Πίσω ολοταχώς

Τι κάνει ένα κόμμα όταν δεν έχει στελέχη; Αναδεικνύει αρχηγό έναν εξαφανισμένο για οκτώ ολόκληρα χρόνια – από το 1996 έως το 2004 –, ο οποίος στα δύσκολα προτίμησε να φτιάξει το δικό του κόμμα – την Πολιτική Άνοιξη, το 1993 – γυρνώντας την πλάτη στην παράταξή του. Και όταν πάλι ήρθαν τα δύσκολα και η Πολιτική Άνοιξη άρχισε να φθίνει σε εκλογικά ποσοστά, γνωρίζοντας δριμύτατους εκλογικούς χειμώνες, αποφάσισε, βγαίνοντας από την ηθελημένη αφάνεια, να ξαναγυρίσει στο μητρικό του κόμμα που ως συνήθως τον περίμενε, ελλείψει άλλων ηγετικών στελεχών, για να ενταχθεί για μια ακόμη φορά στις τάξεις των "πρωτοκλασάτων" του. 

Ένας άνθρωπος που ερχόταν και έφευγε από τη Νέα Δημοκρατία σαν κομήτης ή κατά διαστήματα εξαφανιζόταν και τελείως, ένας άνθρωπος που γκρέμισε τη μια και μοναδική κυβέρνηση του κόμματός του από το 1981 έως το 2004 εξαιτίας της στάσης της – διαφορετικής από την προτεινόμενη δική του – στο "Μακεδονικό", ψηφίστηκε, χθες, από εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς της Νέας Δημοκρατίας για αρχηγός τους. Τον έβγαλαν από τη ναφθαλίνη, τον ξεσκόνισαν από τη σκόνη που είχε μαζευτεί στις βάτες των βαθυγάλαζων σακακιών του, ξέχασαν τα παλιά του αμαρτήματα και θυμήθηκαν ότι ο διοπτροφόρος αυτός μεσήλικας με το baby face κάποτε αποτελούσε το λαμπρό αγόρι του κόμματός τους, το παιδί με το ΜΒΑ από το Χάρβαρντ και το γιάπικο στυλάκι που στα ’80s ήταν πολύ της μοδός. Από απελπισία; Από έλλειψη εναλλακτικών επιλογών; Θα έλεγα ότι πρόκειται για συνδυασμό των δυο. Ή, αν θέλετε, για απελπιστική έλλειψη βιώσιμων, αξιοπρεπών, στιβαρών παρουσιών που θα μπορούσαν να σταθούν στην ηγεσία ενός, όπως και να το κάνουμε, μεγάλου κόμματος με κάποια ελαφρώς ξεχαρβαλωμένα μεν, αξιοπρόσεκτα δε, ερείσματα στο εκλογικό σώμα. 

Η εκλογή Σαμαρά σηματοδοτεί το σημείο χωρίς γυρισμό ενός κόμματος που έχει μπει για τα καλά σε τροχιά φθοράς, παρακμής. Καθρεφτίζει την εκκωφαντική απουσία νέων, φερέλπιδων πολιτικών που θα ενέπνεαν, θα τολμούσαν, θα καινοτομούσαν. Θα έκαναν δηλαδή όσα τόση ανάγκη έχει η σύγχρονη ελληνική πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, θα κινούνταν ρηξικέλευθα, ανοίγοντας νέους δρόμους, ανακαλύπτοντας λύσεις στα άλυτα προβλήματα. Όμως τέτοιους ανθρώπους δεν διαθέτει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς τέτοιος άνθρωπος δεν θα χαράμιζε τις ικανότητές του, τις δυνατότητές του για μια τελειωμένη κοινωνικά και πολιτικά παράταξη. Οπότε, δεν έμενε άλλη λύση από την επιστροφή στο λαμπρό παιδί του παρελθόντος. Δεν έμενε άλλη κατεύθυνση από το "πίσω ολοταχώς", όπως συνηθίζεται άλλωστε στη Νέα Δημοκρατία.