Κέντρο Πολιτισμού ή...;

Το σαββατοκύριακο που μας φεύγει το πέρασα στη Θεσσαλονίκη. Και, σήμερα το πρωί, έτυχε να περνάω με το λεωφορείο από το συνήθως μόνο κι έρημο, δίχως ίχνη ζωής, Κέντρο Πολιτισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης που εγκαινιάστηκε πριν λίγα χρόνια, όπως βλέπετε και στη φωτογραφία με τον καμαρωτό δήμαρχο. Έχω πει και παλιότερα ότι, σε αντίθεση με το γειτονικό του γήπεδο του ΠΑΟΚ, που σφύζει από ζωή όταν γίνονται αγώνες και όχι μόνο, το Κέντρο Πολιτισμού όποτε κι αν έτυχε να περάσω από κοντά του έμοιαζε και μοιάζει εγκαταλειμμένο. Ακόμα και όταν πριν λίγο καιρό φιλοξενούσε έκθεση ζωγραφικής: μαύρη ερημιά. Αυτά όλα μέχρι σήμερα. Διότι, περνώντας όπως έλεγα με το λεωφορείο, τι να δω: πλήθος ανθρώπων συνωστίζονταν έξω από την είσοδό του, περιμένοντας να περάσουν μέσα. Κοιτάζοντάς τους από μακριά, από το λεωφορείο, κάτι άστραψε μέσα μου. ‘Λες’, είπα στον εαυτό μου, να έγινε το θαύμα που ποτέ δεν περίμενες να γίνει, εσύ που μια ζωή γκρινιάζεις για το πολιτιστικό έλλειμμα της χώρας αυτής και να μαζεύτηκε όλο αυτό το πλήθος με κάποια πολιτιστική αφορμή - και όχι για να δουν μπάλα ή να φάνε σε κάποια ταβέρνα τα κυριακάτικα παϊδάκια; Βρε λες; Μου άναψε η περιέργεια και προσπάθησα να δω κάποια ταμπέλα, αφίσα, οτιδήποτε θα μου έδινε να αντιληφθώ τι τέλος πάντων γινόταν εντός του κτιρίου. Ώσπου, καθώς απομακρυνόταν πια το λεωφορείο, έπεσε το μάτι μου σε μια γαλάζια πινακίδα στην είσοδό του, με μεγάλα λευκά γράμματα. Και κατάφερα, μετ’ εμποδίων - ήταν όπως σας έλεγα και πολλοί οι συγκεντρωμένοι - να δω: ‘ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ’. Μονομιάς πάει το χαμόγελο, πάει και η απορία που έμενε άλυτη: τo Κέντρο Πολιτισμού είχε απλώς μετατραπεί σε εκλογικό κέντρο για τους νεοδημοκράτες που ψήφιζαν αρχηγό. Και μάλιστα, αν κρίνω από τους ουκ ολίγους μεσήλικες που περίμεναν απ’ έξω - τους ουκ ολίγους μπαρμπάδες -, αρκετοί έπαιρναν σειρά για να ψηφίσουν τον περιλάλητο νομάρχη, το αουτσάιντερ της αναμέτρησης…