Όψεις της παρακμής

Είναι Τρίτη απόγευμα, μια ηλιόλουστη μέρα. Κατηφορίζω τη Χαριλάου Τρικούπη. Βρίσκομαι στο ύψος των πρώην γραφείων του ΠΑΣΟΚ. Ένοπλοι φρουροί απ’ έξω, που σε αφήνουν να δεις τα αυτόματα στα χέρια τους. Και μια «κλούβα» παρκαρισμένη. Έξω από την είσοδο του κτιρίου, πάνω στο πεζοδρόμιο, ένα καφάο του ΟΤΕ (ξέρετε, αυτά που μοιάζουν με ντουλάπια) ανοιχτό, με δεκάδες καλώδια χυμένα έξω, σαν σφαγμένο ζώο με τα εντόσθια σε κοινή θέα. Δίπλα, δεκάδες άδειες κούτες πεταμένες και στοιβαγμένες η μια επάνω στην άλλη σε ύψος αρκετών μέτρων. Μια εικόνα βρωμιάς και τσαπατσουλιάς. Σκέφτομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι ζητάνε την ψήφο μας για να κυβερνήσουν την Ελλάδα και δεν φρόντισαν καν να αφήσουν νοικοκυρεμένο το πεζοδρόμιο έξω από τα πρώην γραφεία τους κατά τη μετακόμισή τους. Πώς και γιατί να τους πιστέψει και να τους εμπιστευτεί κανείς; Τη στιγμή που τόσο εξόφθαλμα δείχνουν τέτοια έλλειψη σεβασμού απέναντι στους πολίτες;

Συνεχίζω να κατηφορίζω τη Χαριλάου Τρικούπη, στρίβοντας με κατεύθυνση προς την Τζαβέλλα. Τα βήματά μου με φέρνουν στο σημείο της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξη τον περασμένο Δεκέμβριο. Άλλο γυφταριό εκεί (καθόλου δε μ’ αρέσει αυτή η λέξη, αλλά δυστυχώς μόνον αυτή περιγράφει το θέαμα). Βρώμικοι τοίχοι, καλυμμένοι με κακόγουστες «πολιτικές» αφίσες. Πινακίδες σήμανσης οδών με το όνομα του παιδιού στις γωνίες των τοίχων, σε σημείο υπερβολής, μαζί με κάθε είδους συνθήματα όχι μόνο εκεί αλλά και στα γύρω καφέ. Μια εικόνα κι εδώ βρωμιάς, που σε κάνει να ψάχνεις από που να φύγεις, πώς να απομακρυνθείς. Σκέφτομαι ότι αν βρισκόμασταν σε μια πιο πολιτισμένη χώρα με κατοίκους που σέβονταν όχι μόνο τους άλλους αλλά κυρίως τον εαυτό τους, οι συνομήλικοι του Αλέξη, οι όποιοι ομοϊδεάτες του, θα είχαν φροντίσει να ομορφύνουν το χώρο, να τον μετατρέψουν σε ένα στέκι για νέους καθαρίζοντας τους βρώμικους τοίχους, φυτεύοντας κανένα δεντράκι, δίνοντας άλλη όψη στο μέρος αυτό. Έτσι νομίζω θα τον τιμούσαν, όπως αξίζει σε κάθε νέο παιδί που φεύγει από κοντά μας τόσο άδικα. Και όχι βρωμίζοντας περαιτέρω με αφίσες και συνθήματα, ασχημαίνοντας ακόμη περισσότερο την άσχημη αυτή γωνιά.

Οι εικόνες αυτές, σε Χαριλάου Τρικούπη και Τζαβέλλα, με πείθουν ότι τόσο τα μεγάλα πολιτικά μας κόμματα όσο και οι αμφισβητίες τους, οι πολέμιοι του κατεστημένου πολιτικού μας συστήματος, χαρακτηρίζονται από την ίδια κακομοιριά. Εκφράζονται πολιτικά με τα ίδια άνευρα μέσα. Πάσχουν από τις ίδιες αγκυλώσεις. Συνθήματα εκτοξεύουν οι εκπρόσωποι των μεγάλων κομμάτων από τηλεπαράθυρα, με συνθήματα ρυπαίνουν οι νεαροί «ιδεολόγοι» τους τοίχους των κτιρίων στην Τζαβέλλα. Δυστυχώς.