H Eλλάδα σβήνει το τσιγάρο;

Από 1ης Ιουλίου θα απαγορεύεται λέει το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους, με το παραπάνω σύνθημα – του έβαλα κι ένα ερωτηματικό γιατί, μην ξεχνάμε, στην Ελλάδα βρισκόμαστε. Άντε να δούμε. Προσωπικά, ως μη καπνιστής που ενοχλούμαι από τον καπνό τσιγάρων ακόμη και σε ανοιχτούς χώρους όπως στάσεις μέσων μαζικής μεταφοράς και αποβάθρες σιδηροδρομικών σταθμών, περιμένω με ανυπομονησία την ώρα και τη στιγμή που θα μπορώ να πάω να πιω τον καφέ μου και να διαβάσω την εφημερίδα μου σε ένα άκαπνο περιβάλλον. Αλλά και τη στιγμή που θα μπορέσω να απολαύσω το φαγητό και το κρασάκι μου σε μια ταβέρνα που δε θα… καπνίζει ή σε ένα εστιατόριο που δε θα ψάχνω ακριανό τραπέζι για να αποφύγω τους αιωρούμενους καπνούς. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί καπνίζουν οι άνθρωποι. Χθες περίμενα στην αποβάθρα του Σταθμού Λαρίσης να προαγοράσω ένα εισιτήριο και παρατηρούσα όσους περίμεναν μαζί μου: νέα παιδιά, αγορία και κορίτσια, αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία άνδρες και γυναίκες, στη συντριπτική πλειοψηφία τους με ένα κοινό: το τσιγάρο στο χέρι. Όλοι ασχολούνταν με τους αναπτήρες και τα τσιγάρα τους, με το πώς θα ανάψουν το επόμενο και πώς θα απαλλαγούν από το προηγούμενο. Και έχοντας την κακή συνήθεια να στριμώχνονται στην είσοδο του χώρου όπου εκδίδονται τα εισιτήρια – εντός του οποίου απαγορεύεται το κάπνισμα –, με συνέπεια όποιος μπαίνει ή βγαίνει να αναγκάζεται να περάσει μέσα από σύννεφα καπνών τσιγάρων. Βεβαίως, μια και βρίσκομαι στον σιδηροδρομικό σταθμό, να πω ότι το 'καλύτερο' αρχίζει με την επιβίβαση στο τρένο. Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι καπνιστές που, παρότι το κάπνισμα έχει πια απαγορευτεί εδώ και χρόνια στα τρένα, θα ρωτάνε τους ελεγκτές αν επιτρέπεται στο κυλικείο, πότε απαγορεύτηκε, αν προλαβαίνουν ένα στα γρήγορα σε μια στάθμευση και άλλα τέτοια. Οι πιο φανατικοί θα σπεύσουν με μελετημένες κινήσεις, όταν σταματήσουν να κυκλοφορούν οι ελεγκτές, να καπνίσουν στη ζούλα στους χώρους μεταξύ των βαγονιών ή στις τουαλέτες. Ανησυχώντας, σα μικρά παιδιά, μην τυχόν και τους τσακώσει ο… δάσκαλος, δηλαδή ο ελεγκτής, επί τω έργω. Αυτούς τους ανθρώπους, επειδή αρκετές φορές έχω εισπνεύσει, ταξιδεύοντας, τον παράνομο καπνό τους και βρέθηκα στα όρια να τους πω κάποια κουβέντα, αποφάσισα να τους βλέπω ως junkies, ως τοξικομανείς εξαρτημένους από τη νικοτίνη, που δε μπορούν χωρίς τη δόση τους. Και απλώς να τους λυπάμαι.

Έχω την άποψη ότι καλό θα ήταν, με αφορμή την επικείμενη απαγόρευση, οι εν Ελλάδι καπνιστές να αναθεωρήσουν τη σχέση τους με το τσιγάρο. Να επανεξετάσουν τους λόγους για τους οποίους καπνίζουν, να ξανακοιτάξουν τα οφέλη αν το περιορίσουν ή το κόψουν, να ακούσουν, από τον κοινωνικό τους περίγυρο, τις φωνές όσων δεν καπνίζουν και να επηρεαστούν. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Έχουν αντιθέτως να κερδίσουν μια ζωή με λιγότερες εξαρτήσεις, υγιεινότερη, καθαρότερη. Ας το σκεφτούν. Όπως και να 'χει το πράγμα, ελπίζω να μην καταντήσουν, όπως οι φανατικοί των τρένων, να περιμένουν σε καφέ, εστιατόρια, ταβέρνες, τη στιγμή που δεν κυκλοφορούν οι σερβιτόροι για να κρυφοανάψουν ένα τσιγάρο ή να κάνουν ουρά στις τουαλέτες.