Μεταξύ ζωής και θανάτου

Τρεις δικογραφίες – των υποθέσεων Siemens, Βατοπεδίου και Παυλίδη – βρίσκονται στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων. Με άλλα λόγια η Δικαιοσύνη καλείται, για μια ακόμη φορά, να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά. Συμπληρώνοντας την καταθλιπτική εικόνα μιας κυβέρνησης η οποία, όποτε στριμώχνεται και καλείται να λογοδοτήσει, παραπέμπει, δια του πρωθυπουργού και των μεγαλύτερων ή μικρότερων στελεχών της, στην πανταχού παρούσα Δικαιοσύνη. Διαβεβαιώνοντας ‘καθησυχαστικά’ κάθε ενδιαφερόμενο ότι το τάδε ζήτημα ή η δείνα υπόθεση έχουν πάρει το δρόμο προς τους εισαγγελείς και τα δικαστήρια. Όμως αυτή την τακτική, το βιαστικό σκούπισμα των υποθέσεων και την εναπόθεσή τους στο φαράσι που λέγεται Δικαιοσύνη, τη βρίσκω κάθε άλλο παρά καθησυχαστική. Θα την έλεγα, αντιθέτως, άκρως ανησυχητική. Διότι το γεγονός ότι οι κυβερνώντες την Ελλάδα δηλώνουν ανικανότητα όχι μόνο να καταπολεμήσουν τη διαφθορά στους κύκλους του κόμματός τους και της ίδιας της κυβέρνησης αλλά και να αποφανθούν περί του τι μέλλει γενέσθαι, αφήνοντας στη Δικαιοσύνη το ρόλο του ρυθμιστή της πολιτικής επικαιρότητας, προκαλεί τεράστια ερωτηματικά. Ερωτηματικά τόσο ως προς τις δυνατότητες και τις ικανότητές τους ως κυβερνώντων, όσο και ως προς τη δική τους πιθανή εμπλοκή, βαρύτερη ή ελαφρύτερη, στον φαύλο κύκλο της πολιτικοοικονομικής διαπλοκής που έχει ‘αναδειχθεί’ σε ταφόπετρα της σημερινής πολιτικής ζωής.

Νομίζω ότι αυτός ο φαύλος κύκλος διαπλοκής, διαφθοράς και ανικανότητας άνοιξε καταρχάς λόγω μιας εσφαλμένης αντίληψης πολλών υψηλόβαθμων ‘στελεχών’ του χώρου περί του τι εστί πολιτική. Γι’ αυτούς ο πολιτικός, ιδίως όταν βρίσκεται σε κυβερνητική θέση, έχει ευθύνες ανάλογες με έναν manager, με έναν διαχειριστή. Οφείλει δηλαδή να διαχειρίζεται υποθέσεις, προβλήματα, ζητήματα. Και μέχρι εκεί. Όμως η πολιτική, ιδίως στην κυβερνώσα μορφή της, θα έπρεπε να σημαίνει πολλά περισσότερα. Θα έπρεπε να θεωρείται συνώνυμη με τη διαμόρφωση του κυβερνητικού, κομματικού, μικροπολιτικού τοπίου με βάση ορισμένα διαχρονικά και αναλλοίωτα κριτήρια ήθους, αξιοπρέπειας, αξιοκρατίας. Κριτήρια τα οποία ο πολιτικός οφείλει να θέτει ως σημείο εκκίνησης τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους γύρω του και να κινείται βάσει αυτής της πυξίδας. Φιλοδοξώντας να καταφέρει η πυξίδα αυτή να καταστεί κοινή για όλους όσους κινούνται ή φιλοδοξούν να μπουν στην πολιτική, σε κάθε βαθμίδα της. Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι, σε αντίθεση με έναν manager, ο πολιτικός αποτελεί – θα έπρεπε να αποτελεί – παράδειγμα προς μίμηση για τους απλούς πολίτες.

Δυστυχώς όμως, όπως έχει διαμορφωθεί η σημερινή κατάσταση, οι πολιτικοί, τόσο του κυβερνώντος κόμματος όσο και της μείζονος αντιπολίτευσης, μοιάζουν περισσότερο με managers και μάλιστα με κακούς, διεφθαρμένους managers. Και αδυνατούν να βγουν από αυτόν τον ρόλο για έναν και μοναδικό απλούστατο λόγο: ότι βρίσκονται προ τετελεσμένου γεγονότος. Μπαίνουν δηλαδή σε ένα παιχνίδι που έχει προ πολλού ξεκινήσει με τους λάθος κανόνες και ως καινούργιοι παίκτες ακολουθούν ευλαβικά τις οδηγίες των παλαιότερων προκειμένου να τα βγάλουν πέρα. Διότι παρθενογένεση δεν υπάρχει στην πολιτική. Υπάρχει μόνο γρήγορος θάνατος, όταν δεν ακολουθείται η πεπατημένη. Και υποψιάζομαι ότι πολλοί νέοι, ιδίως, πολιτικοί βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα δίλημμα: αυτό μεταξύ της πολιτικής τους επιβίωσης απ’ τη μια και του πολιτικού τους θανάτου απ’ την άλλη. Αλήθεια, εσείς τι θα επιλέγατε στη θέση τους;