Απεργία; Όχι ευχαριστώ

Απάντηση στην ανατροπή εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων δίνουν τα εργατικά συνδικάτα με την 24ωρη γενική απεργία της Πέμπτης, στην οποία καλούνται να λάβουν μέρος εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, το Δημόσιο, τις ΔΕΚΟ και τις τράπεζες λέει το σημερινό ρεπορτάζ στο in.gr. Και συνεχίζει: το κύμα των απολύσεων, η καθιέρωση ευέλικτων μορφών απασχόλησης, μαζί με τις ανατροπές στο ασφαλιστικό καθεστώς και των γυναικών δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και η πολιτική λιτότητας προκαλούν θύελλα αντιδράσεων και τα εργατικά συνδικάτα προειδοποιούν ότι οι κινητοποιήσεις θα κλιμακωθούν. Στην απεργία της Πέμπτης οι οργανωτές (ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ) εκτιμούν ότι η συμμετοχή θα είναι μαζική. Στην κινητοποίηση καλούνται να λάβουν μέρος οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, στο Δημόσιο, στις ΔΕΚΟ και στις τράπεζες.

Μάλιστα. Δεν ξέρω για τους άλλους τομείς, αλλά στον ιδιωτικό που εργάζομαι εγώ όλα αυτά τα αγωνιστικά του ρεπορτάζ μοιάζουν λίγο με παιδικό παραμυθάκι, αλλά για μεγάλους. Και με κάποιους άλλους για πρωταγωνιστές. Διότι ξέρω ότι για μια ακόμη φορά δε με παίρνει να απεργήσω. Αλλά να, κάποιοι άλλοι απεργούν. Το σχετικό ρεπορτάζ το βλέπω όπως ας πούμε κάποιος που δεν έχει ταξιδέψει ποτέ του στο εξωτερικό ξεφυλλίζει ταξιδιωτικούς οδηγούς για εξωτικούς προορισμούς. Ξέρει ότι ποτέ δε θα βρεθεί εκεί, αλλά χορταίνει και μόνο από τις περιγραφές. Και είναι σα να πήγε. Έτσι κι εγώ, είναι σα να απήργησα.

Όσο για το στόρι του παραμυθιού; Ως συνήθως, αύριο απεργούν αυτοί που μπορούν να απεργήσουν: δημόσιοι υπάλληλοι ως επί το πλείστον, που με μια άδεια και από τη σημαία την Παρασκευή έχουν ένα ωραιότατο τετραήμερο για ξεκούραση, ένα παρατεταμένο γουίκεντ λίγο πριν το Πάσχα. Και πάλι ως συνήθως, αυτοί που θα έπρεπε να απεργήσουν, δεν θα απεργήσουν. Γι' αυτό και εξακολουθούν να γίνονται απεργίες. Με το παραπλανητικό πρόσχημα ότι αυτή τη φορά θα απεργήσουν αυτοί που θα έπρεπε να απεργήσουν. Και με το γνωστό αποτέλεσμα: δυο μέρες παραπάνω ξεκούραση - μια ημέρα 'αγωνιστικής' ξάπλας, μια με άδεια από τη σημαία - γι' αυτούς που τους παίρνει να πουν 'απεργώ'.

Προσωπικά, βρίσκομαι στη δεύτερη εβδομάδα εργασίας σε μια καινούργια εταιρεία, χωρίς βεβαίως να μου έχει γίνει ακόμη πρόσληψη ούτε και να προβλέπεται να πληρωθώ για το δεκαπενθήμερο. Και δεν διανοούμαι να απεργήσω για να μη βρεθώ στα χειρότερα, δηλαδή στην ανεργία, στην αγκαλιά της επίμονης αυτής ερωμένης κάθε ανθρώπου που προσπαθεί να κινηθεί αξιοκρατικά και αξιοπρεπώς στη σημερινή εργασιακή πραγματικότητα.