Χθες γιορτάστηκε η Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο, με δωρεάν μετακίνηση για όλους τους πολίτες με όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Η σημερινή είναι μια ακόμη Ημέρα Αυτοκινήτου, όπως και όλες οι επόμενες. Κάθε μέρα χρησιμοποιώ για τις μετακινήσεις μου τραμ, μετρό και ηλεκτρικό. Από το τραμ, βλέπω σε αυτοκίνητα κουστουμαρισμένους οδηγούς που μοναχικά οδηγούν από και προς τις δουλειές τους και βλέποντάς τους αναρωτιέμαι: γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι επιμένουν κάθε πρωί – και κάθε απόγευμα, επιστρέφοντας από τις δουλειές τους – να μποτιλιάρονται, να εκνευρίζονται, να χάνουν το χρόνο τους σε φανάρια, να ιδρώνουν, να ταλαιπωρούνται ή να χρυσοπληρώνουν για το παρκάρισμα, να μαυρίζουν με τις εξατμίσεις τους τον αέρα που αναπνέουν; Δε θα μπορούσαν να μετακινηθούν από και προς τις δουλειές τους με τα μέσα μαζικής μεταφοράς; Ειλικρινά πιστεύω πως αρκετοί από αυτούς θα μπορούσαν. Αλλά αυτή τους η άρνηση αντικατοπτρίζει μια μεγάλη ρήξη στον κοινωνικό ιστό αυτής της πόλης, της τόσο προικισμένης κατά τα άλλα με πλήθος μαζικών μεταφορικών μέσων. Οι άνθρωποι αυτοί, υποψιάζομαι, απλώς δε θέλουν να βλέπουν, να συγχρωτίζονται, να περιμένουν στις στάσεις ή να μπαίνουν στα ίδια βαγόνια μετρό ή τραμ με άλλους συμπολίτες τους. Το αυτοκίνητο αποτελεί γι’ αυτούς ένα προστατευτικό κέλυφος, μια ασπίδα προστασίας από την απευθείας επαφή με τους συνανθρώπους τους και ταυτόχρονα το ισχυρότερο, ίσως, τεκμήριο της αποξένωσής τους, του οικειοθελούς εγκλωβισμού τους στην ιδιωτική τους ζωή. Αποτελεί το χαράκωμά τους, ένα χαράκωμα που τους βοηθά να μάχονται ενάντια στην επικοινωνία με ανθρώπους που ζουν στην ίδια πόλη με αυτούς, που ταλαιπωρούνται από τις ίδιες δημόσιες υπηρεσίες, που πληρώνουν τους ίδιους φόρους, που τυφλώνονται από τον ίδιο μεσογειακό ήλιο. Και καθημερινά τους βοηθά να ζουν μια ζωή αποστειρωμένη, πλήρως ιδιωτικοποιημένη, απαλλαγμένη από ανεπιθύμητες, ενοχλητικές ανθρώπινες παρουσίες. Χρόνια τους πολλά λοιπόν, σε όσους ΚΑΙ σήμερα γιορτάζουν την ημέρα αυτή. Όπως τη γιόρταζαν και χθες, αγνοώντας φυσικά την ξεχωριστή συμβολική σημασία της Παγκόσμιας Ημέρας Χωρίς Αυτοκίνητο.
