Ανεξέλικτοι

Παρακολούθησα την εβδομάδα που μας πέρασε στη Βουλή τον υφυπουργό Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής να ανταλλάσσει απόψεις με ένα βουλευτή του ΛΑΟΣ γύρω από την πρόοδο των δυο μεγάλων χαλιναριών που μας δένουν στο άρμα της ενεργειακής εξάρτησης από τη Ρωσία: του πετρελαιαγωγού (ρωσικού βεβαίως πετρελαίου) Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης και του αγωγού ρωσικού φυσικού αερίου, του South Stream. Ο βουλευτής του ΛΑΟΣ ρωτούσε απαιτητικά, επιθετικά πότε επιτέλους θα λειτουργήσει ο ένας και πώς πάει ο άλλος. Και ο υφυπουργός τι έκανε; Ψέλλιζε διάφορα απολογητικά, προσπαθώντας να πείσει τον ωρυόμενο συνομιλητή του ότι κάνει ό, τι καλύτερο μπορεί. Όλα αυτά, τη στιγμή που η Ελλάδα θα μπορούσε όχι να εισάγει αλλά να εξάγει ενέργεια στην Ευρώπη εκμεταλλευόμενη τις ΑΠΕ, αξιοποιώντας τον ήλιο, τους ανέμους, φιλοδοξώντας να παράγει μια ώρα αρχύτερα το 20% (και πολύ περισσότερο, αν θέλαμε) της ενέργειάς της από ΑΠΕ, όπως της ζητά η ΕΕ να έχει κάνει μέχρι το 2020. Όμως σε αυτό τον μουντζωμένο τόπο είμαστε υποχρεωμένοι να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια, να αναλωνόμαστε σε ζητήματα για άλλους προ δεκαετιών ξεπερασμένα, να εγκλωβιζόμαστε σε νοοτροπίες που δε μας αφήνουν να απεξαρτηθούμε όχι μόνο από την ενεργειακή μέγγενη της Ρωσίας αλλά και από τα ίδια μας τα μικροσυμφέροντα, που δεν αφήνουν να αλλάξει τίποτα στην ενεργειακή μας πολιτική. Από τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ που έχουν σφιχταγκαλιάσει το λιγνίτη και το πετρέλαιο και αλίμονο σε όποιον φιλοδοξήσει να τους χωρίσει μέχρι τις μικροκοινωνίες απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας που δε θέλουν ανεμογεννήτριες διότι τρομάζουν οι προβατίνες ή χαλάει το - ήδη θυσιασμένο στο βωμό της μεζονέτας - τοπίο τους, από τους βουλευτές του ΛΑΟΣ που βλέπουν τον πετρελαιαγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης κυρίως ως ανάχωμα που θα μας προστατέψει από την επιθετική Τουρκία, αγνοώντας όποια άλλη παράμετρο μέχρι τους φοβισμένους υφυπουργούς του ΠΑΣΟΚ που χάνουν τα λόγια τους μπροστά στις αγριοφωνάρες του κάθε αντιπολιτευόμενου βουλευτή φοβούμενοι ταυτόχρονα μήπως δυσαρεστήσουν ψηφοφόρους τους που δε γουστάρουν ΑΠΕ, μένουμε χαρακτηριστικά ανεξέλικτοι. Και εξαρτώμενοι ενεργειακά - με τη συνεπακόλουθη οικονομική αφαίμαξη - από χώρες όπως η Ρωσία, τη στιγμή που θα μπορούσαμε να το είχαμε δει εντελώς αλλιώς το πράγμα, όπως έκαναν συγκρίσιμοι με εμάς λαοί - επί παραδείγματι, οι Πορτογάλοι. Θα μπορούσαμε άραγε να ξεκολλήσουμε ποτέ από την κινούμενη άμμο της εγγεγραμμένης στα γονίδιά μας οπισθοδρομικότητας, από τον ιστό αράχνης που λέγεται ελληνική γραφειοκρατία, από το βούρκο των συμφεροντόπληκτων, άτολμων πολιτικών;