Πριν είκοσι χρόνια, τέτοιο καιρό, μερικές χιλιάδες νεαροί Κινέζοι φοιτητές έπαιρναν ένα γερό μάθημα πολιτικού εκλεκτισμού στην πλατεία Τιανανμέν. Είχαν κάνει το λάθος να πάρουν από τη φράση ‘ελεύθερη αγορά’ και να τονίσουν την πρώτη από τις δυο λέξεις και όχι αποκλειστικά τη δεύτερη, συνταιριάζοντάς τη και με άλλες, όπως στο αίτημα για ‘ελευθερία έκφρασης’. Είχαν πέσει πολύ έξω όμως, γιατί η κινεζική κυβέρνηση - ως κυβέρνηση μιας αχανούς πληθυσμιακά χώρας που δε γνώρισε ποτέ δημοκρατία στη μακραίωνη ιστορία της, περνώντας απλώς τα ηνία, νωρίς τον προηγούμενο αιώνα, από τα χέρια αυταρχικών αυτοκρατόρων στα χέρια εξίσου αυταρχικών Γενικών Γραμματέων του Κομμουνιστικού Κόμματος - είχε επιλέξει να στραφεί στην ελεύθερη αγορά δίνοντας έμφαση ακριβώς στη λέξη αγορά. Εισήγαγε λοιπόν, η πολυάνθρωπη αυτή υπερδύναμη, προκειμένου να μπορέσει να εξάγει και να προωθήσει τα made in China φτηνοπροϊόντα της στην υπόλοιπη υφήλιο, την κερδοθηρία μέσω της διαρκώς αυξανόμενης, μαζικής παραγωγής καταναλωτικών προϊόντων - την κεντρική αυτή καπιταλιστική αξία - στο αξιακό της σύστημα, αφήνοντας βολικά έξω από τα σύνορά της τις δυτικές δημοκρατικές παραδόσεις. Όσο για τη Δύση, αυτή δε φάνηκε να έχει πρόβλημα με την επιλεκτική συμπεριφορά του κινεζικού καθεστώτος. Ίσως γιατί και την ίδια την απασχολούσαν περισσότερο η ελεύθερη αγορά και η ανεμπόδιστη διακίνηση καταναλωτικών αγαθών απ’ ό, τι η ελεύθερη διαβίωση δισεκατομμυρίων ανθρώπων που έτυχε να γεννηθούν υπό τον αστερισμό ενός πολιτισμού χωρίς δημοκρατικές παραδόσεις. Γιορτάζοντας μάλιστα αυτή τη συνύπαρξη ελεύθερης αγοράς με κοινωνική και πολιτική ανελευθερία, έδωσε, η Δύση, στην Κίνα το δικαίωμα να διοργανώσει πέρσι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, προκειμένου να νιώσει κι αυτή ότι ανήκει στη ζεστή οικογένεια της ‘προηγμένης’ Δύσης. Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από τότε που κάποιοι νεαροί Κινέζοι, παρασυρμένοι πιθανότατα από τον ενθουσιασμό με τον οποίο η πατρίδα τους έβγαινε νικήτρια από τη διεθνή της απομόνωση, αναδεικνυόμενη μάλιστα σε κορυφαίο παίκτη στο παγκόσμιο εμπορικό και χρηματοπιστωτικό καζίνο, νόμισαν ότι θα μπορούσαν να σπρώξουν το καθεστώς τους προς μια άλλη, δημοκρατικότερη κατεύθυνση. Μάλλον δε γνώριζαν καλά τι σημαίνει καπιταλισμός. Δεν υποπτεύονταν ότι η ελεύθερη διακίνηση αγαθών μπορούσε μια χαρά να συνυπάρχει με απουσία και καταπάτηση ανθρώπινων ελευθεριών και δικαιωμάτων. Αρκεί να υπάρχει κέρδος.
6 σχόλια:
Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι απέγινε αυτός ο νεαρός Κινέζος που στέκεται άφοβα μπροστά στο τανκ.
Με συγχωρείτε που τρυπώνω ''παράνομα'' στην προηγούμενη ανάρτηση αλλά δεν ήξερα που να αφήσω ένα σχόλιο( το οποίο εν τέλει δεν ξέρω αν θα διαβάσετε ποτέ αλλά θα κάνω την προσπάθεια). Κατ'αρχήν το να κυνηγάμε μια ουτοπία δεν είναι καθόλου κακό , άλλωστε είναι αυτό που κάνει τον κόσμο να γυρίζει κι εμάς τους ανθρώπους να τρέχουμε ξωπίσω αλαφιασμένοι , αλλά αν δεν ήταν κι αυτές να μας δίνουν μια ''ώθηση'', τότε τι. Τώρα για την μπλογκόσφαιρα τι να σας πω , 6 μήνες είμαι εδώ , ακόμα ψάχνομαι , το θέμα είναι μου άρεσε εξ'αρχής να διαβάζω τις σκέψεις και τους προβληματισμούς άλλων , τις προτιμήσεις , τις έννοιές τους. Έβλεπα (και βλέπω) τα μπλογκ κάτι σαν ένα ανοιχτό ημερολόγιο και βρίσκω εποικοδομητική αυτήν την ανοιχτού τύπου συναναστροφή. Με το σύντροφό μου θεωρούσαμε το memoryland από τις καλύτερες περιπτώσεις γιατί ο λόγος σας ήταν νηφάλιος και κομψός και σας διαβάζαμε σε κάθε ανάρτηση. Γιατί δε σχολίαζα πάντα ; Για πολλούς λόγους : Από το φόβο ότι ίσως πλατάγιαζα έως ότι ίσως ήμουν εκτός θέματος (κατάλοιπα από το σχολείο!). Αλλά πάντα διάβαζα τις αναρτήσεις σας. Αυτά. (Σαν να παραπλατάγιασα οπότε πάλι ζητώ συγγνώμη). Χαιρετώ και επιμένω que c'est dommage...
Γεράσιμε,
δεν ηττήθηκες καθόλου. Ίσα ίσα είσαι νικητής που δεν έπεσες στον πειρασμό της εύκολης και εύπεπτης ανάρτησης (όπως πέφτω εγώ πού και πού). Σε παρακαλώ ξανασκέψου το και συνέχισε την επικοινωνία μέσω αυτού του blog. Ήταν για μένα τουλάχιστον μια όαση μέσα στη γενική ελαφρότητα.
Tο γεγονός ότι δεν υπάρχουν πολλά σχόλια δεν σημαίνει ότι δεν σας διαβάζουν. Παρόλα αυτά αν και δεν γνωρίζω ποια ιστολόγια επισκέπτεστε και αν σχολιάζετε αναρτήσεις άλλων, ναι, έχετε δίκιο. Πρέπει να εισπράττουμε την εκτίμηση εμπράκτως για να συμπορευόμαστε.
Αν σας ενδιαφέρει η γνώμη μου εκτιμώ βαθύτατα το ιστολόγιο σας και θεωρώ ότι είστε μια σημαντική φωνή. Σας παρακολουθώ όλους αυτούς τους μήνες με πολύ ενδιαφέρον είτε σχολιάζω είτε όχι. Μάλιστα την περασμένη εβδομάδα προσπάθησα να βρω και άλλα ιστολόγια σαν το δικό σας με κύρος και σοβαρό περιεχόμενο. Επίσης να σας πω ότι τις περισσότερες φορές ούτε κι εγώ έχω αρκετούς επισκέπτες κι ας είναι πολλά θέματά μου "εύπεπτα".
Η αλήθεια είναι ότι δίσταζα μερικές φορές να σχολιάσω επειδή δεν γνώριζα τίποτα για εσάς και τους σχολιαστές σας
Σας είχα γράψει κάποιο σχόλιο σχετικά στην ανάρτησή σας με τίτλο "Blogging..."
Θα λυπηθώ αν σταματήσετε. Καλό βράδυ
Καλα που επιτρεπεις τα σχολια εδω να πω κι εγω δυο λογακια. Γιατι ηττηθηκες; Τι σημαινει νικη για σενα; Να γραφει πολυς κοσμος; Δεν ειναι νικη αυτη. Δυο σχολια και καλα η ακομα κι ενα ειναι Γερασιμε αρκετο αν εχει νοημα κι αν καταφερες να προβληματισεις ενα ατομο.
Ναι υπαρχει μια γενικη ελαφροτητα και το λεω με επιγνωση αυτο γιατι γραφω κι εγω ειμαι κομματι της "ελαφροτητας" θελοντας να ξεσκασω απο την πιεστικη ρουτινα. Διαβαζω και σοβαρα μπλογκς και πολλες φορες δεν αφηνω σχολιο αλλοτε γιατι δεν συμφωνω με τις αποψεις του μπλογκερ και δεν ειμαι των αντιπαραθεσεων γενικα στο νετ, ειτε γιατι πολλες φορες συνειδητοποιησα οτι ο μπλογκερ ειναι ακαμπτος στις αποψεις και δεν γραφει για να συζητησει αλλα απλα για να πει αυτο που πιστευει.
Αυτη η διακριση που κανεις σε αναλαφρα και ευπεπτα σε αντιπαραθεση με τα σοβαρα θεματα μου θυμιζει την "ποιοτικη μουσικη" Ομως καταλαβαινω τι θελεις να πεις. Εσυ ο ιδιος εβαλες στοχους και νομιζεις οτι δεν τους εφτασες.
Κακως, εγω η αναγνωστρια θεωρω το μπλογκ σου απο τα καλυτερα.
Αν τελικα φυγεις οριστικα, σου ευχομαι πολλες επιτυχιες στη ζωη σου. Και χαιρομαι που σε γνωρισα. Μη κοιτας που σε ελεγα γρινιαρη. Πειραγματακι ηταν. :)
Για μένα το blogging είναι σαν ένα μπουκάλι στον ωκεανό: γράφεις το μήνυμα σου και δεν ξέρεις πόσοι και ποιός θα το διαβάσουν. Αν ο στόχος σου είναι να το διαβάσουν και να το σχολιάσουν πολλοί ίσως να απέτυχες. Αν όμως ο στόχος σου είναι να το διαβάσουν λίγοι και "εκλεκτοί" η αίσθηση μου είναι ότι πέτυχες. Η τελική απόφαση βέβαια είναι δική σου. Προσωπικά πάντως θα λυπηθώ αν σταματήσεις να γράφεις.
Δημοσίευση σχολίου