23 Σεπ 2009
Παγκόσμια Ημέρα Αυτοκινήτου
Χθες γιορτάστηκε η Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο, με δωρεάν μετακίνηση για όλους τους πολίτες με όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Η σημερινή είναι μια ακόμη Ημέρα Αυτοκινήτου, όπως και όλες οι επόμενες. Κάθε μέρα χρησιμοποιώ για τις μετακινήσεις μου τραμ, μετρό και ηλεκτρικό. Από το τραμ, βλέπω σε αυτοκίνητα κουστουμαρισμένους οδηγούς που μοναχικά οδηγούν από και προς τις δουλειές τους και βλέποντάς τους αναρωτιέμαι: γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι επιμένουν κάθε πρωί – και κάθε απόγευμα, επιστρέφοντας από τις δουλειές τους – να μποτιλιάρονται, να εκνευρίζονται, να χάνουν το χρόνο τους σε φανάρια, να ιδρώνουν, να ταλαιπωρούνται ή να χρυσοπληρώνουν για το παρκάρισμα, να μαυρίζουν με τις εξατμίσεις τους τον αέρα που αναπνέουν; Δε θα μπορούσαν να μετακινηθούν από και προς τις δουλειές τους με τα μέσα μαζικής μεταφοράς; Ειλικρινά πιστεύω πως αρκετοί από αυτούς θα μπορούσαν. Αλλά αυτή τους η άρνηση αντικατοπτρίζει μια μεγάλη ρήξη στον κοινωνικό ιστό αυτής της πόλης, της τόσο προικισμένης κατά τα άλλα με πλήθος μαζικών μεταφορικών μέσων. Οι άνθρωποι αυτοί, υποψιάζομαι, απλώς δε θέλουν να βλέπουν, να συγχρωτίζονται, να περιμένουν στις στάσεις ή να μπαίνουν στα ίδια βαγόνια μετρό ή τραμ με άλλους συμπολίτες τους. Το αυτοκίνητο αποτελεί γι’ αυτούς ένα προστατευτικό κέλυφος, μια ασπίδα προστασίας από την απευθείας επαφή με τους συνανθρώπους τους και ταυτόχρονα το ισχυρότερο, ίσως, τεκμήριο της αποξένωσής τους, του οικειοθελούς εγκλωβισμού τους στην ιδιωτική τους ζωή. Αποτελεί το χαράκωμά τους, ένα χαράκωμα που τους βοηθά να μάχονται ενάντια στην επικοινωνία με ανθρώπους που ζουν στην ίδια πόλη με αυτούς, που ταλαιπωρούνται από τις ίδιες δημόσιες υπηρεσίες, που πληρώνουν τους ίδιους φόρους, που τυφλώνονται από τον ίδιο μεσογειακό ήλιο. Και καθημερινά τους βοηθά να ζουν μια ζωή αποστειρωμένη, πλήρως ιδιωτικοποιημένη, απαλλαγμένη από ανεπιθύμητες, ενοχλητικές ανθρώπινες παρουσίες. Χρόνια τους πολλά λοιπόν, σε όσους ΚΑΙ σήμερα γιορτάζουν την ημέρα αυτή. Όπως τη γιόρταζαν και χθες, αγνοώντας φυσικά την ξεχωριστή συμβολική σημασία της Παγκόσμιας Ημέρας Χωρίς Αυτοκίνητο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
9 σχόλια:
Γεράσιμε μου,
θα κάνω την αυτοκριτική μου. Χθες που ήταν η μέρα χωρίς αυτοκίνητο, ξεκίνησα (με το αυτοκίνητο μου βέβαια) να πάω στο Εφετείο Αθηνών, όπου είχα Δικαστήριο. Στο δρόμο αγχώθηκα πολύ μήπως δεν προλάβω, γιατί συνάντησα φοβερή κίνηση (από Ι.Χ. αυτοκίνητα εννοείται), ειδικά στην Κατεχάκη. Κι εκεί που αγωνιούσα αν θα φτάσω εγκαίρως στο Δικαστήριο, θυμήθηκα ξαφνικά ότι είναι η μέρα χωρίς αυτοκίνητο! Και τι έκανα η αφιλότιμη? Σκέφτηκα, από μέσα μου, "μα καλά γιατί πήραν όλοι τα αυτοκίνητα τους σήμερα και γέμισαν τους δρόμους, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστώ στην Κατεχάκη". Χα χα χα χα! Με τον εαυτούλη μου ξέχασα να τα βάλω που πήρα το αυτοκίνητο!
Για να κάνω λίγο το δικηγόρο του διαβόλου, η αλήθεια είναι πως πολλές φορές οι συγκοινωνίες στην Αθήνα δε βοηθάνε και είναι πολύ πιο γρήγορη η μετακίνηση με αυτοκίνητο. Επίσης, η συχνότητα των δρομολογίων, και ιδιαίτερα σε ώρες αιχμής, είναι τέτοια ώστε να δημιουργούνται συνθήκες σαρδελοποίησης.
