Ακαμψία ένθεν κακείθεν

Με αφορμή ένα σχόλιο συμβασιούχου του ΥΠΠΟ στο ποστ για το κλείσιμο της Ακρόπολης, σκέφτηκα κάποια πράγματα. Σκέφτηκα ότι όσον αφορά στην απασχόληση, την εργασία, τη δημιουργικότητα στη ζωή μας σε τελική ανάλυση, η Ελλάδα πάσχει. Και πάσχει από μια ακαμψία, ένθεν κακείθεν. Από τη μια πλευρά, υπάρχει το αγεφύρωτο σήμερα χάσμα μεταξύ τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και αγοράς εργασίας, συνεπεία της παντελούς έλλειψης σχεδιασμού και βεβαίως πολιτικής βούλησης για τη μεταξύ τους σύνδεση, από πλευράς Πολιτείας. Τα πανεπιστήμιά μας βγάζουν κάθε χρόνο στρατιές πτυχιούχων που το κράτος δεν έχει προβλέψει την απορρόφησή τους από τον εργασιακό ιστό. Δημιουργούνται έτσι γενιές των 700 ευρώ, άλλοι φεύγουν για το εξωτερικό αναζητώντας μια καλύτερη τύχη, άλλοι ζουν μέσω του γονικού επιδόματος μέχρι μια απαράδεκτα μεγάλη ηλικία. Από την άλλη πλευρά, απουσιάζει παντελώς από την Ελλάδα η κουλτούρα της δια βίου εκπαίδευσης. Στη χώρα μας κυριαρχεί η πεποίθηση 'αυτό σπούδασα αυτό θα κάνω στην υπόλοιπη ζωή μου'. Δεν υπάρχει δηλαδή καμία ευελιξία στους ίδιους τους πολίτες-πτυχιούχους, που βιάζονται να κατηγορήσουν για όλα τα εργασιακά δεινά τους το κακό κράτος και να στραφούν με την πρώτη δυσκολία που θα αντιμετωπίσουν εναντίον του – και εναντίον όλων των υπόλοιπων πολιτών αλλά και άσχετων τουριστών, όπως με το κλείσιμο εν προκειμένω της Ακρόπολης. Χωρίς να τους περνάει από το μυαλό, αν δεν τους 'βγει' η πρώτη τους επιλογή σπουδών, να στραφούν κάπου αλλού, σε άλλου είδους σπουδές. Χωρίς επίσης να σκέφτονται δημιουργικά, να δοκιμάζουν να στραφούν προς καινούργια επαγγέλματα ή να ανοίξουν με πρωτοβουλία τους ένα νέο πεδίο απασχόλησης σε έναν ήδη υπάρχοντα ή εν τη γενέσει του επαγγελματικό χώρο. Χωρίς να φιλοδοξούν να ετεροαπασχοληθούν δημιουργικά. Χωρίς να δοκιμάζουν να αποκτήσουν καινούργιες δεξιότητες που θα τους χαρίσουν άλλες δυνατότητες απασχόλησης. Περιμένοντας – παρότι σπούδασαν κάτι που λόγω της δεδομένης αποσύνδεσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από την αγορά εργασίας έχει ελάχιστη απορροφητικότητα εργασιακά – να διοριστούν στον μοναδικό δημόσιο φορέα που μπορεί να τους απορροφήσει και να περάσουν εκεί την υπόλοιπη ζωή τους.

Εν ολίγοις έχουν γίνει νομίζω και εξακολουθούν να γίνονται μεγάλα λάθη τακτικής, λάθη στον τρόπο σκέψης, τόσο από πλευράς κράτους αλλά και των ίδιων των πτυχιούχων-πολιτών, τα οποία μας έχουν οδηγήσει στα σημερινά αδιέξοδα, με χιλιάδες άνεργους αλλά και δίχως ευρηματικότητα, φαντασία και στρατηγική πτυχιούχους, που υποφέρουν λόγω έλλειψης στρατηγικού σχεδιασμού από ένα εξίσου άκαμπτο και ελλειμματικό κράτος.