19 Σεπ 2009

Βαριά αναποφάσιστος

Πώς λέμε ‘βαριά άρρωστος’; Κάπως έτσι. Η αλήθεια είναι ότι έχω να ψηφίσω δεκατρία χρόνια, από τις εκλογές εκείνες του Σεπτέμβρη του ’96, που έβγαλαν την πρώτη κυβέρνηση Σημίτη. Τη χρονιά εκείνη έφυγα στο εξωτερικό όπου έμεινα για χρόνια και αργότερα, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έλειψα για χρόνια και από την Αθήνα. Αυτό τον καιρό όμως, έχοντας επιστρέψει στη γενέτειρα πρωτεύουσα, βρίσκομαι για πρώτη φορά αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο να πάω να ψηφίσω. Τα δυο μεγάλα κόμματα δεν τα έχω ψηφίσει ποτέ ούτε και θα τα ψήφιζα, για τον απλούστατο λόγο ότι, πέραν της ασυνέχειας μεταξύ λόγων και πράξεων που τα χαρακτηρίζει, ανέκαθεν μου προκαλούσαν απέχθεια οι καλοστημένες επιχειρήσεις κάθε είδους που για χρόνια επικρατούν σε μια αγορά. Έτσι και με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Μιλάμε, στην περίπτωσή τους, για κραυγαλέα παραδείγματα μονοπωλιακού καπιταλισμού στην πράξη, για δυο Microsoft της πολιτικής που τα τελευταία τριανταπέντε χρόνια μονοπωλούν - όπως ο επιχειρηματικός κολοσσός του Bill Gates έχει κυριαρχήσει, μονοπωλιακά, στην αγορά λογισμικού Η/Υ - τις πιθανότητες να εκλέγονται κυβέρνηση, μοιράζοντας ακούραστα κι αχόρταγα τις τετραετίες μεταξύ τους σε βάρος όλων των υπόλοιπων πολιτικών σχηματισμών. Στα πλαίσια λοιπόν της ατομικής μου προσπάθειας να σπάσω αυτό το μονοπώλιο, αρνούμαι να διανοηθώ καν να τους ρίξω την ψήφο μου. Αν πάμε στα άλλα, τα μικρότερα κόμματα, εκεί τα πράγματα μπορεί να ξεφεύγουν από τον μονοπωλιακό καπιταλισμό των δυο μεγάλων, αλλά βλέπω άλλα που με προβληματίζουν. Υπάρχει ένα αποσκελετωμένο, δίχως νευρικό και μυϊκό σύστημα ΚΚΕ που επιμένει να ζει σε ένα δικό του, φαντασιακό τόπο και χρόνο όπου διεξάγεται η ατελεύτητη μάχη μεταξύ Καλού και Κακού, μεταξύ Πλουτοκρατίας και Προλεταριάτου, μπροστά στην οποία ωχριά πάσα άλλη προτεραιότητα ή επικαιρότητα. Απ’ την άλλη ο άλαλος παρά τις κραυγές των κατά καιρούς διαδηλωσάντων υπό την αιγίδα του ΣΥΡΙΖΑ, ένα κάποτε ελπιδοφόρο κόμμα που όμως κάπου στη δεκαετία του ’90 ενέδωσε στον πειρασμό ενός ‘εύκολου’, επιδεικτικού αριστερισμού του ‘παλαιστινιακού’ μαντηλιού περασμένου στο λαιμό, της φωνής για τη φωνή και της αλογοουράς, σε βάρος ενός στοχευμένου, εναλλακτικού, ολοκληρωμένου λόγου - και όχι αντίλογου - που θα μπορούσε και θα έπρεπε να αρθρώσει. Στην άλλη άκρη του πολιτικοκομματικού φάσματος έχουμε τον ΛΑΟΣ, ένα καινούργιο φρούτο, απότοκο των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών των τελευταίων ετών, που απευθύνεται στα ταλαιπωρημένα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από τη φτώχεια, την εγκληματικότητα, την ‘εισβολή’ στις φτωχογειτονιές τους μαυριδερών μεταναστών που δε μιλάνε τη γλώσσα τους και ψάχνουν ένα στιβαρό, πατριωτικό ώμο σαν του κύριου Καρατζαφέρη για να γείρουν. Αυτές τις επιλογές έχω εν συντομία να κάνω μετά από δεκατρία χρόνια αποχής από τις εκλογές και βρίσκομαι πραγματικά σε αδιέξοδο. Πάσα βοήθεια ευπρόσδεκτη.

