Επιστροφή στα θρανία

Πλησιάζει ο καιρός που θα ανοίξουν διάπλατα οι αυλόπορτες των σχολείων της χώρας για να υποδεχθούν, για μια ολόκληρη μέρα από την ανατολή μέχρι και τη δύση του ήλιου, τον κυρίαρχο λαό: ένα λαό που θα στριμωχτεί αδιαμαρτύρητα στις σχολικές αίθουσες για να ασκήσει το δικαίωμά του να μην αποφασίζει ο ίδιος για όσα τον καίνε καθημερινά αλλά μια χούφτα δημοκρατικά εκλεγμένοι ‘αντιπρόσωποι’. Ενέχει ένα συμβολισμό η επιστροφή αυτή, κάθε δυο, τρία ή τέσσερα χρόνια, στις σχολικές αίθουσες: σα να επιστρέφουν οικειοθελώς οι ψηφοφόροι στην παιδική τους, στη σχολική τους ηλικία που άβουλοι, ασχημάτιστοι ακόμα ως προσωπικότητες ήταν υποχρεωμένοι να ακούνε γονείς, δασκάλους, τους ‘μεγάλους’ γενικώς και αορίστως, να πείθονται με τις υποσχέσεις τους, να υφίστανται υπομονετικά τις τιμωρίες, να κάνουν οτιδήποτε τους ζητούσαν, αφού ήταν ‘για το καλό τους’. Έτσι και την ημέρα των εκλογών, νέοι και ηλικιωμένοι, άντρες και γυναίκες, νοικοκυρές και εργαζόμενοι, σε μια συμβολική κίνηση υποταγής στην παντοδυναμία των πολιτικών τους ταγών, στήνονται υπομονετικά σε ουρές έξω από σχολικές αίθουσες προκειμένου να ξαναγίνουν παιδιά, να απαρνηθούν το δικαίωμά τους στην αυτονομία τους, να παραδώσουν τα κλειδιά της καθημερινότητάς τους, της ζωής τους σε εκλεγμένους ‘αντιπρόσωπους’. Οι αντιπρόσωποι αυτοί, όπως οι ‘μεγάλοι’ της παιδικής τους ηλικίας, ξέρουν καλύτερα από τους ίδιους για τους ίδιους, δεν έχουν λοιπόν παρά να τους εμπιστευτούν και να αφήσουν στα χέρια τους το τιμόνι της χώρας. Στραβοτιμονιές βεβαίως θα υπάρξουν, άνθρωποι είναι κι αυτοί. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι αν δεν ήταν αυτοί θα μέναμε ακυβέρνητοι, ένα τσούρμο – μερικά εκατομμύρια – παιδιά απροστάτευτα, ακαθοδήγητα, αδέσποτα. Πίσω στα θρανία λοιπόν!