Μια εξέγερση που δεν έγινε ποτέ

Έκλεισε η ΑΣΟΕΕ λόγω πολλαπλών κρουσμάτων γρίπης Α: Από την πρυτανεία του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ) ανακοινώθηκε ότι το Πανεπιστήμιο θα κλείσει επ' αόριστον λόγω των πολλαπλών κρουσμάτων γρίπης που παρουσιάστηκαν. Όπως διευκρινίζεται σε σχετική ανακοίνωση της πρυτανείας θα υπάρξει νεώτερη ανακοίνωση για την επαναλειτουργία του Πανεπιστημίου. Δυστυχώς ΔΕΝ ήταν αυτή η είδηση σήμερα από την ΑΣΟΕΕ. Η είδηση ήταν ότι αντιδρώντας σε αυτή την απόφαση της πρυτανείας για κλείσιμο της σχολής λόγω κρουσμάτων γρίπης, την οποία θεώρησαν πρόσχημα για να εμποδιστούν στις κινητοποιήσεις τους ένεκα της επετείου της 6ης Δεκεμβρίου, φοιτητές (υπό τη γνωστή, ελληνική, ευρεία έννοια της λέξεως) μετέτρεψαν την οδό Πατησίων στο ύψος της σχολής σε πεδίο μάχης. Εκτυλίχθηκαν δηλαδή οι τόσο οικείες σε όλους μας σκηνές απείρου κάλλους που βλέπετε και στη φωτογραφία, με τους φοιτητές να συγκρούονται με τα ΜΑΤ προκειμένου να μπουν στη σχολή και να προχωρήσουν στις προγραμματισμένες, ένεκα της ανωτέρω επετείου, ενέργειες. Για τι ενέργειες μιλάμε; Φυσικά όχι για κάποια καλαίσθητη, συμβολική, πρωτότυπη, ευφάνταστη, δημιουργική διαμαρτυρία που δεν θα προξενούσε ζημιές, αναστάτωση, ταλαιπωρία άσχετων πολιτών. Αλλά για κατάληψη της σχολής, σπασίματα, καψίματα, βρισίδια και μπουνίδια. Διότι κάπως έτσι λύνουν τις κατά τα άλλα λεπταίσθητες ιδεολογικές τους διαφορές με το σύγχρονο status quo οι φοιτητές μας. Πριν λίγες ώρες κατάφεραν, λόγω των εκτεταμένων επεισοδίων και για την αποφυγή περαιτέρω καταστροφών, να κλείσει και ο σταθμός ηλεκτρικού της πλατείας Βικτωρίας όπου θα κατέβαινα, αναγκάζοντάς με να περπατήσω ως την Ομόνοια, ελπίζοντας να έχει παραμείνει ανοιχτό το μετρό. Δεν ξέρω αν η ταλαιπωρία μου – και φαντάζομαι ότι δεν ήμουν ο μόνος ‘τυχερός’ – μπορεί να ερμηνευτεί, ιδωμένη μέσα από ένα πρίσμα φοιτητικής επαναστατικότητας, αντίστασης στις πάσης φύσεως εξουσίες που λυμαίνονται την Ελλάδα και απότισης φόρου τιμής στο νεκρό Γρηγορόπουλο, ως επιτυχία του φοιτητικού κινήματος. Αλλά προσωπικά, με τις φτωχές μου προσλαμβάνουσες, ένιωσα για μια ακόμη φορά ότι ζω σε μια χώρα-κοιτίδα του παραλόγου, σε μια χώρα-σκηνικό μιας κακόγουστης, σουρεαλιστικής φάρσας που καθημερινά επαναλαμβάνεται. Αυτοί οι φοιτητές, που μετακινούνται με τα αυτοκίνητα που τους αγόρασαν οι γονείς τους ως επιβράβευση για την εισαγωγή τους στο όποιο ΑΕΙ, που καπνίζουν βρωμίζοντας την πόλη με τις πεταμένες γόπες τους, που ως επί το πλείστον μιλάνε τα φτωχά ελληνικά της τηλεόρασης και των lifestyle περιοδικών, που στριμώχνονται σε κάθε φοιτητική εκδρομή για να πάρουν σειρά για τη Μύκονο, που θεωρούν τις ατέλειωτες ώρες ταβλιού και φραπεδιάς στις καφετέριες ως την ύψιστη, ευγενέστερη μορφή αντίστασης στον παγκόσμιο καπιταλισμό, πίστεψαν απ’ ό, τι φαίνεται ότι ταλαιπωρώντας με θα κατάφερναν ένα ακόμη χτύπημα σε αυτό ή αυτούς που φαντασιώνονται ως ιδεολογικό εχθρό. Λυπάμαι που θα τους απογοητεύσω, αλλά το μόνο που κατάφεραν, απ’ όσο μπορώ να κρίνω, ήταν να μας βάλουν να περπατήσουμε όσους θα κατεβαίναμε απόψε στον ηλεκτρικό της πλατείας Βικτωρίας.