14 Μαρ 2009

Ακαμψία ένθεν κακείθεν



Με αφορμή ένα σχόλιο συμβασιούχου του ΥΠΠΟ στο ποστ για το κλείσιμο της Ακρόπολης, σκέφτηκα κάποια πράγματα. Σκέφτηκα ότι όσον αφορά στην απασχόληση, την εργασία, τη δημιουργικότητα στη ζωή μας σε τελική ανάλυση, η Ελλάδα πάσχει. Και πάσχει από μια ακαμψία, ένθεν κακείθεν. Από τη μια πλευρά, υπάρχει το αγεφύρωτο σήμερα χάσμα μεταξύ τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και αγοράς εργασίας, συνεπεία της παντελούς έλλειψης σχεδιασμού και βεβαίως πολιτικής βούλησης για τη μεταξύ τους σύνδεση, από πλευράς Πολιτείας. Τα πανεπιστήμιά μας βγάζουν κάθε χρόνο στρατιές πτυχιούχων που το κράτος δεν έχει προβλέψει την απορρόφησή τους από τον εργασιακό ιστό. Δημιουργούνται έτσι γενιές των 700 ευρώ, άλλοι φεύγουν για το εξωτερικό αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, άλλοι ζουν μέσω του γονικού επιδόματος μέχρι μια απαράδεκτα μεγάλη ηλικία. Από την άλλη πλευρά, απουσιάζει παντελώς από την Ελλάδα η κουλτούρα της δια βίου εκπαίδευσης. Στη χώρα μας κυριαρχεί η πεποίθηση 'αυτό σπούδασα αυτό θα κάνω στην υπόλοιπη ζωή μου'. Δεν υπάρχει δηλαδή καμία ευελιξία στους ίδιους τους πολίτες-πτυχιούχους, που βιάζονται να κατηγορήσουν για όλα τα εργασιακά δεινά τους το κακό κράτος και να στραφούν με την πρώτη δυσκολία που θα αντιμετωπίσουν εναντίον του – και εναντίον όλων των υπόλοιπων πολιτών αλλά και άσχετων τουριστών, όπως με το κλείσιμο εν προκειμένω της Ακρόπολης. Χωρίς να τους περνάει από το μυαλό, αν δεν τους 'βγει' η πρώτη τους επιλογή σπουδών, να στραφούν κάπου αλλού, σε άλλου είδους σπουδές. Χωρίς επίσης να σκέφτονται δημιουργικά, να δοκιμάζουν να στραφούν προς καινούργια επαγγέλματα ή να ανοίξουν με πρωτοβουλία τους ένα νέο πεδίο απασχόλησης σε έναν ήδη υπάρχοντα ή εν τη γενέσει του επαγγελματικό χώρο. Χωρίς να φιλοδοξούν να ετεροαπασχοληθούν δημιουργικά. Χωρίς να δοκιμάζουν να αποκτήσουν καινούργιες δεξιότητες που θα τους χαρίσουν άλλες δυνατότητες απασχόλησης. Περιμένοντας – παρότι σπούδασαν κάτι που λόγω της δεδομένης αποσύνδεσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από την αγορά εργασίας έχει ελάχιστη απορροφητικότητα εργασιακά – να διοριστούν στον μοναδικό δημόσιο φορέα που μπορεί να τους απορροφήσει και να περάσουν εκεί την υπόλοιπη ζωή τους.

Εν ολίγοις έχουν γίνει νομίζω και εξακολουθούν να γίνονται μεγάλα λάθη τακτικής, λάθη στον τρόπο σκέψης, τόσο από πλευράς κράτους αλλά και των ίδιων των πτυχιούχων-πολιτών, τα οποία μας έχουν οδηγήσει στα σημερινά αδιέξοδα, με χιλιάδες άνεργους αλλά και δίχως ευρηματικότητα, φαντασία και στρατηγική πτυχιούχους, που υποφέρουν λόγω έλλειψης στρατηγικού σχεδιασμού από ένα εξίσου άκαμπτο και ελλειμματικό κράτος.

6 σχόλια:

Meropi είπε...

Γεράσιμε μου,
καλό σου απόγευμα. Με τα παιδιά μου να ψάχνουν με αγωνία για δουλειά τους τελευταίους μήνες (σχεδόν ένα χρόνο) κατάλαβα καλά τι θα πει νέος άνθρωπος χωρίς δουλειά. Πάει και η αυτοπεποίθηση, πάει και η αισιοδοξία που πρέπει να διακρίνει κάθε νέο άνθρωπο. Ωραία αυτά που γράφεις και τα επικροτώ κι εγώ. Αλλά εδώ στην Ελλάδα δεν υπάρχει η δια βίου εκπαίδευση. Ένας που τέλειωσε, ας πούμε, τη Φιλοσοφική Σχολή, και τώρα καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται να βρει δουλειά. Τι θα κάνει? Πρέπει να ξαναδώσει Πανελλήνιες για να περάσει σε άλλη Σχολή, δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα. Οι κατατακτήριες εξετάσεις (για αποφοίτους) είναι τόσο δύσκολες που άσε καλύτερα. Εύκολη πρόσβαση σε μεταπτυχιακά μαθήματα (που είναι κι αυτός ένας τρόπος να μετεκπαιδευτείς σε κάτι άλλο) δεν υπάρχει. Άσε Γεράσιμε μου αδιέξοδος. Και αυτοί που ευθύνονται λιγότερο είναι οι νέοι.

Όσο για το θέμα της Ακρόπολης το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι κακώς την κλείνουν οι απλήρωτοι συμβασιούχοι. Γιατί είναι ένα μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς που έρχονται απ' όλα τα μέρη του κόσμου να το δουν και είναι θλιβερό να το βρίσκουν κλειστό. Σκέφτηκα κι εγώ αυτό που και άλλοι ίσως σκέφτηκαν. Να διαδηλώνουν εκεί με πλακάτ να βλέπουν οι Τουρίστες. Η κόρη μου όμως μ' έκανε να προβληματιστώ. Μου είπε "μαμά δεν μπορείς να κατανοήσεις πόσο βαθιά καταθλιπτικό είναι να είσαι νέος, να έχεις όρεξη για δουλειά και να μη μπορείς να εργαστείς και να πληρωθείς βέβαια. Στα πλακάτ οι τουρίστες θα έδιναν σημασία, όχι όμως και το ανελέητο Κράτος. Μόνο με το κλείσιμο καταλαβαίνουν αυτοί". Ίσως και να χει δίκιο.

gerasimos είπε...

Μερόπη απλώς λέω στο ποστ ότι πριν απογοητευτεί κανείς και τα βάλει κάτω έχει άπειρες δυνατότητες δράσης. Ξέρω αποφοίτους φιλοσοφικών και όχι μόνο σχολών που κατάφεραν τα πιο αξιοθαύμαστα πράγματα είτε ετεροαπασχολούμενοι, είτε ανακαλύπτοντας ή/και ακολουθώντας άλλες κλίσεις ή/και ταλέντα τους, είτε αυτοχεδιάζοντας δημιουργικά, είτε ανοίγοντας μια δική τους επιχείρηση, είτε είτε είτε... και τα λέω αυτά όχι θεωρητικά, ούτε αμπελοφιλοσοφώντας, αλλά έχοντας μείνει άνεργος ο ίδιος και ψάχνοντας για κάθε είδους απασχόληση (νομίζω το ξέρεις γιατί παρακολουθείς το blog αρκετό καιρό) για χρόνια. Αυτό που λέω στο ποστ είναι ότι πέραν του να μπαίνει κανείς στις ουρές των διαγωνισμών του ΑΣΕΠ μπορεί να δημιουργήσει για τον εαυτό του πολλές άλλες δυνατότητες και ευκαιρίες. Aρκεί να μην ακολουθεί την πεπατημένη των τηλεφωνακίων σε γνωστούς ως αναξιοπαθών, των προσπαθειών να 'χωθεί' κάπου (κατά προτίμηση στο Δημόσιο πίσω από ένα γραφείο) για την υπόλοιπη ζωή του, του γονεϊκού επιδόματος μέχρι να 'βρεθεί κάτι καλό' (μέχρι δηλαδή ο θείος Τάκης να βρει εκείνον τον ιδιαίτερο του υπουργού)...

Prokopis Doukas είπε...

Η αλήθεια είναι Γεράσιμε οτι στη χώρα "όπου δεν υπάρχει το βιογραφικό", είναι δύσκολο πολλές φορές - αλλά ο άνθρωπος άμα θέλει καταφέρνει πολλά.

Ο συμβασιούχος σου δεν ήξερε οτι δουλεύει μόνο 24 μήνες, γιατί με το περίφημο ΠΔ του Παυλόπουλου, ορίστηκε αυτό το διάστημα, ώστε το δημόσιο να προσλαμβάνει υπαλλήλους με σχέση αορίστου χρόνου - κι όχι να εκμεταλλεύεται συμβασιούχους...

Η εκμετάλλευση συνεχίζεται, βεβαίως..

Αν μπορεί να είναι διαφωτιστικό, ιδού ένα παλιότερο άρθρο μου στην Athens Voice εδώ...

δεσποιναριον είπε...

Ελλειψη επαγγελματικου προσανατολισμου, η ακαμψια που περιγραφεις και η νοοτροπια μας, η οικονομικη κριση ... συντονισμος τριων κακων στις μερες μας και οπως ειπε και η Μεροπη, την πληρωνουν οι νεοι.

gerasimos είπε...

Προκόπη δυστυχώς από το 2006 του αρθρου που λίνκαρες μέχρι σήμερα δε βλέπω να άλλαξαν πολλά...

δεσποιναριον πολλές φορές και οι ίδιοι οι νέοι κουβαλάνε ξεπερασμένες νοοτροπίες, δυσκολεύνται να ανοίξουν τα μάτια τους...

Hide In My Suitcase είπε...

Μα ακόμα και να έχεις την ευελιξία να εκπαιδεύεσαι δια βίου, ποιες οι επιλογές αφενός, αλλά και ποιος θα χρηματοδοτεί αυτές τις επιπλέον σπουδές, δεδομένου ότι πολλοί (εμού συμπεριλαμβανομένου) δυσκολεύτηκαν (οικονομικα) να ολοκληρώσουν τις βασικές σπουδές (προπτυχιακό και μεταπτυχιακό);