Αντίο σ' έναν ωραίο άνθρωπο

Είχε επιλέξει να πάει κόντρα στο ρεύμα. Είχε επιλέξει, στην εποχή αυτή της λάσπης, των σκανδάλων, των εύπεπτων συνθημάτων, τον μοναχικό δρόμο της αξιοπρέπειας, της ψυχραιμίας, του συγκροτημένου και συγκρατημένου λόγου. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης ήταν ένας πολιτικός παλαιάς πλέον κοπής, από αυτούς που ποτέ δεν εντάχτηκαν, δεν αφομοιώθηκαν στη σημερινή εποχή που η λέξη ισοδυναμεί με βρισιά. Επιμένοντας να ακολουθεί δρόμους απάτητους από τους περισσότερους συναδέλφους του, με ουσιαστική παρουσία και ήρεμο, μεστό λόγο κατάφερε να κερδίζει ανθρώπους όλων των παρατάξεων και ιδεολογικών προελεύσεων, έξω και πέρα από τα "στενά" όρια της Αριστεράς. Δεν ξέρω γιατί αλλά η απώλειά του μου φαίνεται τόσο μα τόσο χαρακτηριστική, κατά έναν περίεργο – ή τελικά όχι και τόσο περίεργο – τρόπο, της παρακμιακής φάσης που περνάει η πολιτική μας ζωή. Διότι απ’ τη μια βλέπουμε να επικρατούν οι κάθε λογής φωνακλάδες, κούφιοι από ιδέες πολιτικοί νάνοι, έρμαια των επικοινωνιακών τους συμβούλων ή των φιλοδοξιών τους. Και απ’ την άλλη; Απ’ την άλλη βλέπουμε να φεύγει, τόσο πρόωρα, ένας από τους τελευταίους, αν όχι ο τελευταίος μεγάλος εκπρόσωπος μιας "φουρνιάς" πολιτικών που έφερναν τους πολίτες κοντά τους με την αξιοπρέπειά τους και όχι με απλωτές χειρονομίες, που κέρδιζαν την προσοχή ακόμη και των φανατικότερων αντιπάλων τους με γερά επιχειρήματα, όχι με άναρθρες κραυγές. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης είχε υποχρεωτικά περιθωριοποιηθεί, έπρεπε να περιθωριοποιηθεί, διότι δεν ταίριαζε στη συνταγή του λαϊκισμού, της δημαγωγίας, του καιροσκοπισμού που βλέπουμε να εφαρμόζεται με τόση επιτυχία απ’ άκρη σ’ άκρη του πολιτικοκομματικού φάσματος. Ας ελπίσουμε ότι ο θάνατός του θα σημάνει το γκελ, την αναπήδηση στον πάτο του βαρελιού στον οποίο κείτονται τα πολιτικά μας κόμματα, την αφύπνιση. Θα του άξιζε να φέρει μια τόσο σημαντική αλλαγή. Και θα το ήθελε, νομίζω.