Βαριά αναποφάσιστος

Πώς λέμε ‘βαριά άρρωστος’; Κάπως έτσι. Η αλήθεια είναι ότι έχω να ψηφίσω δεκατρία χρόνια, από τις εκλογές εκείνες του Σεπτέμβρη του ’96, που έβγαλαν την πρώτη κυβέρνηση Σημίτη. Τη χρονιά εκείνη έφυγα στο εξωτερικό όπου έμεινα για χρόνια και αργότερα, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έλειψα για χρόνια και από την Αθήνα. Αυτό τον καιρό όμως, έχοντας επιστρέψει στη γενέτειρα πρωτεύουσα, βρίσκομαι για πρώτη φορά αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο να πάω να ψηφίσω. Τα δυο μεγάλα κόμματα δεν τα έχω ψηφίσει ποτέ ούτε και θα τα ψήφιζα, για τον απλούστατο λόγο ότι, πέραν της ασυνέχειας μεταξύ λόγων και πράξεων που τα χαρακτηρίζει, ανέκαθεν μου προκαλούσαν απέχθεια οι καλοστημένες επιχειρήσεις κάθε είδους που για χρόνια επικρατούν σε μια αγορά. Έτσι και με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Μιλάμε, στην περίπτωσή τους, για κραυγαλέα παραδείγματα μονοπωλιακού καπιταλισμού στην πράξη, για δυο Microsoft της πολιτικής που τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια μονοπωλούν - όπως ο επιχειρηματικός κολοσσός του Bill Gates έχει κυριαρχήσει, μονοπωλιακά, στην αγορά λογισμικού Η/Υ - τις πιθανότητες να εκλέγονται κυβέρνηση, μοιράζοντας ακούραστα κι αχόρταγα τις τετραετίες μεταξύ τους σε βάρος όλων των υπόλοιπων πολιτικών σχηματισμών. Στα πλαίσια λοιπόν της ατομικής μου προσπάθειας να σπάσω αυτό το μονοπώλιο, αρνούμαι να διανοηθώ καν να τους ρίξω την ψήφο μου. Αν πάμε στα άλλα, τα μικρότερα κόμματα, εκεί τα πράγματα μπορεί να ξεφεύγουν από τον μονοπωλιακό καπιταλισμό των δυο μεγάλων, αλλά βλέπω άλλα που με προβληματίζουν. Υπάρχει ένα αποσκελετωμένο, δίχως νευρικό και μυϊκό σύστημα ΚΚΕ που επιμένει να ζει σε ένα δικό του, φαντασιακό τόπο και χρόνο όπου διεξάγεται η ατελεύτητη μάχη μεταξύ Καλού και Κακού, μεταξύ Πλουτοκρατίας και Προλεταριάτου, μπροστά στην οποία ωχριά πάσα άλλη προτεραιότητα ή επικαιρότητα. Απ’ την άλλη ο άλαλος παρά τις κραυγές των κατά καιρούς διαδηλωσάντων υπό την αιγίδα του ΣΥΡΙΖΑ, ένα κάποτε ελπιδοφόρο κόμμα που όμως κάπου στη δεκαετία του ’90 ενέδωσε στον πειρασμό ενός ‘εύκολου’, επιδεικτικού αριστερισμού του ‘παλαιστινιακού’ μαντηλιού περασμένου στο λαιμό, της φωνής για τη φωνή και της αλογοουράς, σε βάρος ενός στοχευμένου, εναλλακτικού, ολοκληρωμένου λόγου - και όχι αντίλογου - που θα μπορούσε και θα έπρεπε να αρθρώσει. Στην άλλη άκρη του πολιτικοκομματικού φάσματος έχουμε τον ΛΑΟΣ, ένα καινούργιο φρούτο, απότοκο των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών των τελευταίων ετών, που απευθύνεται στα ταλαιπωρημένα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από τη φτώχεια, την εγκληματικότητα, την ‘εισβολή’ στις φτωχογειτονιές τους μαυριδερών μεταναστών που δε μιλάνε τη γλώσσα τους και ψάχνουν ένα στιβαρό, πατριωτικό ώμο σαν του κύριου Καρατζαφέρη για να γείρουν. Αυτές τις επιλογές έχω εν συντομία να κάνω μετά από δεκατρία χρόνια αποχής από τις εκλογές και βρίσκομαι πραγματικά σε αδιέξοδο. Πάσα βοήθεια ευπρόσδεκτη.