23 σχόλια:

αντωνης είπε...

Καλημερα Γερασιμε.
Αυτο που δεν καταλαβαινω ειναι γιατι περιοριζεις τις επιλογες σου στα σημερινα κοινοβουλευτικα κομματα.

Και λες οτι οι επιλογες σου θα ειναι αναμεσα σε αυτα, τα οποια ομως απο οτι καταλαβα δεν θελεις να ψηφισεις.

Οπότε θα στραφεις σε καποιο απο τα σημερινα εξωκοινοβουλευτικα κομματα.

Ή καταλαβα κατι λαθος;

gerasimos είπε...

Καλημέρα Αντώνη. Δε θα έλεγα ότι περιόρισα τις επιλογές μου: αυτά τα πολύ συγκεκριμένα κόμματα μας προτείνονται αυτή τη στιγμή, σε όσους επιθυμούμε η ψήφος μας να 'πιάσει τόπο', δηλαδή να βάλει κάποιους ανθρώπους της επιλογής μας στη Βουλή ή και στην κυβέρνηση. Φυσικά υπάρχουν και εξωκοινοβουλευτικά κόμματα, τα οποία όμως δε γνωρίζω πολύ καλά, οπότε αν έχεις να προτείνεις κάποιο είμαι όλος αυτιά (μάτια εν προκειμένω)...

αντωνης είπε...

Εγω μεταξυ των κομματων που θα προτεινα ειναι τα εξης:
- Οικολογοι Πρασινοι
- Δημοκρατικοι
- ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Και προτεινω 3 διαφορετικα εξωκοινοβουλευτικα κομματα, γιατι δεν ξερω τι προτιμα ο καθενας.

Τους οικολογους πρασινους (http://www.ecogreens-gr.org/cms/) τους ξερουμε λιγο ως πολυ.
Οι Δημοκρατικοι (www.dimokratikoi.gr) ειναι ενα κεντρωο νεο κομμα και
η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (www.antarsya.org) ειναι ενα εξωκοινοβουλευτικο αριστερο σχημα.

gerasimos είπε...

Μεταξύ όλων αυτών οι μόνοι που θα μπορούσα να ψηφίσω (και αυτούς με κάποιους ενδοιασμούς) θα ήταν οι Οικολόγοι Πράσινοι. Αλλά θα ήθελα, όπως έλεγα, να 'πιάσει και τόπο' η ψήφος μου, πράγμα που με το συγκεκριμένο κόμμα δεν το πολυβλέπω...

abravanel είπε...

Η μόνη λύση είναι να ψηφίσεις Μπόχουμ όπως προτείνει και η σχετική διαφήμιση.

elli_auth είπε...

θα σου έλεγα για την έλενα ράπτη,αλλά πρόλαβες να απορρίψεις τα 2 μεγάλα κόμματα!
προσωπικά, θα ψηφίσω αριστερά, μια αριστερά που βέβαια έχει χάσει το δρόμο της(αν υποθέσουμε ότι κάποτε τον είχε βρει) αλλά μπορεί και πρέπει να μπει στη βουλή..υπάρχουν κάποιες φωνές από το ΣΥΡΙΖΑ που θέλω να τις ακούω, έχουν κάτι να πουν και αξίζει να τις ακούσεις. Δεύτερη σκέψη-πρόταση είναι οι Οικολόγοι-Πράσινοι, αλλά μόνο σε περίπτωση που εξασφαλιστεί η είσοδος του ΣΥΡΙΖΑ στη βουλή, δηλαδή απόφαση της τελευταίας στιγμής βάσει δημοσκοπήσεων.

gerasimos είπε...

abravanel τι είναι αυτή, μπύρα; Αλήθεια, εσύ ξέρεις τι θα ψηφίσεις;

Έλλη τι να κάνω που δεν τον αντέχω τον Τσίπρα; Και επιπλέον, όπως έχω πει και παλιότερα, διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως - παρότι σαν εικοσάρης αλλιώς τους έβλεπα, κάπως όπως κι εσύ - με αρκετές από τις πιο χαρακτηριστικές τους απόψεις.

abravanel είπε...

Μπόχουμ είναι μια γερμανική ποδοσφαιρική ομάδα και ήταν ένα αστείο βασιζόμενο σε αυτή την διαφήμιση.

