνουμε ένα ακόμη restart στη συλλογική μας μνήμη, διαγράφοντας Χριστοφοράκους, Βατοπέδια, Παυλίδηδες, πάσης φύσεως μεγαλοσκάνδαλα ή μικροσκάνδαλα, ξεχνώντας ότι έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ δυο μεγάλων δυναστειών - των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου - και όχι δυο μεγάλων κομμάτων, να τα ξαναψηφίσουμε τον Οκτώβρη.

Άγρια σκυλιά

Μόλις προκηρύχτηκαν εκλογές: 'για το συμφέρον του τόπου', είπε ο πρωθυπουργός. Λίγο μετά την προκήρυξη των εκλογών βλέπω τη Βάσω και τον Βαγγέλη (επί το λαϊκότερον), την κυρία Παπανδρέου και τον κύριο Μεϊμαράκη (επί το κυριλέστερον) να σφάζονται λεκτικά σε δελτίο ειδήσεων. Το θέαμα που παρουσιάζουν, έχοντας αφήσει στην άκρη ευγένειες, χιούμορ, ανοιχτόκαρδες συμπεριφορές, όσα δηλαδή χαρακτήριζαν το λόγο τους μέχρι αμέσως πριν την προκήρυξη των εκλογών, θυμίζει άγρια, αδέσποτα σκυλιά. Στο βλέμμα τους βλέπει κανείς ασυγκράτητο, αναβράζοντα εκνευρισμό. Οι δυο αυτοί άνθρωποι - το βλέπει κανείς στις εκφράσεις των προσώπων τους, στις κινήσεις τους - σκέφτονται προφανέστατα όχι το έρημο το 'συμφέρον του τόπου' - το οποίο θα επέβαλε καταρχάς να μην έχουμε να επιλέξουμε στις όποιες εκλογές μεταξύ δυο ελέω επιθέτου υποψήφιων πρωθυπουργών που ηγούνται δυο ξεπερασμένων από την εποχή μας κομματικών σχηματισμών - αλλά το πώς θα κερδίσει το κόμμα τους και θα χάσει το αντίπαλο κόμμα. Βρίσκονται δηλαδή βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό σε μια στενή, μετωπική σύγκρουση, απ' την οποία πασχίζουν και οι δυο να βγουν νικητές, τόσο οι ίδιοι όσο και το κόμμα τους. Ποσώς τους ενδιαφέρει οτιδήποτε άλλο πέραν της κατατρόπωσης του αντιπάλου και του δικού τους θριάμβου. Αλαζονικά θεωρούν, με ένα σάλτο μορτάλε έξω και πέρα από την όποια 'κοινή λογική' ότι η νίκη του κόμματός τους θα εξυπηρετήσει το 'συμφέρον του τόπου' ενώ μια νίκη του αντίπαλου κόμματος θα αποδεικνυόταν καταστροφική. Και στηριγμένοι σε αυτή τη βεβαιότητα δε διστάζουν να δείξουν τον αγριότερό τους εαυτό, να πουλήσουν τα προεκλογικά τους προγράμματα υπακούοντας στους νόμους του πιο επιθετικού μάρκετινγκ, να παρουσιάσουν την πιο ασύλληπτη, αδικαιολόγητη βεβαιότητα ότι οι ίδιοι και μόνο οι ίδιοι μπορούν να βγάλουν τη χώρα από τη σημερινή κατρακύλα και να τη φέρουν στον ίσιο δρόμο που - και πάλι - μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν, ως 'ειδικοί' επί του 'συμφέροντος του τόπου'. Bλέποντάς τους και αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο να βρεθώ τον προσεχή Οκτώβριο μπροστά σε μια κάλπη, νιώθω σαν να έχω υποχρεωθεί να παντρευτώ με συνοικέσιο και να επιλέξω μεταξύ δυο εξίσου αποκρουστικών υποψηφίων νυφών, με την επιπλέον υποχρέωση μέχρι την προκαθορισμένη ημέρα του γάμου να τις βλέπω καθημερινά στην τηλεόραση και τις εφημερίδες να κονταροχτυπιούνται, γαβγίζοντας και δαγκώνοντας η μια την άλλη για το ποια θα επικρατήσει, ποια θα επιλεγεί. Παρότι εξακολουθώ, ο δύστυχος, να πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα.