Έλληνας

‘Αγαπητέ μου Αντώνη, πανηγυρίζω κι εγώ μαζί σου στην θριαμβευτική σου νίκη που διανοίγει μια νέα προοπτική για την Ελλάδα μας! Με αγάπη, δικός σου, Μίκης.’ Με αυτά τα λόγια συνεχάρη ο Μίκης Θεοδωράκης τον φρεσκοεκλεγμένο στην αρχηγία της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά. Και έκανε πολλούς, για μια ακόμη φορά, να αναρωτηθούν: ποιος είναι αλήθεια ο Μίκης Θεοδωράκης; Θα έλεγα ότι είναι ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης, ο ψηλός με τη λιονταρίσια χαίτη άνδρας που με τα τραγούδια του, τις μελωδίες του έγινε σύμβολο ενός ολόκληρου λαού. Σύμβολο αντίστασης, αντοχής σε χούντες, χωροφύλακες, δεξιά καθεστώτα, διώξεις, εξορίες. Τα τραγούδια του μίλησαν βαθιά στην ψυχή, ανέβηκαν στα χείλη κουβαλώντας ελπίδες, ανησυχίες, ευαισθησίες εκατομμυρίων ανθρώπων, προσφέροντάς τους παρηγοριά, αποκούμπι, ανάσα στα δύσκολα. Και δύσκολα υπήρξαν, τα ζήσαμε, τα έζησαν – γονείς, θείοι, παππούδες. Σήμερα όμως ζούμε στην εποχή της ευκολίας. Εύκολα αλλάζουμε κινητό, ρούχα, ερωτικούς συντρόφους, κανάλια στην τηλεόραση. Εύκολα μπορούμε και να χαρακτηρίσουμε, αφικνούμενοι εξ αριστερών, ‘προδότη’ τον Μίκη. Εύκολα μπορούμε να αναρωτηθούμε αν απλώς ‘τα ’χει χάσει’ λόγω γήρατος. Εύκολα μπορούμε να θεωρήσουμε ότι βλέπει κάτι στον Σαμαρά – όπως είδε και στον Καραμανλή του 1974 (του Θεοδωρακικής έμπνευσης ‘Καραμανλής ή τανκς’) ή τον Μητσοτάκη του 1990 – που δεν το είδαμε ποτέ ούτε το βλέπουμε όλοι οι υπόλοιποι, θεωρώντας τον, ως εκ τούτου, απλώς Δεξιό. Εύκολα όλα αυτά. Το δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Μίκης απλώς λειτουργεί όπως κάθε νεοέλληνας. Αψυχολόγητα, απρόβλεπτα, απροσχεδίαστα. Δεν τον ενδιαφέρει η υστεροφημία του, δεν τον απασχολεί η ιστορία του, δεν πολυψάχνεται, δεν πολυσκοτίζεται. Απλώς συμπεριφέρεται όπως του έρχεται, λέει ό, τι του κατεβαίνει όποτε του κατεβαίνει, κατηγορεί τους κακούς Αμερικάνους και διάφορους άλλους μικρότερου γεωπολιτικού βεληνεκούς εχθρούς της Ελλάδος για όσα του χαλάνε το κέφι, παίρνει σπουδαιοφανές ύφος για να εκστομίσει κοινοτοπίες – στην περίπτωση του Μίκη αυτό το κάνει αντί για τον ίδιο ο Λάκης Λαζόπουλος, αναγιγνώσκοντας επιστολές του –, δεν αρνείται καμία παρέα αρκεί να νιώθει καλά. Αν καταφεύγαμε στην ευκολία να τον χαρακτηρίσουμε ‘προδότη’, ‘φυραμένο’, ‘Δεξιό’, θα σήμαινε ότι ξεχάσαμε ότι ο Μίκης τυγχάνει Έλληνας. Μεγάλος Έλληνας, χωρίς αμφιβολία, αλλά Έλληνας παρ’ όλα αυτά.