Η αρχή του τέλους

Μετά την υπερπροβολή του από τα ΜΜΕ ως πατερούλη του λαού, αλλά και ως σεβάσμιας προεδρικής μορφής που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει η άποψή του επί παντός επιστητού – αλησμόνητα θα μείνουν τα ‘κύριε πρόεδρε, πείτε μας για τούτο ή για τ’ άλλο’ του Νίκου Χατζηνικολάου, της Όλγας Τρέμη, του Νίκου Ευαγγελάτου και όλων των τηλεδημοσιογράφων που μυστηριωδώς τον θεωρούσαν και τον προέβαλλαν ως έγκριτο, έγκυρο συνομιλητή –, ο Γιώργος Καρατζαφέρης, που με την εκλογή Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ βλέπει τους οπαδούς του να επιστρέφουν σε μια δεξιότερη ΝΔ, άρχισε να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Ειρωνευόμενος χοντροκομμένα την Κωνσταντίνα Κούνεβα στο Κοινοβούλιο και επιτιθέμενος με εξίσου άξεστο τρόπο στον ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλύφθηκε ακόμη και στους πιο παραζαλισμένους, στους πιο παραπλανημένους από το αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο πλασάρισμά του δια τηλεοράσεως ως αγαθούλη, φιλάνθρωπου αλλά και σεβαστού κυριούλη. Με περισσότερους βουλευτές στη Βουλή από όσους είχε ποτέ ονειρευτεί άρχισε πλέον, ρίχνοντας τη μάσκα του καλοκάγαθου κυρίου της διπλανής πόρτας, να γίνεται ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του, θύμα της ίδιας του της κεκτημένης ταχύτητας, της ίδιας του της φύσης. Αφού έφτασε στο αποκορύφωμα της εφήμερης πολιτικής του δόξας, έχοντας καταφέρει να κυριαρχεί στα τηλεπαράθυρα, να έχει τα πρωτοπαλίκαρά του στη Βουλή, να συνδιαλέγεται με τα μεγάλα κόμματα παίζοντας πλέον χοντρότερο παιχνίδι, ρυθμίζοντας τις εξελίξεις ή φιλοδοξώντας να εξελιχθεί σε ρυθμιστή, άρχισε να παίρνει τον κατήφορο. Έναν κατήφορο, που θα τον επιστρέψει στην αρχική του ανυπαρξία, στο περιθώριο από το οποίο κατάγεται και στο οποίο ανέκαθεν ανήκε. Ώρα του καλή.