Άγρια σκυλιά

Μόλις προκηρύχτηκαν εκλογές: 'για το συμφέρον του τόπου', είπε ο πρωθυπουργός. Λίγο μετά την προκήρυξη των εκλογών βλέπω τη Βάσω και τον Βαγγέλη (επί το λαϊκότερον), την κυρία Παπανδρέου και τον κύριο Μεϊμαράκη (επί το κυριλέστερον) να σφάζονται λεκτικά σε δελτίο ειδήσεων. Το θέαμα που παρουσιάζουν, έχοντας αφήσει στην άκρη ευγένειες, χιούμορ, ανοιχτόκαρδες συμπεριφορές, όσα δηλαδή χαρακτήριζαν το λόγο τους μέχρι αμέσως πριν την προκήρυξη των εκλογών, θυμίζει άγρια, αδέσποτα σκυλιά. Στο βλέμμα τους βλέπει κανείς ασυγκράτητο, αναβράζοντα εκνευρισμό. Οι δυο αυτοί άνθρωποι - το βλέπει κανείς στις εκφράσεις των προσώπων τους, στις κινήσεις τους - σκέφτονται προφανέστατα όχι το έρημο το 'συμφέρον του τόπου' - το οποίο θα επέβαλε καταρχάς να μην έχουμε να επιλέξουμε στις όποιες εκλογές μεταξύ δυο ελέω επιθέτου υποψήφιων πρωθυπουργών που ηγούνται δυο ξεπερασμένων από την εποχή μας κομματικών σχηματισμών - αλλά το πώς θα κερδίσει το κόμμα τους και θα χάσει το αντίπαλο κόμμα. Βρίσκονται δηλαδή βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό σε μια στενή, μετωπική σύγκρουση, απ' την οποία πασχίζουν και οι δυο να βγουν νικητές, τόσο οι ίδιοι όσο και το κόμμα τους. Ποσώς τους ενδιαφέρει οτιδήποτε άλλο πέραν της κατατρόπωσης του αντιπάλου και του δικού τους θριάμβου. Αλαζονικά θεωρούν, με ένα σάλτο μορτάλε έξω και πέρα από την όποια 'κοινή λογική' ότι η νίκη του κόμματός τους θα εξυπηρετήσει το 'συμφέρον του τόπου' ενώ μια νίκη του αντίπαλου κόμματος θα αποδεικνυόταν καταστροφική. Και στηριγμένοι σε αυτή τη βεβαιότητα δε διστάζουν να δείξουν τον αγριότερό τους εαυτό, να πουλήσουν τα προεκλογικά τους προγράμματα υπακούοντας στους νόμους του πιο επιθετικού μάρκετινγκ, να παρουσιάσουν την πιο ασύλληπτη, αδικαιολόγητη βεβαιότητα ότι οι ίδιοι και μόνο οι ίδιοι μπορούν να βγάλουν τη χώρα από τη σημερινή κατρακύλα και να τη φέρουν στον ίσιο δρόμο που - και πάλι - μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν, ως 'ειδικοί' επί του 'συμφέροντος του τόπου'. Bλέποντάς τους και αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο να βρεθώ τον προσεχή Οκτώβριο μπροστά σε μια κάλπη, νιώθω σαν να έχω υποχρεωθεί να παντρευτώ με συνοικέσιο και να επιλέξω μεταξύ δυο εξίσου αποκρουστικών υποψηφίων νυφών, με την επιπλέον υποχρέωση μέχρι την προκαθορισμένη ημέρα του γάμου να τις βλέπω καθημερινά στην τηλεόραση και τις εφημερίδες να κονταροχτυπιούνται, γαβγίζοντας και δαγκώνοντας η μια την άλλη για το ποια θα επικρατήσει, ποια θα επιλεγεί. Παρότι εξακολουθώ, ο δύστυχος, να πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα.