Aπό την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα

Tις τελευταίες μέρες βλέπουμε τα δυο μεγάλα κόμματα να πελαγοδρομούν, αναζητώντας σανίδα σωτηρίας από τη φθορά στην οποία τα ίδια καταδίκασαν τους εαυτούς τους. Στα πλαίσια των απέλπιδων προσπαθειών τους να παρουσιάσουν στους ψηφοφόρους τους μια εικόνα στοιχειωδώς αξιοπρεπή, μοιάζουν να άγονται και να φέρονται από τις φαϊνές ιδέες του ενός ή του άλλου επικοινωνιακού τους συμβούλου. Αυτή ακριβώς αποδεικνύεται και η μεγαλύτερη καταδίκη τους, αυτό έχει γίνει το σισύφειο μαρτύριό τους: στερούμενοι οι ίδιοι πολιτικής σκέψης, αναγκάζονται, οι πολιτικοί μας ταγοί, να εξαρτώνται από τις υπηρεσίες του πρώτου τυχόντα που θα τους πουλήσει τις ‘επικοινωνιακές’ του συμβουλές.

Απ' τη μια, ο Γιώργος Παπανδρέου επιστρέφει στον Καστοριάδη της δεκαετίας του '50 βγάζοντας από την κατάψυξη το σύνθημα-δίλημμα ‘σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα’, που ήταν η ονομασία του περιοδικού που εξέδιδε η ομώνυμη ομάδα που είχαν δημιουργήσει ο Καστοριάδης με άλλους συντρόφους του και που κυκλοφορούσε στη Γαλλία της δεκαετίας του '50 και των αρχών του '60: ένα σύνθημα-δίλημμα που ξεπεράστηκε από τον ίδιο τον Καστοριάδη λίγο αργότερα και μετατράπηκε σε ‘αυτονομία ή βαρβαρότητα’. Αλλά για τον Γιώργο Παπανδρέου, που περισσότερα από δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Καστοριάδη φαίνεται ξαφνικά να τον ανακάλυψε και απ' τη μεγάλη του χαρά μας ξανασερβίρει ένα δίλημμα άλλων εποχών, ποτέ δεν είναι αργά για μια αναίτια, ανούσια επιστροφή στο παρελθόν.

Απ' την άλλη, η Νέα Δημοκρατία, τελώντας σε πλήρη άγνοια της πασίγνωστης ιστορίας του διλήμματος ‘σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα’ (καλά, δεν διαθέτουν πολιτικούς αναλυτές στο προεκλογικό τους επιτελείο;) κατηγορεί τον Γιώργο Παπανδρέου – με τη βεβαιότητα ότι το ‘σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα’ το σκέφτηκε μόνος του ένα μεσημέρι που δεν είχε τι να κάνει στην οδό Ιπποκράτους – ότι αποκαλεί όσους Έλληνες δεν ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ ‘βάρβαρους’. Από την πόλη έρχομαι, δηλαδή, και στην κορφή κανέλλα. Και σα να μην έφτανε αυτό, το κυβερνών κόμμα έβγαλε και προεκλογικό τηλεοπτικό σποτάκι που παρουσιάζει την οικονομική κρίση ως σατανική εφεύρεση κάποιων πράσινων πασοκικών παπαγαλακίων. Κάτι που σε κάνει να αναρωτιέσαι, σε τι είδους Ντίσνεϊλαντ μπορεί να ζούνε αυτοί οι άνθρωποι, που θεώρησαν εμπνευσμένο και πετυχημένο ένα τέτοιο σποτ. Πόσο εκτός πραγματικότητας μπορεί να βρίσκεται κάποιος για να φτάσει να δημιουργήσει και να δώσει στη δημοσιότητα ένα τέτοιο πράγμα, παρουσιάζοντας τη διαρκώς επιδεινούμενη καθημερινότητα που όλοι μας βιώνουμε ως αντιπολιτευτικό τέχνασμα του ΠΑΣΟΚ; Ένα τέχνασμα που υποτίθεται έχει ως στόχο να αποπροσανατολίσει, να παραπλανήσει κάποιους κατά τα άλλα ευτυχείς, αμέριμνους πολίτες;

Δυστυχώς ΚΑΙ τα δυο μεγάλα κόμματα παρουσιάζουν ένα θέαμα τόσο θλιβερό, με άσχετους αναχρονισμούς από τη μια και ανιστόρητες αλλά και εξωπραγματικές ρητορείες από την άλλη, που με κάνουν να αναρωτιέμαι: ΠΟΥ ζουν τέλος πάντων αυτοί οι άνθρωποι; Και ΠΟΙΟΙ εξακολουθούν να τους ψηφίζουν;