Από την άλλη, αν ακόμα περισσότεροι από εμάς χρησιμοποιούσαμε τα ΜΜΜ, και πιέζαμε για πιο συχνά δρομολόγια, νομίζω τα πράγματα θα ήτανε πολύ καλύτερα.
Προσωπικά έχω ετήσια κάρτα απεριορίστων διαδρομών και έχω στείλει τουλάχιστον 3-4 φορές παράπονα στον ΟΑΣΑ από την αρχή της χρονιάς. Στην περίπτωση δρομολογίων που δε γίνονται, η απάντησή τους είναι πως "δεν παρουσιάστηκε ο οδηγός" ή κάτι τέτοιο, χωρίς ποτέ να φταίει και να τιμωρείτε ούτε ο οδηγός ούτε αυτός που δεν τον αντικατέστησε.
Κατάφερα όμως με τη γκρίνια μου, να τους κάνω να βάλουνε πίνακα δρομολογίων στην Αφετηρία των τρόλλεϋ της Άνω Κυψέλης, τα οποία δεν ήξερε κανείς πότε φεύγανε.
δεν θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο...
Όταν σε μερικά ΧΧΧ χρόνια, αναγκαστικά πλέον θα κυκλοφορούν μόνο είτε υβριδικά ή με μηδενικούς ρύπους οχήματα, άραγε θα γιορτάζεται ακόμα η Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο;
Μερόπη μήπως όλοι αυτοί πηγαίνανε σε καμία εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο; :-P
Oδυσσέα έχοντας ζήσει και κάποια χρόνια στη Θεσσαλονίκη (που διαθέτει μόνο παλιά λεωφορεία) θα σου έλεγα ότι εν συγκρίσει και όχι μόνο η Αθήνα μια χαρά μαζικές μεταφορές προσφέρει...
Μάρβιν χαίρομαι...:-)
Βασίλη μέχρι τότε τι κάνουμε;
Εγώ άφησα το αυτοκίνητο στο σπίτι. Πήγα με το μετρό για δουλειές το πρωί (έτσι κι αλλιώς) και το απόγευμα με το μετρό ξανά στην ΕΡΤ.
Το πρόβλημα είναι οτι τελειώνω πολύ αργά το βράδυ - μετά τις 12. Πήρα ταξί για το σπίτι μου, στο κέντρο της Αθήνας. Ξέρεις πόσο πλήρωσα (διπλή ταρίφα); 12 ευρώ...
Καλά βρε Προκόπη δεν είπα ότι ΟΛΟΙ θα μπορούσαν να μετακινούνται ΟΛΕΣ τις ώρες με τα μέσα μαζικής μεταφοράς... περισσότερο θα με ενδιέφερε η άποψή σου πάνω στον βαθύτερο προβληματισμό μου στο ποστ, γύρω από το αυτοκίνητο ως ένα είδους προστατευτικού κελύφους... ;-)
Γεράσιμε,
έχεις απόλυτο δίκιο για τη Θεσσαλονίκη και πολλές άλλες ελληνικές πόλεις.
Έχοντας όμως ζήσει στη Γερμανία και τη Γαλλία, η Αθήνα δεν προσφέρει καθόλου καλές υπηρεσίες μέσων μεταφοράς. Και νομίζω ότι θα έπρεπε να κοιτάμε το καλύτερο.
Αναγνωρίζω φυσικά πως την τελευταία δεκαετία έχουνε γίνει μεγάλα βήματα προόδου.
Λίγα λες για τους εξαρτημένους με το αυτοκίνητο.
Είχα ξεχάσει πως τα ΜΜΜ ήταν δωρεάν και ακύρωσα το εισιτήριο μου. Πάντως ο ηλεκτρικός είχε περισσότερους επιβάτες από ότι συνήθως.
@Odysseas
Μπράβο σου, φαίνεται πως και στην Ελλάδα αν οι πολίτες ζητήσουν σεβασμό και ποιότητα την αποκτάνε.
@Odysseas 2
Προφανώς και η Αθήνα δεν συγκρίνεται με τις Ευρωπαϊκές πόλεις (υποθέτω πως είναι καλύτερη η κατάσταση από τη Θεσσαλονίκη μιας και εδώ έχουμε μετρό και ηλεκτρικό) και πράγματι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει βήματα προόδου.
Δημοσίευση σχολίου