Σήμερα έχουμε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Αν το συλλαλητήριο αυτό γινόταν σε κάποια χώρα στην οποία δε γίνονται καθημερινά συλλαλητήρια, θα είχε κάποιο νόημα. Θα είχε κάτι να πει, δε θα περνούσε απαρατήρητο, θα συζητιόταν για μέρες. Όμως στην Ελλάδα ένα ακόμη συλλαλητήριο είναι ένα ακόμη συλλαλητήριο. Με μοναδικό αποτέλεσμα την καταστροφή δημόσιας περιουσίας, την ταλαιπωρία άσχετων πολιτών στις μετακινήσεις τους, τα πολλαπλά εμφράγματα στην κυκλοφοριακή ροή της πόλης. Με όλα αυτά δεδομένα, γνωστά, διαπιστωμένα από χρόνια, αναρωτιέται κανείς ΓΙΑΤΙ γίνονται ακόμη συλλαλητήρια. Ο χώρος της δημόσιας εκπαίδευσης κάθε επιπέδου νοσεί, πάσχει από σημαντικότατες ελλείψεις, παθογένειες, αγκυλώσεις. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Όπως δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το ότι μεταξύ αυτών των χρονιζόντων προβλημάτων συγκαταλέγονται και οι καθιερωμένες πλέον – σε ετήσια βάση, με την έναρξη της σχολικής χρονιάς αλλά και σε ενδιάμεσες ‘θερμές’ συγκυρίες όπως η 17η Νοέμβρη ή η καινούργια επέτειος της 6ης Δεκέμβρη – καταλήψεις πανεπιστημιακών σχολών και σχολείων με τις συνεπακόλουθες καταστροφές σχολικών αιθουσών και λεηλασίες, την απώλεια μαθημάτων και χίλια δυο άλλα. Αποτελούν πλέον, οι ενέργειες αυτές, περισσότερο μέρος των προβλημάτων της δημόσιας παιδείας παρά της λύσης τους, από τη στιγμή που όχι μόνο δε συνεισφέρουν τίποτα στον έστω υποτυπώδη δημόσιο διάλογο μεταξύ κομμάτων και κοινωνικών εταίρων για τα ζητήματα της παιδείας αλλά δημιουργούν επιπλέον προβλήματα, ανοίγουν νέες εστίες αχρείαστης έντασης. Όλα αυτά δεν αποτελούν συμπεράσματα στα οποία χρειάζεται νομίζω μεγάλη σοφία για να φτάσει κανείς, αρκεί να ζει στην Ελλάδα. Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς και γιατί, με τα φρέσκα, ανόθευτα ακόμη από την τριβή με την αδυσώπητη καθημερινότητα των ‘μεγάλων’ μυαλά τους, δεν τα έχουν τόσα χρόνια σκεφτεί τα ίδια τα παιδιά. Πώς και γιατί, με τις αγνές τους προθέσεις δεν σκέφτηκαν, ΑΝ και ΟΤΑΝ ένιωσαν την ανάγκη να διαμαρτυρηθούν, να το κάνουν δημιουργικά, διοργανώνοντας κάποιο πρωτότυπο, ευφάνταστο happening και όχι χάνοντας ημέρες ολόκληρες μαθημάτων, καταστρέφοντας, διαδηλώνοντας σε μια χώρα διαδηλώσεων.
7 Δεκ 2009
Για ένα ακόμη άσκοπο συλλαλητήριο
Σήμερα έχουμε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Αν το συλλαλητήριο αυτό γινόταν σε κάποια χώρα στην οποία δε γίνονται καθημερινά συλλαλητήρια, θα είχε κάποιο νόημα. Θα είχε κάτι να πει, δε θα περνούσε απαρατήρητο, θα συζητιόταν για μέρες. Όμως στην Ελλάδα ένα ακόμη συλλαλητήριο είναι ένα ακόμη συλλαλητήριο. Με μοναδικό αποτέλεσμα την καταστροφή δημόσιας περιουσίας, την ταλαιπωρία άσχετων πολιτών στις μετακινήσεις τους, τα πολλαπλά εμφράγματα στην κυκλοφοριακή ροή της πόλης. Με όλα αυτά δεδομένα, γνωστά, διαπιστωμένα από χρόνια, αναρωτιέται κανείς ΓΙΑΤΙ γίνονται ακόμη συλλαλητήρια. Ο χώρος της δημόσιας εκπαίδευσης κάθε επιπέδου νοσεί, πάσχει από σημαντικότατες ελλείψεις, παθογένειες, αγκυλώσεις. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Όπως δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το ότι μεταξύ αυτών των χρονιζόντων προβλημάτων συγκαταλέγονται και οι καθιερωμένες πλέον – σε ετήσια βάση, με την έναρξη της σχολικής χρονιάς αλλά και σε ενδιάμεσες ‘θερμές’ συγκυρίες όπως η 17η Νοέμβρη ή η καινούργια επέτειος της 6ης Δεκέμβρη – καταλήψεις πανεπιστημιακών σχολών και σχολείων με τις συνεπακόλουθες καταστροφές σχολικών αιθουσών και λεηλασίες, την απώλεια μαθημάτων και χίλια δυο άλλα. Αποτελούν πλέον, οι ενέργειες αυτές, περισσότερο μέρος των προβλημάτων της δημόσιας παιδείας παρά της λύσης τους, από τη στιγμή που όχι μόνο δε συνεισφέρουν τίποτα στον έστω υποτυπώδη δημόσιο διάλογο μεταξύ κομμάτων και κοινωνικών εταίρων για τα ζητήματα της παιδείας αλλά δημιουργούν επιπλέον προβλήματα, ανοίγουν νέες εστίες αχρείαστης έντασης. Όλα αυτά δεν αποτελούν συμπεράσματα στα οποία χρειάζεται νομίζω μεγάλη σοφία για να φτάσει κανείς, αρκεί να ζει στην Ελλάδα. Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς και γιατί, με τα φρέσκα, ανόθευτα ακόμη από την τριβή με την αδυσώπητη καθημερινότητα των ‘μεγάλων’ μυαλά τους, δεν τα έχουν τόσα χρόνια σκεφτεί τα ίδια τα παιδιά. Πώς και γιατί, με τις αγνές τους προθέσεις δεν σκέφτηκαν, ΑΝ και ΟΤΑΝ ένιωσαν την ανάγκη να διαμαρτυρηθούν, να το κάνουν δημιουργικά, διοργανώνοντας κάποιο πρωτότυπο, ευφάνταστο happening και όχι χάνοντας ημέρες ολόκληρες μαθημάτων, καταστρέφοντας, διαδηλώνοντας σε μια χώρα διαδηλώσεων.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
11 σχόλια:
Γεράσιμε την πάθανε σαν τον ψεύτη βοσκό. Όταν θα έχουν πραγματικό λόγο να διαμαρτυρηθούν, κανείς δεν θα τους πιστεύει!
συμφωνώ και επαυξάνω, μπανανίες στην μπανανία.Και τι να μάθουν τα παιδιά, όταν δεν πρόκειται να παράγουν και κάτι?
Kαι όλα αυτά, Μερόπη και celsius33, με αφορμή την 6η Δεκέμβρη. Νομίζω ότι το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι μια ακόμη επέτειος μίσους και βίας και δυστυχώς η 6η Δεκέμβρη σε μια ακριβώς τέτοια επέτειο εξελίσσεται: σε μια ακόμη 'επίσημη' αφορμή για σπασίματα, καψίματα, ασχήμιες κάθε είδους.
Γεράσιμε,
μιλάς για "αγνές" προθέσεις. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για αυτό, ειδικά για όσους πρωτοστατούν στις διαδηλώσεις αλλά και στα επεισόδια που τις ακολουθούν.
Ακόμα όμως και αν οι προθέσεις των περισσότερων είναι πράγματα αγνές, πώς περιμένεις να σκεφτούν κάτι πρωτότυπο? Αυτό προϋποθέτει φαντασία και κριτική σκέψη. Αυτές ως γνωστόν είναι ικανότητες που δεν καλλιεργούνται καθόλου ούτε από το εκπαιδευτικό μας σύστημα ούτε από την κοινωνία μας γενικότερα.
Δυστυχώς Οδυσσέα η αισθητική τους είναι ολόιδια μ' αυτή των κομμάτων και όλων όσων θεωρούν εχθρούς τους: πρόκειται για δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Γεράσιμε, τα παιδιά μέσα στην απελπισία για το μέλλον που τα γεμίζει η TV και την κακή παιδεία που τους δίνει το σχολείο συμπεριφέρονται ανάλογα.
Όταν τους δίνουν το λόγο οι διάφοροι Γκαίμπελς των καναλιών αναπαράγουν τα ίδια ξύλινα λόγια των μεγάλων και των πολιτικών όπως πολύ σωστά λες.
Απόγονε κι εγώ βρέθηκα απελπισμένος σε αρκετές φάσεις της ζωής μου αλλά δεν αντέδρασα με καταλήψεις ή σπασίματα. Έβρισκα διέξοδο σε βιβλία, σε παρέες, ανακάλυπτα καινούργια ενδιαφέροντα. Αυτά τα παιδιά έχουν απεριόριστες δυνατότητες και γι' αυτό αρνούμαι να δεχτώ ότι το μόνο που τα απασχολεί είναι το επόμενο συλλαλητήριο ή η επόμενη κατάληψη. Όσες φορές έχει τύχει να κουβεντιάσω μαζί τους έβγαζαν, από μια στιγμή και ύστερα, έναν κυνισμό, έναν μηδενισμό θα έλεγα, απότοκο αναμφίβολα της ελεεινής TV που ανέφερες και γενικότερα της ανόδου της ασημαντότητας που βλέπουν γύρω τους. Αλλά αυτόν τον κυνισμό θα μπορούσαν να τον μετουσιώσουν σε δημιουργική, ρηξικέλευθη δράση που δεν θα ακολουθούσε την πεπατημένη των διαδηλώσεων με τις ντουντούκες ή των καταλήψεων.
Δυστυχώς, Γεράσιμε αυτή η γενιά έχει γαλουχηθεί για δεκαετίες με τις καταλήψεις, τους βανδαλισμούς και το χαβαλέ. Υπάρχουν επίσης διάφοροι επιτήδειοι από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους που εκμεταλλεύονται την έμφυτη επαναστατική ορμή των εφήβων και κάνουν κανονική στρατολόγηση. Έχει πέσει στα χέρια μου φυλλάδιο κομματικής νεολαίας που θυμίζει περιοδικό των Μαρτύρων του Ιεχωβά!!
Όσο για τα αδιέξοδα των νέων τα συμμερίζομαι αλλά δεν μπορούμε να απαντούμε στη βαρβαρότητα με βαρβαρότητα.
Η "δράση" των νέων μέσω διαδήλωσης χρωματίζεται κυνικά, πολιτικάντικα από τη διαμεσολάβηση όλων ανεξαιρέτως των μμε και κατ'επέκταση των κομμάτων...
Τα ίδια τα παιδιά το απολαμβάνουν πολύ, νιώθουν δημιουργικότητα και συλλογικότητα, με μια πράξη ιστορικά καταγεγραμμένη στο dna τους...
Δυστυχώς, η επίκριση κληροδοτείται από γενιά σε γενιά...
Πάνο είπες 'δεν μπορούμε να απαντούμε στη βαρβαρότητα με βαρβαρότητα': ακριβώς.
alice κι εγώ μπορεί να νιώθω δημιουργικά όταν περνώ το βράδυ μου μπροστά σε ένα λάπτοπ χαζεύοντας blogs. Αυτό δε σημαίνει όμως και ότι ΕΙΝΑΙ δημιουργικό αυτό που κάνω.
O Odysseas με καλυψε απόλυτα.
Δημοσίευση σχολίου