Oι ορατοί αόρατοι

Ήμουνα σήμερα το πρωί στη Νέα Φιλαδέλφεια, για μια δουλειά. Επιστρέφοντας πήρα ένα λεωφορείο για το κέντρο της Αθήνας, που τερμάτιζε στη Χαλκοκονδύλη. Διασχίζοντας την Οδό Αχαρνών, περνώντας από άγνωστές μου γειτονιές και συνοικίες, όπως ο Άγιος Ελευθέριος, από δρόμoυς και πλατείες που ήξερα μόνο από λαϊκά τραγούδια, όπως η Πλατεία Βάθης, έβλεπα από το παράθυρο δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες ανθρώπους όλων των φυλών, κάθε ηλικίας, αλλά με έναν κοινό παρανομαστή: το μεροκάματο που δεν έρχεται κι όλο το κυνηγάνε, την εξαθλίωση που τους χτυπά καθημερινά την πόρτα της ζωής τους, σαν επίμονος δοσατζής. Έτρεχαν σαν μυρμήγκια από δω κι από κει, στις δουλειές τους, στους αγαπημένους τους, ποιος ξέρει που αλλού. Μια κοπέλα πιθανότατα από τις Φιλιππίνες σε ένα μπαλκόνι παλιάς πολυκατοικίας επί της Αχαρνών, μιλούσε σε ένα τηλέφωνο, με το άλλο χέρι στο αυτί της για να αφήνει απ’ έξω τη φασαρία του δρόμου. Ίσως αυτή η κοπέλα να μιλούσε με τους δικούς της στη μακρινή της πατρίδα, περιγράφοντάς τους τη ζωή στην Ελλάδα, στην Οδό Αχαρνών. Άλλοι πάλι κάθονταν σε καφέ, περίμεναν στη σειρά έξω από στεγνοκαθαριστήρια για να πλύνουν τα ρούχα τους, παιδιά με σχιστά μάτια μπαινόβγαιναν βιαστικά και μόνα τους στο λεωφορείο.

Όλους αυτούς τους ανθρώπους δεν τους είχα δεί ποτέ στα δελτία ειδήσεων ή σε άλλες εκπομπές της τηλεόρασης. Δεν πρωταγωνιστούν στα δημοφιλή σίριαλ των καναλιών, δεν απασχολούν τις κουτσομπολίστικες εκπομπές, δεν ασχολούνται μαζί τους ούτε καν τα πρωινάδικα, που ως γνωστόν δεν τους ξεφεύγει τίποτα από πλευράς θεμάτων. Ούτε τους έχω δει ποτέ στις εφημερίδες ή στα blogs. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι αυτοί απλώς δεν υπάρχουν για τα μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης, παλιά και νεότερα. Τους βλέπει κανείς μόνο άμα τύχει, άμα τον φέρει ο δρόμος του, να περάσει από τα μέρη τους. Αλλιώς παραμένουν ανύπαρκτοι.

Μάλιστα χωρίς να ξέρω γιατί, εκεί στο κάθισμα του λεωφορείου, καθώς έριχνα κλεφτές ματιές από το παράθυρο, κάπως τους ζήλεψα. Μου φάνηκε ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι αγνοημένοι, οι αόρατοι για όλους «εμάς» τους υπόλοιπους, είχαν μια πιο αυθεντική ζωή. Δεν ανησυχούσαν για το πώς φαίνονται, αφού κανένας δεν τους έβλεπε. Μπορούσαν να πάνε οπουδήποτε αόρατοι, χωρίς να νιώθουν τα αδιάκριτα βλέμματα των άλλων επάνω τους, γλιστρώντας σαν σκιές από λεωφορείο σε στάση και από στάση σε άλλο λεωφορείο. Δεν ανησυχούσαν για την κατηφόρα που έχει πάρει αυτή η χώρα, δεν τους έσκαγαν όλα αυτά που μας σκάνε κάθε μέρα και μας κάνουν να γκρινιάζουμε. Δεν ένιωθαν εργασιακά αδικημένοι από την αναξιοκρατία, δεν ήταν τσαντισμένοι που κάποιοι φίλοι τους με καλύτερο «μέσο» είχαν βρει καλύτερη δουλειά. Δεν ζήλευαν που κάποιοι γνωστοί τους θα πήγαιναν το σαββατοκύριακο στο τάδε βουνό ή στη δείνα θάλασσα ενώ αυτοί θα έμεναν στην πόλη. Δεν τους ενοχλούσαν οι μετανάστες που με τον ερχομό τους «μαγάρισαν» την μέχρι πριν μια-δυο δεκαετίες αγνή και παρθένα πατρίδα τους. Με μια λέξη, ήταν ελεύθεροι.