Περί εργασίας ή μάλλον ανεργίας

Καμιά φορά, ανεβάζοντας αναρτήσεις για ζητήματα γενικότερης επικαιρότητας, ξεχνάω να αναφερθώ σε κάποια κοντύτερα σ’ εμένα αλλά και με ευρύτερη νομίζω σημασία. Ένα τέτοιο, μείζον πρόβλημα που αντιμετωπίζω τα τελευταία πέντε με έξι χρόνια, θα έλεγα ότι έχει αποδειχθεί το εργασιακό. Σε παλιότερο ποστ είχα μιλήσει εν συντομία γι’ αυτό, εκφράζοντας τότε την ετοιμότητά μου να ματαξαναφύγω απ’ την Ελλάδα - το λέω αυτό γιατί έχω ήδη φύγει δυο φορές και επέστρεψα. Από την τελευταία φορά που επέστρεψα και ύστερα - και πάνε αρκετά χρόνια από τότε -, δεν κατάφερα δυστυχώς να ριζώσω εργασιακά κάπου. Και αυτό το αποδίδω σε διάφορους λόγους. Πρώτον και κυριότερο, στην παντελή έλλειψη γνωριμιών, διασυνδέσεων, γνωστών και καλοθελητών που σε άλλες περιπτώσεις φαντάζομαι ότι παίζουν το ρόλο τους, τόσο για να βρει κάποιος δουλειά όσο και για να την κρατήσει (ιδίως όταν τη διεκδικούν και άλλοι). Δεύτερον, σε μια ευρύτερη επιφυλακτικότητα που έχω αντιληφθεί ότι υπάρχει στην αγορά εργασίας απέναντι σε ανθρώπους με πολυετείς σπουδές αλλά και ποικιλία προηγούμενων εργασιών. Όσον αφορά στο δεύτερο, είδα ότι ενώ σε κάποιες χώρες του εξωτερικού η συχνή αλλαγή εργασίας δεν ενοχλεί, αντιθέτως θεωρείται δείγμα ανήσυχου και δραστήριου ανθρώπου, στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται κάποιες φορές σαν ‘κουσούρι’. Ένα ‘κουσούρι’ το οποίο, συνδυασμένο με ένα άλλο ‘κουσούρι’, τις μακροχρόνιες σπουδές και μάλιστα ως επί το πλείστον στο εξωτερικό, επιδρά απ’ ό, τι είδα καταλυτικά. Τρίτον, νομίζω ότι η γενικότερη κακή κατάσταση της οικονομίας μας, που έχει περάσει, τα τελευταία χρόνια, σε μια φάση κάθε άλλο παρά ελπιδοφόρα, συντελεί κι αυτή ώστε στην αγορά εργασίας τόσο εργοδότες όσο και εργαζόμενοι να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο με βαθιά καχυποψία, αρνητισμό και ψυχική τσιγκουνιά. Θα μπορούσα να παραθέσω κι άλλους λόγους για την εργασιακή μου κακοδαιμονία - τη δική μου και πολλών άλλων νομίζω -, αλλά οι τρεις αυτοί θα έλεγα ότι επαρκούν για να ‘εξηγήσουν’ πολλά απ’ όσα έχω δει. Συνεπεία όλων αυτών, βρίσκομαι σε ένα δίλημμα: δεδομένου ότι επέλεξα να μην ξαναεγκαταλείψω την Ελλάδα, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω - πέραν βεβαίως της καθημερινής προσπάθειας - προκειμένου να αλλάξουν τα πράγματα; Και κατέληξα σε ένα συμπέρασμα, κάπως παλιομοδίτικο και πολυφορεμένο: υπομονή, αν και ομολογουμένως με τα χρόνια κάπως εξαντλείται. Και μια και τα λέω όλα αυτά από το blog μου, να πω ότι υπάρχει και κάτι άλλο που μου κάνει εντύπωση. Δυο χρόνια τώρα στο blogging, δεν έχω δει παρά πολύ σπανίως να ανεβαίνουν αναρτήσεις στα διάφορα blogs γύρω από αυτό το ζήτημα, της δύσκολης επαγγελματικής αποκατάστασης. Και δεν ξέρω πραγματικά που να το αποδώσω. Άραγε όσοι ασχολούνται με το blogging έχουν λύσει τα βιοποριστικά, εργασιακά τους ζητήματα και έτσι το έριξαν στο χόμπι αυτό; Ή μήπως επέλεξαν να μη μιλάνε γι’ αυτά, προτιμώντας πιο ευχάριστα πράγματα; Ελπίζω ειλικρινά να ισχύει το πρώτο, παρότι πιθανότερο φαίνεται το δεύτερο!