Το παζλ της βίας

Τα τελευταία χρόνια και ιδίως από τον περσινό Δεκέμβρη παίζουμε ένα παιχνίδι: πρόκειται για ένα παζλ με δυο τεράστια κομμάτια. Η δαιμονοποίηση της αστυνομίας αποτελεί το πρώτο κομμάτι. Ασχολούμαστε υπερβολικά, σχολαστικά, με την αστυνομία, την οποία βάζουμε στο μικροσκόπιο για τις βίαιες μεθόδους της, αγνοώντας την καθημερινή δική μας βία, που κι αυτή καταπίνει στο διάβα της 15χρονα παιδιά. Και με αφορμή το θάνατο του 15χρονου Αλέξη, πέρσι το Δεκέμβρη, ανοίξαμε έναν μεγάλο κύκλο βίας που αφήνει βολικά απ’ έξω την αποξένωσή μας, τον κατακερματισμό της ανθρωπινότητάς μας, τις ματιές αδιαφορίας που ανταλλάσουμε καθημερινά μεταξύ μας όπου βρεθούμε, την εξαχρείωσή μας όταν μπαίνοντας σε ένα αυτοκίνητο βγαίνουμε στους δρόμους και μεταμορφωνόμαστε σε ανθρωποφάγα, λαμαρινένια θηρία. Οδηγούμαστε έτσι στο δεύτερο κομμάτι του παζλ, που ταιριάζει γάντι με το προηγούμενο και είναι η διατήρηση του πανεπιστημιακού Ασύλου, για να προστατευτεί υποτίθεται η φοιτητιώσα νεολαία μας από την αστυνομική βία. Ξεχνώντας ότι αυτοί που χρειάζονται προστασία και άσυλο δεν είναι οι φοιτητές αλλά καταρχήν οι ίδιοι οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων, που δέρνονται ανελέητα αν τολμήσουν και πουν ή κάνουν πράγματα που δεν αρέσουν σε φοιτητές ή ‘αντιεξουσιαστές’. Όπως άσυλο χρειάζονται και τα ίδια τα πανεπιστήμια, από τους καταστροφείς τους. Τα δυο αυτά κομμάτια αυτού του παζλ βίας δε μπορούν, δυστυχώς, να υπάρξουν το ένα χωρίς το άλλο. Η χρονίζουσα, αθεράπευτη εμμονή με την αστυνομική βία, η δαιμονοποίηση του κακού, βάναυσου ‘μπάτσου’, που τόσο έχει βολέψει την ’Αριστερά’ - για να ξεχνά την αμηχανία της, την αλαλία της απέναντι σε μια κοινωνία, μια εποχή που την έχει αφήσει πίσω -, πάει χεράκι-χεράκι με την ταρίχευση νοοτροπιών, θεσμών, προβλημάτων του παρελθόντος που δε θέλουμε, δεν αφήνουμε να πεθάνουν. Διότι χωρίς κακή αστυνομία δε χρειάζεται Άσυλο. Και χωρίς Άσυλο οι διαφόροι αργόσχολοι, καφενόβιοι, τα χαμένα κορμιά που παράγει με ρυθμούς ανελέητους η νεοελληνική πραγματικότητα θα στερούνταν την παιδική χαρά τους. Αλλά υπάρχει και χειρότερο. Τα δυο αυτά κομμάτια του παζλ μας δεν τολμούν να τα πειράξουν όσοι θα μπορούσαν και θα έπρεπε να τα πειράξουν. Επί παραδείγματι, οι πολιτικοί. H υπουργός Παιδείας νίπτει τας χείρας της και μιλά για ‘μηδενική ανοχή’, ξεχνώντας ότι πλέον θα ταίριαζε περισσότερο να μιλήσουμε για μηδενική αντοχή σε τέτοιου είδους εξαθλίωση. Νομίζουν oι πολιτικοί μας ή κάνουν πως νομίζουν ότι μόλις βγήκαμε ή τώρα μόλις βγαίνουμε από τη δικτατορία, ότι ζούμε στην εποχή των παντοδύναμων χωροφυλάκων, των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, των εξοριών, των διώξεων. Και δε βλέπουν ή κάνουν πως δε βλέπουν ότι οι μόνοι που υφίστανται διώξεις είναι, στα πανεπιστήμια, οι φοιτητές που δε χορεύουν το χορό της οργανωμένης ‘Αριστεράς’ ή οι πρυτάνεις που δέρνονται από τους κατά τα άλλα ανυπεράσπιστους φοιτητές. Και εκτός πανεπιστημίων άσχετοι περαστικοί ή καταστηματάρχες που ταλαιπωρούνται από συλλαλητήρια και κάθε είδους δημόσιες καταστροφές. Μήπως ήρθε ο καιρός, αφήνοντας την αστυνομία - που δεν αποτελεί άλλωστε παρά κομμάτι μας, καθρέφτη μας -, να κοιτάξουμε να εξαλείψουμε τη βία όλων μας εναντίον όλων στους δρόμους, στα κατειλημμένα από αυτοκίνητα πεζοδρόμια, σε κάθε γωνιά της πραγματικότητας που βιώνουμε;