Φυγή από τη γελοιότητα

Υπάρχουν κάποια παιδιά που, στην μπερδεμένη αυτή εποχή των επαναστατών του καναπέ και των καναπεδάκηδων που σπάνε βιτρίνες, δεν το έχουν βάλει κάτω. Σκέφτονται διαφορετικά, ‘την έχουν δει’ διαφορετικά, προσπαθούν για το διαφορετικό. Γνωριστήκαμε θυμάμαι με κάποιους απ’ αυτούς σ’ ένα συνέδριο για τον Κορνήλιο Καστοριάδη, που αποτελεί και την κοινή μας αφετηρία. Ο μεγάλος αυτός διανοητής ενέπνευσε με το ρηξικέλευθο πνεύμα του τους άτακτους νεαρούς της ομάδας 'Αυτονομία ή Βαρβαρότητα' που επιμένουν να ταράζουν τα λιμνάζοντα νερά της πολιτικοκοινωνικά στάσιμης εποχής μας. Νεαρότεροι στην ηλικία από εμένα, δεν τους έχει χτυπήσει ακόμη κατάμουτρα η ματαιότητα των πραγμάτων, δεν τους έχει κυριεύσει η ηττοπάθεια που κατακτά όλους εμάς τους ‘μεγαλύτερους’ όσο περνάνε τα χρόνια – λειτουργώντας ως η καλύτερη πρόφαση για να την περνάμε στημένοι μπροστά σε μια τηλεόραση. Όπως και ο ίδιος ο Καστοριάδης, οι νεαροί της ομάδας 'Αυτονομία ή Βαρβαρότητα' δεν παύουν να πιστεύουν στο απίστευτο, να βάζουν με το νου τους το ασύλληπτο, να στοχεύουν στο άπιαστο. Κυκλοφορούν και ένα περιοδικό, το δικό τους μπουκάλι στον αχανή ωκεανό όπου επιπλέει και αυτό το blog, όπως δεκάδες άλλα περιοδικά και blogs. Τα μπουκάλια αυτά ταξιδεύουν προς άγνωστες κατευθύνσεις, έρμαια των κυμάτων, των ιδιοτροπιών του υγρού στοιχείου, της ρευστής πραγματικότητας που ζούμε. Μοναχικό το ταξίδι τους, το ταξίδι μας, όπως μοναχική η διαδρομή καθενός που έχει κάτι γνησίως δικό του να πει, που προτιμά την ανοιχτή θάλασσα από τα ξερονήσια της μαζικής κουλτούρας, τα κύματα από τις αμμουδερές παραλίες της εύκολης αποχαύνωσης. ‘Έχω την επιθυμία, και αισθάνομαι την ανάγκη, για να ζήσω, μιας άλλης κοινωνίας από αυτή που με περιβάλλει’ είχε πει ο ίδιος ο Καστοριάδης. Και πράγματι, ποιος από μας δεν έχει αυτή ακριβώς την ανάγκη και επιθυμία. Αλλά προτιμούμε την ευκολία της απραξίας από την προσπάθεια για ένα όραμα έστω ασχημάτιστο, από την εμπλοκή σε ένα εγχείρημα έστω καταδικασμένο. Ο Καστοριάδης έλεγε ότι προτιμούσε ‘την αποτυχία σε μια προσπάθεια που έχει ένα νόημα, παρά μια κατάσταση που μένει πριν ακόμα κι απ’ την αποτυχία ή τη μη αποτυχία, που μένει γελοία’. Οι περισσότεροι όμως – και δεν μπορούμε να κατηγορηθούμε γι’ αυτό, τι πιο ανθρώπινο από την παραίτηση – επιλέξαμε να εναγκαλιστούμε αυτού του είδους τη γελοιότητα, να γίνουμε ένα μαζί της. Παρότι σποραδικά μπορεί να κάνουμε κάποιες κινήσεις για να απελευθερωθούμε από αυτό το σφιχταγκάλιασμα. Κινήσεις δύσκολες, επίπονες, αβέβαιες. Μια τέτοια κίνηση βλέπουμε νομίζω και στην προσπάθεια που λέγεται 'Μάγμα', το περιοδικό που βγάζουν τα παιδιά αυτά που δεν θέλουν να ζήσουν αγκαζέ με την ατολμία.