Καλοκαίρι

Μόλις επέστρεψα από ένα διήμερο στη θάλασσα, σ’ ένα εξοχικό σπιτάκι με τον κήπο του, μπροστά στη θάλασσα. Και δεν ξέρω αλλά κοιτάζοντας τη θάλασσα να λαμπυρίζει το πρωί στον ήλιο, με τα λαμποκοπήματα πάνω στα νερά να μαγνητίζουν με τον δικό τους, ανεξήγητο τρόπο το μάτι, το μεσημεράκι πάλι που αρχίζει ο ουρανίσκος να ζητά ένα νόστιμο ψάρι και ο ήλιος δυναμώνει κάνοντάς σε να ψάχνεις σκιά, το απογευματάκι που οι τράτες ξεκίναγαν από το λιμανάκι του μικρού ψαροχωριού για τ’ ανοιχτά, όλα όσα μας απασχολούσαν τον περασμένο χειμώνα σα να άρχιζαν να μικραίνουν. Η φωνή της τηλεόρασης μέσα από το σπίτι σα να ξεμάκραινε. Μόλις που κατάφερνε να φτάσει στον κήπο αλλά κι όταν πια έφτανε, η αλλόκοτη, αλλόκοσμη αυτή φωνή δεν είχε καμία μα καμία υπόσταση. Εν τέλει, όταν ανοίγει ο ορίζοντας του βλέμματός μας, ξεπερνώντας τους τέσσερις τοίχους του αστικού διαμερίσματος, τίποτα δεν έχει πια σημασία απ’ όσα μας τριβέλιζαν τ’ αυτιά όλον αυτόν τον καιρό. Δημοσκοπήσεις, προεκλογικές εκτιμήσεις, αντιπαραθέσεις, καινούργια σκάνδαλα πετάνε στον αέρα σαν φτερά που παρασέρνονται πότε από δω και πότε από κει. Σαν εκτεθούν στον ανοιχτό αέρα, η ασημαντότητά τους αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο. Στην ανοιχτωσιά των δέντρων και της θάλασσας, τα πράγματα έρχονται και βρίσκουν τις αληθινές τους διαστάσεις. Και η διάθεσή μας αρχίζει να επανέρχεται σε πιο απάνεμα λιμάνια, σε λιγότερο ταραγμένες θάλασσες. Με λίγα λόγια, ό, τι κι αν γίνει, όσο κι αν φωνάξουν στα τηλεπαράθυρα οι μεν, όσο κι αν αντιφωνάξουν οι δε, όταν ανοίξει το μεγάλο παράθυρο του βλέμματος που χάνεται στη θάλασσα, αρχίζει το καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι που μας περιμένει να αφήσουμε πίσω μας γραβάτες, τηλεπαρουσιαστές, αναλυτές, πολιτευτές, πραματευτές εντυπώσεων. Και να αφήσουμε ανοιχτό, ορθάνοιχτο το παράθυρο αυτό του βλέμματος που προσπαθεί να αγκαλιάσει τη θάλασσα. Καλό καλοκαίρι!