[δεν θα ξαναπροσπαθήσω να κάνω ευφυολόγηματα στο ιστολόγιο σου βασιζόμενος στην σύγχρονη ποπ κουλτούρα - ελπίζω να ικανοποιήθηκες τώρα]

Οχι, δεν γνωρίζω τι να ψηφίσω - στον τομέα του ενδιαφέροντος μου ως αμπραβανέλ έχω σοβαρές διαφωνίες με όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα. Απλώς η ανάρτηση σου με εκφράζει τόσο ως αμπραβανέλ, όσο και ως physical entity που έχει και άλλα κριτήρια όπως η οικονομική πολιτική κ.ο.κ.

αντωνης είπε...

Με μπερδεψες Γερασιμε.

Εφοσον στο κειμενο σου λες οτι δεν προτιμας κανενα απο τα κοινοβουλευτικα κομματα (και συμφωνω) τοτε πως λες οτι η ψηφος σε καποιο απο αυτα θα "πιασει τοπο";

Αν και με τη λογικη του "η ψηφος πιανει τοπο", θα επρεπε να διαλεξεις μεταξυ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Τα οποια ομως απορριπτεις.

Φασκεις και αντιφασκεις, γι΄ αυτο και εχω μπερδευτει.

gerasimos είπε...

abravanel χαίρομαι απ' τη μια που σε εκφράζει η ανάρτηση, λυπάμαι απ' την άλλη που και τους δυο δε μας εκφράζει κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα...

Αντώνη μου, φοβάμαι ότι θα σε αφήσω μπερδεμένο, μια και δε μπορώ να γίνω πιο σαφής.

αθεόφοβος είπε...

Αν στις εκλογές ψάχναμε να βρούμε ένα κόμμα που να καλύπτει απόλυτα τις απόψεις μας τότε ο καθένας μας θα έφτιαχνε το δικό του!
http://atheofobos2.blogspot.com/

gerasimos είπε...

Απλώς, φίλε Αθεόφοβε, διαπιστώνω ότι μετά από δεκατρία χρόνια η επιλογή έχει γίνει δυσκολότερη, με την κακή έννοια (όχι δηλαδή επειδή δεν ξέρω ποιο να πρωτοδιαλέξω)...

Locus Publicus είπε...

Γεράσιμε, ρίχνε εδώ μια ματιά. Εχει ό,τι θέλεις. Απο "Φίλοι του Ανθρώπου" μέχρι Λεβέντη, και απο "Κότες", μέχρι "Πούσαι Παπαδόπουλε". Μετά το "βαριά αναποφάσιστος", θα πάς απευθείας στο "βαριά άρρωστος". Μεγάλη η γκάμα των επιλογών.

http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=63652&cid=6

gerasimos είπε...

'Φως - Αλήθεια - Δικαιοσύνη' (τρία σε ένα), 'Μέλλον των Ελλήνων' (Μ.Τ.Ε.) - 'Υπηρέτες του Ελληνικού Λαού' (Υ.Τ.Ε.Λ.) (αυτό κάτι σε σαδομαζοχισμό μου κάνει), 'Φίλοι του Ανθρώπου' (σα να μας θεωρούν ζώα αυτοί), 'Νέα Ελληνική Δημοκρατία' (με νέα, βελτιωμένη σύνθεση; Ελπίζω όχι με ακόμη περισσότερους μπλε και πράσινους κόκκους...), 'Παλαιά Δημοκρατία' (το αντίθετο του προηγούμενου), 'Ελληνικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας' (αυτό μου άρεσε), 'Ένωση Κεντρώων' (Β. Λεβέντης) (μήπως να τον ψηφίζαμε επιτέλους να του φύγει το μαράζι;), 'Δημοσθένης Βεργής - Έλληνες Οικολόγοι' (συμπαθής κι αυτός), 'Οικολόγοι Ελλάδας - Κ. Παπανικόλας - Πολιτική Κάθαρση' (αυτός πήγε στο ΛΑΟΣ), 'Χαρίζω Οικόπεδα, Χαρίζω Χρέη, Παναγροτικό Εργατικό Κίνημα Ελλάδος' (ΠΑ.Ε.Κ.Ε.) (ενδιαφέρον...), 'Καπνιστικές Ομάδες για την Τέχνη και την Εικαστική Συγκρότηση' (Κ.Ο.Τ.Ε.Σ.) (εμπνευσμένο), 'Πού είσαι Παπαδόπουλε - Κόμμα Ελλήνων Αλλοδαπών - Τρομοκρατείστε τους Τρομοκράτες' (μπρρρ), 'Περιφερειακή Αστική Ανάπτυξη' (Π.Α.Α.) (παρακαλώ;), 'Κοινωνία' (λιτό και σαφές), 'Δημοκρατική Αναγέννηση' (του κου Παπαθεμελή)... μεγάλη η γκάμα, πράγματι, φίλε Λόκους.

Unknown είπε...

Θα μπορούσες να διαλέξεις -όχι κόμμα- αλλά προσωπικότητα που σε εκφράζει στην περιφέρεια που ψηφίζεις, και (αναγκαστικά) να ψηφίσεις το κόμμα στο οποίο ανήκει, "σταυρώνοντας" αυτόν/ήν.

gerasimos είπε...

mecomitsos το σκέφτηκα κι εγώ αυτό, αλλά όπως είναι οργανωμένα τα σημερινά κόμματα (ιδίως τα κοινοβουλευτικά, με πειθαρχία που θυμίζει στρατό) φοβάμαι ότι δε μένουν και πολλά περιθώρια, ακόμη και στη μεγαλύτερη προσωπικότητα εντός τους, να δράσει ανεξάρτητα χωρίς τον ελλοχεύοντα κίνδυνο να ενταχθεί, θέλοντας και μη, στην κατηγορία 'γραφικός': χωρίς δηλαδή να κινδυνεύσει να ριχτεί στον Καιάδα αυτόν (των 'ανταρτών', των 'γραφικών' ή όπως αλλιώς τους βαφτίζει το πολιτικομιντιακό μας κατεστημένο) στον οποίο τα κόμματα δε διστάζουν να ρίξουν όποιον παρεκκλίνει από τη 'συμφωνημένη' γραμμή...

Γιώργος είπε...

Γεράσιμε, διαφωνώ με την άποψη ότι η ψήφος σε μη κοινοβουλευτικά κόμματα «δεν πιάνει τόπο».

Από τη μία, δεν είμαι σίγουρος ότι αν ψηφίσεις κοινοβουλευτικά κόμματα, όντως θα πιάσει τόπο. Αντιθέτως μου φαίνεται ότι πάει χαμένη, ιδιαίτερα αν ψηφίσεις τα δύο «κόμματα εξουσίας», καθώς ουσιαστικά ανακυκλώνεις το ίδιο σύστημα που μας έχει φέρει σε αυτήν την κατάσταση.

Από την άλλη, το αν μια ψήφος «πιάνει τόπο» είναι, κατά τη γνώμη μου, εσωτερική διαδικασία για τον καθένα μας, ανεξάρτητη από το εκλογικό αποτέλεσμα. Για μένα, έχει πιάσει τόπο όταν την επαύριο των εκλογών δεν έχεις μετανιώσει για την επιλογή σου. Όταν έχει μείνεις πιστός στις αρχές και τα πιστεύω σου, όταν δεν έχεις υποκύψει στα εκβιαστικά διλήμματα που σου θέτουν.

Με λίγα λόγια, προσωπικά δεν έχω ανάγκη να έχει ψηφίσει τουλάχιστον το 3% των ψηφοφόρων ένα κόμμα για να το ψηφίσω κι εγώ. Θεωρώ ότι η ψήφος μου έχει αξία κι από μόνη της. Για παράδειγμα, το κόμμα που ψήφισα στις ευρωεκλογές πήρε μόλις 0,08% :-), αλλά αν κατέβαινε και στις βουλευτικές, θα το ψήφιζα και πάλι.

Σχετικά με τη «βαριά αναποφασιστικότητά» σου, επίτρεψέ μου να σου περιγράψω τον αλγόριθμο που ακολουθώ εγώ: καταρχάς, συμφωνώ με τον αθεόφοβο ότι ο μόνος τρόπος να βρω ένα κόμμα με το οποίο να συμφωνώ 100% είναι να το ιδρύσω εγώ. Επίσης, είμαι κάθετα ενάντιος στην αποχή και το λευκό/άκυρο, διότι έτσι αφήνω άλλους να αποφασίζουν για μένα χωρίς εμένα. Επομένως, ο στόχος μετασχηματίζεται στο να βρω το κόμμα με το οποίο συμφωνώ περισσότερο, ανεξαρτήτως μεγέθους. Μπορεί να συμφωνώ μόνο κατά 30%, δηλαδή να διαφωνώ στα περισσότερα, αλλά και πάλι θα το ψηφίσω.

gerasimos είπε...

Γιώργο δεν διαφωνώ - φυσικά - με όσα λες, αλλά είδες και τα ΜΗ κοινοβουλευτικά κόμματα λίγο παραπάνω... βεβαίως θα μπορούσα, επί παραδείγματι, να ψηφίσω το 'Ελληνικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας' που μου άρεσε, αλλά εν γνώσει μου ότι η ψήφος μου αυτή θα έμπαινε σε ένα βαθύ περιθώριο, μαζί με το εν λόγω κόμμα. Και δεν ξέρω αν αυτό πραγματικά επιθυμώ να συμβεί τη μοναδική ημέρα κάθε δυο, τρία ή τέσσερα χρόνια που μου δίνεται η ευκαιρία ως πολίτη να έχω αυτή την, έστω απειροελάχιστη, συμμετοχή στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων. Ασφαλώς η ψήφος μας θα έπρεπε πρωτίστως να 'πιάνει τόπο' εντός μας, να ανταποκρίνεται δηλαδή στα βαθύτερα πιστεύω μας, αλλά σημασία έχει νομίζω να νιώθουμε ότι θα έχει και έναν στοιχειώδη αντίκτυπο. Για να το πω αλλιώς, είμαστε που είμαστε στο περιθώριο όλο τον υπόλοιπο καιρό, να αυτοπεριθωριοποιηθούμε και τη μοναδική αυτή ημέρα που μας δίνεται η δυνατότητα να κάνουμε την παρουσία μας αισθητή; Δεν ξέρω...

Ανώνυμος είπε...

Γεράσιμε αν βρείς κάτι πες το και σε μένα.
Πάντως με το χάλι που έχουν τα μικρά (εσω και εξω κοινοβουλευτικά) κόμματα, κάνουν τα 2 μεγάλα να μοιάζουν σαν τους βαρβάρους του Καβάφη, που αν δεν έρθουν θα μείνουμε να απορούμε "τι θ' απογίνουμε χωρίς αυτούς".

gerasimos είπε...

Aπόγονε νομίζω ότι αν μη τι άλλο γίνεται μια καλή συζήτηση στο ποστ αυτό, που μπορεί να βοηθήσει κάθε αναποφάσιστο. Ή τουλάχιστον το ελπίζω...

Unknown είπε...

Υπάρχουν πολιτικοί που ξεπερνούν συχνά το πολιτικώς ορθό της κομματικής αγέλης τους, χωρίς να γίνονται γραφικοί. Για παράδειγμα ο Ανδρουλάκης, η Γιαννάκου, οι Ανανεωτικοί του Συνασπισμού (έτσι, για να έχω απ' όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα -πλην του ΚΚΕ που δε "σηκώνει" καμία διαφοροποίηση και του ΛΑΟΣ όπου κανείς δεν έχει ουσιαστικό πολιτικό λόγο, πάντα κατά την υποκειμενική μου γνώμη)

Προσωπικά ψηφίζω εκείνο το κόμμα που με πείθει ότι θα μπορούσε αποτελεσματικότερα κ πληρέστερα να εφαρμόσει πολιτικές σύμφωνες με τις αξίες μου κ τις προτεραιότητες που αυτές δημιουργούν, ανεξάρτητα από τις πιθανότητες εκλογής του ως κυβέρνηση. Οι εκλογές για μένα είναι ερώτημα διακυβέρνησης. Δεν κατανοώ την ψήφο διαμαρτυρίας. Δεν κατανοώ επίσης γιατί τα μικρότερα των 2 μεγάλων κόμματα συνηθέστερα επιθυμούν να είναι κόμματα διαμαρτυρίας, μια πρακτική που τα οδηγεί στο λαϊκισμό και που στερεί από μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού (εκείνης που νιώθει να ανήκει αριστερότερα του ΠΑΣΟΚ) από μια αριστερά με "κυβερνητικότητα".

(συγνώμη για το σεντόνι -τα 'πα και ξεθύμανα)

Marvin είπε...

μωρε μήπως να ρίξουμε ολοι ΚΟΤΕΣ; Έτσι κι αλλιως, κοτες ψηφίζουμε τόσα χρόνια...

gerasimos είπε...

mecomitsos το κακό με την πλειοψηφία των πολιτικών είναι ότι αυτοί που θα έπρεπε να θεωρούνται γραφικοί αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία, που έχει τη δύναμη να βαφτίζει 'γραφικούς' όσους διαφέρουν...

Μάρβιν αυτό χωρίς αμφιβολία. Άνθρωποι που βάζουν πάνω απ' όλα το πολιτικό κόστος (δηλαδή την απώλεια ψήφων) όταν πρέπει να πάρουν τολμηρές πρωτοβουλίες (όπως με την εκκλησιαστική περιουσία) μόνο έτσι μπορούν να χαρακτηριστούν...